Vandaag werd ik gebeld door een meneer van de krant. (brabants dagblad) Hij had mijn weblog gevonden op het internet omdat hij zocht op internet naar kinderen de niet naar school gaan. Blijkbaar is dat sinds de kinderombudsman aan de bel getrokken heeft een hot-item. De krant heeft  sinds vorige maand eens per maand een extra magazine (bont) en zij willen de zielen  van de brabanders raken met deze extra uitgave. Wij zijn dus nu benaderd om daar gestalte aan te geven. Aanstaande vrijdag hebben Tom en ik een interview met de verslaggever en er komt ook nog een foto bij het geheel. Dit gegeven zorgde ervoor dat ik mijn eigen weblog ben gaan na speuren hoe het ook al weer precies is gegaan. Ik heb dus vanavond terug gezocht hoe en wanneer het met Tom is spaak gelopen in het verleden. Nou, dat brengt wel wat emoties naar boven…..het is eigenlijk erg triest als ik dat zo terug lees. Misschien niet eens zo zeer voor mij als wel voor hem…. hoe moet het voelen voor een kind dat hij telkens op een nieuwe plek hoopt dat hij daar mag zijn wie hij is…en dan elke keer weer tot de ontdekking komt dat de mensen op die nieuwe plek hem “niet kunnen helpen” . En dat er dus weer gezocht moet worden naar een andere  plek. Dat er overal wachtlijsten zijn en commissies, die zonder jou ooit gezien of gesproken te hebben besluiten of jij wel of niet naar die school mag. Meestal afhankelijk van een cito die in deze stressvolle situatie bij het kind wordt afgenomen en wat papierwerk van de vorige school. Als dat achter de rug is is het nog maar de vraag of er dan op de school daadwerkelijk een plekje is in het leerjaar waar jij wordt ingedeeld. Als dat niet het geval is dan kom je op de wachtlijst of moet je een andere school zoeken waar de hele procedure weer opnieuw begint. Is er wel een plekje dan is het nog maar de vraag of er vervoer is om jou van en naar school te brengen. Soms komt een kind “niet in aanmerking” en soms is er gewoon nog geen plaats in de taxi op die route. Al deze zaken leveren enorm veel stress op voor het kind en zeker ook voor de ouders. Vaak hadden wij voor de zomervakantie nog geen uitsluitsel over een of meerdere van bovengenoemde zaken en dat is zeer zeker voor een kind met autisme en dus veel behoefte aan duidelijkheid niet echt handig… Wanneer alles is doorstaan en op papier geregeld kan de overstap naar de nieuwe plek plaatsvinden. Dan ben je er nog niet. Alles staat of valt met de leerkracht die op dat moment voor de klas staat. Als daar geen klik is of geen bereidheid dan houd het gewoon op. Dan is het kind binnen de kortste keren weer teleurgesteld en nog meer beschadigd weer thuis. Wanneer je als kind een aantal keren deze procedure hebt doorlopen dan ben je toch al het vertrouwen kwijt in het systeem? Dus weiger je om weer een nieuwe cito te maken. Het belang snap je ook niet, je hebt toch al eerder cito’s gemaakt en die gaven aan dat je cognitief gemakkelijk HAVO moet kunnen volgen. De gegevens van de vorige school geven ook aan dat je het eerste jaar HAVO tot kerst prima punten had. En nu moet je weer een cito maken, want meten is weten denkt men in nederland. Maar je wil wel graag naar school, je wil graag net als andere kinderen ook dingen leren en klasgenoten hebben waar je dingen meekunt doen en delen. Het is verschrikkelijk saai om thuis te zitten, het zorgt er voor dat je wereld steeds kleiner wordt en je zelfvertrouwen steeds minder. Gelukkig is het je na weer een schooljaar thuiszitten eindelijk gelukt om de cito te maken ( want dat moet van het systeem anders kan je ondanks dat je er nu helemaal klaar voor bent toch nog niet naar school) en heb je angst en onzekerheid getrotseerd want ja, de lat ligt bij jou heel hoog waneer je niet helemaal goed in je vel zit begin je er niet eens aan. Je realiseert je wellicht ook wat er allemaal van af hangt na alle dingen die je hebt meegemaakt. Dus zo’n cito is voor jou nog verschrikkelijker als voor ons. Nu is hij gemaakt, en ben je aangemeld op school. De commissie heeft besloten dat je gaat starten met particieel onderwijs( onderwijs op afstand) op de lokatie waar je dagbehandeling krijgt. Je was erg blij met dit bericht, je ogen glommen en je verzuchtte; “eindelijk!” Er komen waarschijnlijk 2 momenten per week dat je les gaat krijgen en dan wordt er door de leraar bekeken ( en uiteraard afhankelijk van de cito en alle andere bovengenoemde zaken) of het haalbaar is dat je in de loop van het schooljaar in kunt stromen op school. Dus je moet je weer bewijzen, je moet weer laten zien dat je de moeite waard bent en je zult weer te maken krijgen met regels en hokjes waaraan je moet voldoen en in moet passen. Maar voorlopig denken we weer positief!