Een keer per maand ga ik op de groep van Tom koken.
Samen met Tom bedenk ik een gerecht, halen we boodschappen en maken we de maaltijd die we gezamenlijk eten. Dat koken is niet vanzelfsprekend, daar moest ik moeite voor doen om dat voor elkaar te krijgen. Het is namelijk niet gebruikelijk dat ouders ” zo maar” op de groep zijn. In eerste instantie was men ook bang dat het voor sommige cliënten te druk/onrustig zou zijn. In het kader van ouderparticipatie ( een begrip wat ze bij het leo kanner brabant nog niet op deze manier kennen) en omdat ik van mening ben dat het goed is dat je als ouder je eens in het groepsproces begeeft heb ik toch doorgezet en mocht ik komen om te koken. Dat is goed verlopen en dus is dit nu een terugkerende activiteit. Ik kan dit mooi combineren met de vergaderingen van de clientenraad waar ik in zit en die om acht uur beginnen. Het koken is een leuke bezigheid (koken is zo wie zo een hobby van mij) en op die manier ben ik ook met Tom plannend en uitvoerend bezig.( en stiekum ook leuk dat ik hem even extra zie) De maaltijd zelf is altijd weer een gezellig en soms rommelig gebeuren. Het leuke er aan is dat ik de andere jongeren ook spreek en een idee krijg van hoe de maaltijden verlopen wat er op dat moment leeft bij de jongeren. Ook krijg ik een beter beeld van de jongeren waar Tom mee samenwoont. Ik vind dat prettig, tenslotte is Tom merendeel van de tijd op de groep en ik weet alleen de informatie die ik van hem of groepsleiding krijg. Dat is raar, als ouder wil je eigenlijk veel meer betrokken zijn bij je kind! Het is niet zo dat wij het nu zo leuk vinden dat Tom niet bij ons woont, het is geen keuze die je zo maar even maakt, een kind hoort gewoon deel uit te kunnen maken van het gezin en dat is bij ons dus anders. Om zelf even midden in zo’n groep te staan geeft mij een beeld hoe het voor Tom moet zijn om daar te wonen. Inmiddels is groepsleiding er ook aan gewend en vinden zij het zelfs wel gezellig en gemakkelijk.