Zo, de zomer is alweer bijna voorbij…nou ja hier in brabant dan omdat de scholen weer begonnen zijn.  Tot op heden heb ik nog geen reactie gehad op mijn oproep die ik heb gedaan. ( zie de voorgaande blog) De vakantie is goed verlopen. We zijn niet weggeweest maar het weer zat mee en we hebben ons goed vermaakt. Tom gaf van te voren aan dat hij niet weg wilde maar gewoon rust wilde en thuis zijn. Dat hebben we dus ook gedaan, en het is rustig verlopen. Wat een verschil met sommige vakanties in het verleden, de trouwe lezers weten het wel en de “nieuwe” lezers mogen in het archief terug lezen. Grappig dat Tom vorige week naar me toe kwam en zei dat hij volgend jaar toch liever op vakantie wil gaan omdat hij nu voor zijn gevoel te veel achter de pc heeft gezeten. Ok, dat is een mooie conclusie! Fijn dat hij het zelf zo ziet!! Job daarentegen vind het wel prima en heeft absoluut( nog) geen behoefte om weg te gaan. In de zomervakantie hebben we weer een aantal leuke nieuwe mensen ontmoet. Het is altijd weer fascinerend hoe dat tot stand komt en waarom je juist deze mensen tegen komt. Allereerst waren daar de ouders van Tom’s nieuwe vriend die hij via Flow heeft leren kennen. Het is weer een feest van herkenning om ouders te ontmoeten die tegen soortgelijke problemen aanlopen. Daarnaast hebben we  een nieuwe vriendin opgedaan, een dame die we op het strand zijn tegen gekomen en waar het direct mee klikte. In een gesprek met Sander gaf ze al vrij snel aan dat haar zoon hoogbegaafd is. Ik moet eerlijk toegeven dat ik op dat moment wel een beetje in de lach schoot, echt niet om haar uit te lachen maar meer omdat ik het zo typisch vind dat wij altijd met soortgelijke mensen in gesprek raken ( of is het zo dat wij juist die gesprekken zo interessant vinden dat we daar juist op daar gaan?) In ieder geval bleek al snel dat haar zoon ook Asperger heeft en dat zij het zelf ook herkent. Ze had zelfs een boek bij zich over  vrouwen en Asperger. Ik heb het nog niet gelezen maar we raakte een de praat en al snel maakte ze de opmerking dat ik niet meer mocht zeggen tegen haar: ” oo, dat herken/heb ik ook. Tja dat zet je aan het denken… Ik vind het oprecht fijn om met haar (en andere ervaringsdeskundigen) over Asperger te praten en ik vind het ook erg fijn dat ik dan dingen herken, van Tom, in de familie maar ook bij mezelf. Wat natuurlijk wederom de vraag oproept( vooral voor mijzelf, merk ik) of ik ook Asperger heb. Ik heb er al eens eerder over geschreven op deze site en ik moet jullie het antwoord nog steeds schuldig blijven. Uiteraard zit asperger in mijn genen en vanuit dat oogpunt is het gemakkelijk om de conclusie te trekken dat ik het ook zou hebben. Ik kan hier ook legio voorbeelden aandragen uit mijn leven die erg herkenbaar zijn. Een paar simpele voorbeelden zijn dat mensen mij ( vooral in het verleden) veelal als koel en afstandelijk omschreven en dat ik de  eigenschap heb om (te) direct te zijn. Hetgeen vaak tegen me heeft gewerkt al had ik het zo echt niet bedoeld. Verder ben ik uitermate bedreven in het aanpassen aan de buitenwereld oftewel het afdraaien van een rol waarvan ik op dat moment denk dat hij past in het gezelschap. ( wat niet wil zeggen dat die rol ook door anderen als passend ervaren wordt 😉 )  Frappant is ook dat veel van mijn oudere vriendinnen ook zo direct en ” koelbloedig” zijn. Iets wat ik wel prettig vond en vaak nog steeds vind omdat ik precies weet waar ik met hen aan toe ben, en ik niet voor mij gevoel elk ding op een ” gouden weegschaal” hoef te leggen omdat het anders als beledigend of kwetsend kan worden ervaren. Ik ben dus zelf ook niet snel gekwetst wanneer iemand mij de waarheid zegt.  Aan de andere kant ben ik opgegroeid met Asperger in de familie en heb ik al op jonge leeftijd geleerd hoe je daar mee omgaat. Daar komt nog bij dat ik een zoon heb met Asperger en dus ook als moeder heb geleerd om feilloos aan te voelen hoe ik in bepaalde situaties moet reageren. Sterker nog ik ga al van te voren na of er “lastige” situaties kunnen ontstaan en maak in mijn hoofd al een scenario hoe ik er dan mee om wil gaan. Komt dat voort uit mijn “levenservaring”  met mensen met Asperger? Of is het een overlevingsstrategie van een asperger vrouw? Het is tenslotte bekend dat vrouwen met Asperger het veel beter kunnen ” verbergen” dan mannen met Asperger. Ja, ik zou me kunnen laten testen maar weet ik inmiddels niet al zo veel van asperger dat ik zo’n test (onwillekeurig ) zou beïnvloeden? En wat als er uit komt dat ik wel/geen Asperger heb zou dat iets toevoegen of veranderen aan mijn leven zoals het nu is? Ik denk van niet. Ik ben gewoon ik met mijn eigenaardigheden en daar kan ik vandaag de dag prima mee leven.