Het is redelijk heftig voor ons, de afgelopen dagen zijn zwaar geweest met Tom, maar gisteren was het gelukkig weer een goede dag.
Daar hebben we dan maar weer met volle teugen van genoten!
Het voelt dan bijna onwerkelijk dat we niet “op scherp” hoeven staan…
Omdat de zware periode nu weer lang duurt, raken wij wel door onze energie heen en draaien we zo ongeveer wisseldiensten, de ene dag zie ik het niet zitten en neemt Sander de zorg op zich en de andere dag andersom.
Gelukkig begrijpen we elkaar goed en blijkt maar eens te meer dat onze relatie wel tegen een stootje kan!
Wat dat betreft worden we enorm getest nu…
Omdat Tom niet goed in zijn vel zit zijn alle situaties per definitie negatief voor hem, de hele dag door heeft hij dan ook op- of aanmerkingen (ofwel negatief gezegd commentaar) op de dingen die wij doen.
Wanneer ik bijvoorbeeld ’s ochtends niet heb kunnen ontbijten(omdat hij enorm veel aandacht vroeg en niet vooruit te branden was) neem ik een boterhammetje mee in de auto wanneer ik hem wegbreng.
Terwijl ik dit eet komt er dan een opmerking als: nou je mag wel eerder opstaan, dan hoef je niet in de auto te eten!
Grumph ik ben meer dan een uur met jou bezig geweest en heb daarom niet kunnen ontbijten!!
Of wanneer ik hem niet goed verstaan heb (omdat hij vanuit de kamer wat roept terwijl ik in de keuken ben)
Ja, nu HOEFT het al niet meer…en dan wil hij niet meer praten
Vanavond was ik zijn bord aan het schrijven, ik had al een paar dingen voor morgen opgenoemd en was na aan het denken wat er nog meer op moest komen, Tom zei ga maar door, ik begreep met schrijven en schreef dus verder.
Nou, als jij mij negeert dan negeer ik jou! riep Tom me toe.
Ik snapte eerst niet eens wat hij bedoelde maar blijkbaar had ik dus op zijn commando verder moeten gaan met vertellen wat er morgen ging gebeuren, een misverstand dus.
NOT volgens Tom, hij ligt nu al anderhalf uur met zijn kleren aan op bed te lezen en wil duidelijk niet meer met me praten!
Pfff ik laat hem ook maar ga er absoluut geen energie in steken, toch jammer dat we geen behang aan de muur hebben in dit huis…
Nou ja zo kan ik jullie nog tientallen voorbeelden geven van dingen die we naar ons hoofd geslingerd krijgen op dit moment, en ja, we weten dat hij het zo niet bedoeld en dat hij Asperger heeft MAAR het is wel HEEL frustrerend om aan te moeten horen!
Gelukkig heb ik af en toe een helder moment en kan ik hem voor het blok zetten zoals dinsdagavond met naar bed brengen, ik was even bij Job bezig en Tom begon al weer om mij te roepen.
Mam, ik val! Ik hoorde hem op de grond rommelen en net doen alsof hij viel, dus ik antwoordde dat ik bij Job was en dat ik als ik klaar was wel zou komen.
Oeps, uitgestelde aandacht, daar kan Job niet goed mee omgaan dus hij bleef spartelen en roepen.
Ik heb hem heel stoer genegeerd en lekker Job onder gestopt.
Toen ik uit Job’s kamer kwam vond Tom het welletjes, Nu ben ik gevallen (hij lag notabene al op de grond en kon dus onmogelijk vallen) en dat is jou schuld, mooie moeder ben jij, riep hij me toe.
Wat nu als ik op een afgrond had gestaan, dan was ik er in gevallen en jij komt niet eens helpen!
Het enige wat ik gezegd heb was: Tom, je stond niet aan een afgrond.
(Met grote dank aan een goede vriend die me geleerd heeft om zulke antwoorden te geven!!)
En daarmee was de kous af, en ik, hoe raar het ook klinkt trots op mezelf.
Ja, ik weet, het klinkt simpel, maar het is vaak lastig om niet in de valkuil te stappen die Tom maakt, en dat is op dat moment het gesprek of de discussie aan te gaan.
Dan eindigt het weer in een drama.
Avondeten is op dit moment ook een ramp, de smetvrees is weer strek aanwezig bij Tom en hij proeft en ziet van alles aan het eten.
Een lichtpuntje is dat hij het de afgelopen 2 dagen bij zichzelf heeft gehouden en niet heeft groepen dat het onze schuld is dat hij niet kon eten.
Das dan wel weer mooi meegenomen!
Hij eet dan niets maar ook daar maken wij ons niet meer druk om, wanneer hij honger heeft gaat hij vanzelf weer eten.
Een keer wilde hij niet eens aan tafel komen, tja daar moesten Sander en ik even over nadenken, je hebt zoiets als huisregels en daar dient hij zich aan te houden, maar er is ook onze en Job’s rust.
We hadden dus aan een halve blik genoeg en hebben hem mooi op zijn kamer laten zitten met zijn humeur.
Resultaat was dat wij met zijn drieën een hele gezellige ontspannen maaltijd hadden waarbij vooral Job heerlijk aan het woord was en eens niet telkens werd verbeterd en onderbroken door zijn grote broer.
Dat alleen al maakte voor ons duidelijk dat we de goede keuze hadden gemaakt.
Job zit gelukkig goed in zijn vel, de nieuwe leraar op school lijkt hem op dit moment goed te doen(hij blijft wel schreeuwen dat hij school haat maar ja dat is nog nooit anders geweest..), hij geniet van de (bewuste) extra aandacht die hij van ons krijgt en heeft zich de afgelopen keren bij karate zo goed gedragen dat de leraar vertelde dat hij nu de beste van zijn klasje is!
He en dat zonder pilletje haha!!
Ik heb hem dan ook de hemel in geprezen en hij genoot er van, heerlijk om te zien!