Ik durf het nu pas hardop te zeggen: Het gaat een stuk beter met Tom!
Zoals ik al schreef zien we weer een vrolijke en opgewekte Tom, zo, da’s echt een wereld van verschil!!!
Gelukkig maar.
Ik denk niet dat we het nog veel langer hadden volgehouden…
Het zal echt niet allemaal van een leien dakje gaan nu, Tom blijft natuurlijk Tom, maar het helpt wel als de sfeer in huis een stuk gezelliger is en hij in staat is om enigszins deel te nemen aan sociale en schoolse activiteiten.
Hij is zelfs afgelopen weekend even mee geweest naar vrienden!
Ik besef wel dat het nog broos is en dat we het heel voorzichtig aan zullen moeten doen.
In ieder geval ben ik wat Tom betreft weer een heel stuk opgeladen, hij zelf ook, dat wil zeggen, hij geeft aan dat zijn batterij weer een heel eind vol zit.
Woensdag hadden we intake op Herlaarhof.
Eigenlijk wil ik er niet eens wat over vermelden, ik word er alleen maar weer boos van, maar omdat ik al zo lang roep dat we er heen willen zal ik er toch wat van schrijven.
Het bleek al na een kwartier dat de psychologe niet alle stukken had gelezen, (ook niet de brandbrieven waarin ik de situatie uitleg en vraag om in dit gesprek tot concrete oplossingen te komen), niet overlegd had met de ambulante begeleider van Herlaarhof op school, en dat ze niet snapte wat het probleem was.
Dat zei ze ook letterlijk: “ik begrijp niet goed waar het probleem zit, kijk de meest mensen komen hier met een gerichte hulpvraag en dan kunnen we antwoord geven. Ik zal proberen te filteren wat jullie hulpvraag is.”
Dit was het moment dat ik een blik richting Sander wierp en het opgaf.
G# %# Denk ik dan heb ik daarvoor al die moeite gedaan om alles op papier te zetten…
Wij gaven aan dat we graag wilden dat zij mee zouden denken en een coördinerende rol zouden gaan spelen in het geheel, verder heeft Tom volgens het rapport van het onderzoek van afgelopen zomer baat bij dramatherapie.
Tja, dat was een verwachting die wij hadden en dat vond deze mevrouw erg jammer, zij kunnen natuurlijk niet zo maar behandelingen gaan doen die een ander heeft geadviseerd.
Verder leek het haar niet handig dat zij dingen gaan doen terwijl Z-care ook net gestart is met begeleiding.
Het klonk haar in de oren dat Z-care wel goed bezig was en dan was het niet echt nodig dat zij ook nog een rol gaan spelen.
Wat betreft school, dat moesten we maar met school zelf regelen want dat kon zij ook niet van afstand doen en dat pakt op dit moment met halve dagen wel goed uit..
Pfff voor mijn gevoel alweer de melding “jullie hebben eigenlijk alles al wel goed geregeld en we kunnen niets meer doen”
Die heb ik nu net iets te vaak gehoord en het dal waaruit we komen is me net iets te diep dus uit boosheid ben ik in tranen uitgebarsten en heb de mevrouw duidelijk gemaakt dat ze me niet zo kan wegsturen.
Maandenlang op de wachtlijst staan, vechten voor een plaatsje en ondertussen zelf noodvoorzieningen treffen en dan te horen krijgen dat ze niets willen/kunnen doen?
Sander gaf haar aan dat als wij een duidelijke hulpvraag hadden we er waarschijnlijk niet zouden zitten, dan zou alles wel duidelijk zijn, dat is het hem nou juist…wij weten het soms ook niet meer!
Ok, de mevrouw “snapte”onze teleurstelling in de zorg, en dat alles nog “broos”was en ze vond het vervelend dat we nu de deur uit zouden gaan met het gevoel niet geholpen te zijn.
Jahahaa wat koop ik daarvoor?
Ik was al lang klaar met deze mevrouw, ik geloof dat Sander nog een poging gedaan heeft om haar het een en ander uit leggen maar het kwartje ging niet echt vallen.
Ze zou gaan overleggen met wat collega’s om te kijken wat ze toch nog voor ons kon doen, ze haalde een paar dingen aan en vroeg aan Tom of hij dat graag wilde doen.
Haha, alsof Tom juichend zou reageren, nee antwoordde hij, natuurlijk wilde hij dat allemaal niet doen!
Tja, dat was voor deze mevrouw weer een bevestiging dat het beter was om Tom nu niet te overvragen en het alleen bij Z-care te laten.
Ze vond het “vervelend” dat wij nu een rotgevoel hadden en ons niet gehoord voelden, maar ja het is voor haar ook lastig wanneer anderen verwachtingen scheppen in de hulp die zij kunnen bieden. ( dat waren notabene haar eigen collega’s van een verdieping lager)
Zo, ik heb in het verleden al vaker geschreven (weet niet of die logs hier nog te vinden zijn haha) dat ik echt niet kapot ben van Herlaarhof…. Ik ging er dan ook nu weer met gemengde gevoelens heen.
En eerlijk is eerlijk, bij de dokter die de medicatie veranderd heeft voelde we ons ook echt begrepen en daarin hebben ze ook zeker wat voor ons kunnen betekenen.
Zij gaven ons zelfs even het gevoel dat ze ons ECHT zouden kunnen helpen…
Maar goed ik ben nu definitief afgeknapt op de psychische zorg die Herlaarhof bied.
Blijkbaar weten zij alleen maar raad wanneer je met een kant-en-klaar pakketje aan stoornissen komt en zelf al precies weet welke therapieën dan nodig zijn.
We zullen er netjes af en toe naar toe blijven gaan omdat we ze namelijk nodig hebben wanneer het weer eens crisis dreigt te worden maar voor de rest…grumph.
Als we het dan toch zelf uit moeten zoeken dan vind ik het ook echt zonde van mijn tijd om daar naar toe te gaan dus wat ons betreft blijven we in de bak met minimale contacten.
Goed tot zo ver weer mijn teleurstelling in de hulpverlening…haha
De komende week ben ik van plan te gaan genieten van ons gezinnetje en de feestdagen!
Jullie horen weer van mij…