Wederom ben ik weer in de valkuil van het genieten getrapt.
Het werkt als volgt: het gaat even goed, prettig. Het gaat langer goed, fijn! Het blijft goed gaan, Heerlijk! Genieten!
In deze laatste fase durven we het pas te zeggenen prompt zul je zien dat het weer tuisen onze vingers doorglipt.
Het ergste is, doordat we in de fase van het hard-op-uitspreken zitten zijn we zo blij dat we ons vastkampen aan elk goed ding en niet in de gaten hebben dat het weer langzaam aan minder goed gaat.
Bijna juichend kwam ik vorige week uit school, Tom maakte het extra werk, gaf wel aan dat het veel was.. maar hij deed het wel!
Ik prees hem de hemel in!
Ja, er waren avonden dat het wat minder ging thuis, maar dat mocht de juichstemming niet in de weg staan, dat was maar even, had ik besloten. (hoewel ik al wel over de argusogen schreef vorige keer en het meer iets over mezelf vond zeggen)
Verder was iedereen om me heen vol lof en goede berichten, een kniesoor die dan zeurt dat het thuis een uurtje wat minder gaat.
Het mooie is dat je zo’n proces pas achteraf kunt beschrijven op het moment dat je er in zit heb je het totaal niet in de gaten.
Het weekend ging het al wat minder goed maar nog steeds had ik oogkleppen op hoewel ik moet toegeven dat ik al wat blikken wisselde met Sander als dingen niet lukte en we misschien, het niet naar zwemles willen, ook als teken hadden kunnen oppakken.
Maandag werd ik per direct van de roze wolk naar beneden gedonderd en drong het tot me door met het volgende voorval wat plaatsvond na een moeizame maaltijd waarbij alles vies, koud en “anders dan anders”was.
Afspraak is dat Tom vanavond zou douchen.
Dit was aangegeven op het bord en het klokje werd gebruikt tot de tijd dat Tom mee zou gaan douchen.
Toen het klokje ging vroeg Tom me even te wachten omdat hij iets wilde zien wat Job deed.
Ik ging akkoord.
Ongeveer twee minuten later zei Tom, “”ok ik ben zo ver” en liep naar de deur.
Ik was bezig met de was op te vouwen, stopte die in de mand en op dat moment zegt Tom: “ ja, als ik moet wachten dan wacht jij ook.”
Hij draaide zich om en ging op de bank zitten terwijl ik bij de deur stond om met hem mee te lopen.
Ik heb hem gezegd dat ik klaar was en dat het hooguit 5 seconde scheelde dat ik later bij de deur was dan dat hij dat was.
Tom negeerde me en bleef ongeveer 30 seconde zitten.
Daarna stond hij op en zei: zo nu heb jij tenminste ook moeten wachten” en liep de trap op.
Ik antwoordde dat ik flauw vond en dat hij in mijn beleving gewoon meteen mee naar boven had kunnen gaan.
Dit veroorzaakte bij Tom de reactie: “O ga je het nu verpesten?”
Ik antwoordde dat ik ook even op hem had gewacht toen hij bij Job wilde kijken, dat je dat best voor elkaar kunt doen.
“nu heb je het verpest!” reageerde hij en draaide om en ging weer naar beneden.
“ik ga niet douchen, en dat is jouw schuld”
Hij bleef herhalen dat het mijn schuld was.
Uiteindelijk is hij dus niet in de douche geweest.
Alle alarmbellen gingen bij mij rinkelen..dit was een flinke terugval!
De dinsdagochtend verliep al niet veel beter en het lukt Tom niet om naar school te gaan.
Ik heb meteen een vrije dag genomen en bij iedereen aan de bel getrokken, dit gaat ons niet weer overkomen…
Met school is meteen afgesproken dat ze het extra werkje (een werkblad rekenen!) meteen weer er af halen
Blijkbaar is dat toch al te veel voor hem en kost het hem zo veel moeite dat hij het thuis niet kan bolwerken.
Toen het voor Tom duidelijk was dat hij dinsdag niet naar school hoefde knapte hij een stuk op.
Ik heb hem ook gezegd dat het extra werk van school er weer even af gaat.
Ben benieuwd welke kant het nu opgaat…