Vorige week dinsdagavond kregen we een telefoontje van de groep van Tom.
Tom had hoge koorts en was ziek.
De bedoeling is dan dat je de kinderen ophaalt, en thuis houd tot ze weer opgeknapt zijn.
Zul je net zien dat ik woensdag moest werken terwijl ik normaal altijd vrij ben…
Gelukkig waren mijn ouders en mijn zus bereid om Tom overdag op te vangen.
Ik had zelfs het idee dat oma het stiekem wel leuk vond dat Tom een dagje bij hen was.
Zo gezegd zo gedaan, Tom heeft een dagje bij de familie op de bank doorgebracht en donderdag was ik vrij dus kon hij thuis zijn.
Donderdagmiddag ging het gelukkig al een stuk beter en is hij zelfs meegegaan naar zijn oude school waar een feest was omdat er een leerkracht met de Vut ging.
Dat was dan wel weer even leuk voor hem.
Vrijdagochtend was de koorts weg en heeft Sander hem teruggebracht naar Herlaarhof.
Zelf hadden wij op donderdagavond een afspraak met alle ouders van de groep waar Tom in zit, om eens ongedwongen met elkaar te kletsen.
Het was bij een van de ouders thuis en het was erg gezellig.
Ik wist niet goed wat te verwachten, het zou ook kunnen zijn dat iedereen zou gaan klagen en daar had ik niet veel zin in maar het tegendeel was waar.
Iedereen was tevreden over de manier waarop de kinderen begeleid werden en hoe ze vooruitgang boekten.
Ik begreep wel dat er ouders waren die niet hadden verwacht dat een opname zo lang kan duren en ik kan me voorstellen dat het dan zuur is wanneer je na 3 of 4 maanden te horen krijgt dat er nog eens eenzelfde tijd achteraan geplakt wordt.
Gelukkig hadden wij dat beeld al wel dan valt het weer mee.
Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat wij (en Tom) er al aan toe zijn dat Tom weer naar huis komt.
Wij beseffen nu pas goed hoe wij en ook Tom de afgelopen jaren onder druk hebben gestaan, en zijn nog aan het bijtanken…
Maandagavond hadden we een gesprek met de begeleidster van Tom en haar opvolgster.
De begeleidster die hij nu heeft gaat ander werk doen, wat wel jammer is, omdat we wel een klik met haar hebben.
Maar goed, nieuwe mensen nieuwe kansen.
De begeleidster gaf aan dat Tom nog steeds erg zijn best doet.
Groepsleiding ziet ook dat Tom bij nieuwe of andere situaties sterke aansturing nodig heeft, en dat die aansturing nodig zal blijven.
Wat dat betreft zal er altijd een zekere druk blijven bestaan binnen het gezin.
We hebben afgesproken dat we binnenkort gaan beginnen met ouderparticipatie om dit soort dingen te gaan oefenen.
Voor Job was afgelopen week spannend het was nog niet bekend of zijn huidige groep bij elkaar zou blijven en welke leerkracht hij volgend jaar zou krijgen.
Job was erg bezorgd dat hij niet bij zijn vrienden in de klas zou komen maar gelukkig blijft de klas bij elkaar en krijgt hij ook nog de leerkracht die hij graag wilde.
Verder hebben allebei de jongens een goed rapport, Job is bij een aantal vakken goed omhoog gegaan en Tom heeft voor het eerst in zijn leven een goed rapport!
Allebei over naar de volgende groep: Job naar 7 en Tom naar 8!