Ik krijg zojuist een telefoontje van Jeugdzorg.
De man aan de andere kant van de lijn verteld me dat wij wel erg voortvarend zijn geweest.
Ik snap niet waar de man het over heeft maar voel een vreemde paniek omdat zijn stem beschuldigend klinkt.
Heb ik iets fout gedaan?Wat kan het dan zijn? Dat is niet goed, ik ben namelijk afhankelijk van deze man dus er mag absoluut niets fout gaan!
Ik vertel de man dat ik niet begrijp wat hij bedoeld.
De man geeft uitleg : je doet precies waar je door herlaarhof voor gewaarschuwd bent (ik vertaal: je doet het FOUT) jullie hebben in 2 weken tijd 3 instanties bezocht, eens even kijken ja, het gesprek op Herlaarhof was 2 weken geleden, dus dat is behoorlijk voortvarend.
Ik begrijp het nog steeds niet, ik snap niet wat daar niet goed aan is, deze man zegt mij niet direkt met zijn woorden dat het niet goed is maar uit de intonatie van zijn stem kan ik het duidelijk opmaken.
Ik ben hierdoor overvallen en compleet in de war.
Ik stamel wat lulligs als “eh… maar hoe doen andere ouders dat dan, ik wist niet dat het zo te snel gaat… dat dit niet goed is”
“Ik wil niet zeggn dat het niet goed is”verbeterd de man mij “het is alleen dat Herlaarhof aan heeft gegeven dat je op moet letten
dat je er niet te veel in meegaat, jezelf er in verliest”.
In mijn hoofd vliegen de gedachten rond, wat moet ik zeggen, wat wil deze man van mij horen, wat is in godsnaam het juiste antwoord, zijn er dan regels voor het bekijken van instellingen en de tijdsduur om een beslissing te nemen? Zo ja, waarom zijn mij ontgaan??? SHIT dat had me niet mogen ontgaan, ik ben afhankelijk van deze man en moet het spel naar hem toe dus precies spelen zoals hij het graag wil.
De man vervolgt ondertussen zijn verhaal, dat we niet al met de gekozen zorgaanbieder om tafel mogen om dingen door te spreken, allereerst moeten we met hem aan tafel, bij Jeugdzorg wordt de hoogte van het budget bepaald en het mag niet zo zijn dat een zorgaanbieder dat al in gaat vullen.
Ik hoor het maar half maar snap wel waar hij heen wil, ik probeer hem te onderbreken om uit te leggen dat wij met de gekozen zorgaanbieder aan tafel willen om te kijken of ze daadwerkelijk kunnen bieden wat we willen en omdat we nog niet samen met hen gesproken hebben, een soort verdieping op het kennismakingsgesprek dus, maar ik kom er niet tussen.
Pas aan het einde van wat ik ervaar als een tirade krijg ik de kans om dit uit te leggen.
De man vraagt me wanneer wij denken dat Tom naar huis kan, gelukkig een vraag waar we het thuis al over gehad hebben en ik geef aan februari, maart.
Er volgt een rekensom, hij heeft pas eind januari tijd voor een gesprek hij rekent verder het zou dan ongeveer begin maart rond kunnen zijn.
Gelukkig ben ik nog genoeg bij zinnen om aan te geven dat het niet handig is dat Tom nog 3 maanden op Herlaarhof zit terwijl ze daar uitbehandeld zijn.
Daar kan hij weing tegen in brengen en dan blijkt er ineens wel eerder plaats te zijn in zijn agenda.
De afspraak staat voor 15 januari, we wisselen nog wat beleefdheden uit en zeggen elkaar dan gedag.
Geheel overbluft en in tranen druk ik het gesprek weg.
Ik snap het nog steeds niet.