Vorige week werd Tom 12 jaar.
Het was een heerlijke middag, uiteraard met een kleine, intieme, groep mensen omdat het voor Tom dan zo veel rustiger is.
De dagen voor zijn verjaardag was Tom wel wat druk, vertoonde ADHD gedrag en riep dan vrolijk:” ik vind het zo spannend dat ik bijna jarig ben”.
Knap van hem dat hij het kon benoemen en zo goed bij zichzelf hield!
Het enige wat minder leuk was, was dat Tom Jelle even op zijn huid zat waarop Jelle naar boven vertrok en in bed onder zijn dekens wegkroop.
Op mijn vraag waarom hij daar lag was het antwoord: “Tom wil mij niet op zijn feestje”.
Ik heb dit met Tom besproken en die vond het heel vervelend.
Ik ben toen met Tom naar boven gegaan waar Tom keurig tegen Jelle heeft gezegd dat hij het fijn zou vinden als Jelle weer beneden op zijn feest wilde komen.
Jelle was zo boos dat het nog enige tijd duurde voor hij weer naar beneden wilde komen.
Aldus is het familiefeest verder prima verlopen.
Afgelopen woensdag was het kinderfeestje.
Ook dit was weer in bescheiden kleine kring, Tom’s beste vriend, een buurjongen, een vriendje van zijn oude school en een meisje van de groep op Herlaarhof.
6 kinderen in totaal, wat kan er mis gaan?
Tja, we hadden met veel rekening gehouden maar niet met het gedrag van Jelle.
Jelle besloot halverwege het feestje, wat in Tilburg was, een half uur met de auto hiervandaan, dat hij te lang moest wachten voor de volgende ronde lasergamen.
Ik had de 2^e ronde namelijk een half uur later verzet omdat Tom’s beste vriend onderweg was en de eerste ronde ook al had gemist.
De oorzaak hiervan was dat zijn broertje(die bij Jelle in de klas zit en ook wel eens met Jelle speelt) eerder die week aangereden was met de fiets en die middag uit het ziekenhuis werd ontslagen.
Behoorlijk heftig dus in mijn beleving en ik kon goed begrijpen dat ze wat vertraging hadden door deze omstandigheden.
Dit alles leek op Jelle die middag geen enkele indruk meer te maken, vreemd, want de avond ervoor had hij nog een lief schilderij gemaakt voor het broertje met teksten als: ik mis je, waarom moest jou dit overkomen en: ik hoop dat je snel beter bent.
Jelle vond dus dat hij te lang moest wachten en besloot zelf aan te lopen naar huis.
Tja, je zou denken dat is eng 30 km van huis in een stad waar je heg noch steg kent….
Nee, hoor niet voor Jelle die liep parmantig de hoek van de parkeerplaats om.
Uiteraard heb ik hem ingehaald en stilgezet.
Jelle was niet voor rede vatbaar, ik probeerde met hem in gesprek te gaan en er achter te komen waarom hij niet even kon wachten, maar Jelle herhaalde alleen maar dat hij naar huis wilde.
Al mijn argumenten dat zijn gedrag niet kon hadden geen enkel effect, hij bleef bij zijn besluit dat hij naar huis zou lopen.
Later hoorde ik van Sander dat Teun hem had geslagen dus ik denk dat het dat was wat dwars zat.
Uiteindelijk heb ik hem dus letterlijk bij zijn nekvel gegrepen en “onder dwang” mee terug genomen.
Foei, dat valt niet mee met zo’n grote knul, en ik had nog geluk denk ik, als hij zich ECHT had verzet was het me ook niet gelukt.
In het gebouw aangekomen trokken we uiteraard heel wat bekijks: ik had Jelle’s arm op zijn rug gedraaid en duwde hem min of meer voor me uit, Jelle had zijn capuchon over zijn hoofd getrokken en krijste dat hij me haatte een mooi gezicht dus!
Gelukkig ben ik wel wat gewend met alles wat we met Tom al hebben meegemaakt en ik liep dan ook ogenschijnlijk koelbloedig door.
Haha, ondertussen hing mijn tong op mijn schoenen van vermoeidheid, ik heb namelijk Q-koorts en daar ben ik erg vermoeid van.
(vandaar dat ik ook wat langer niets geschreven heb, Ik loop een beetje achter maar er komt snel een nieuw stukje).
Uiteindelijk is Jelle weer bijgetrokken en hebben we het feestje goed af kunnen sluiten.
Zo nu weer even rust in de tent!