Sinds we zijn gestart met de risperdal gaat het een stuk beter hier.
Tom zit weer beter in zijn vel en kan wat meer hebben.
Ondanks dat ging het woensdagmiddag toch even helemaal mis.
Jelle had die dag vrij van school en was samen met zijn neefjes( die ook vrij waren maar mama moest w erken en dus waren zij bij mij)heel de ochtend lekker met lego aan het spelen.
De jongste neef Jesse maakte een opmerking naar Jelle, hij zei: “Jelle, jij bent vandaag helemaal niet boos”’ waarop Jelle antwoordde: “dat komt omdat Tom er niet is”. “Ja, dat begrijp ik” zei de oudste neef Bas.
Ik hoorde het gesprek aan, heerlijk, zo eerlijk als kinderen kunnen zijn maar het onderwerp raakt me in mijn ziel.
Arme Jelle hij heeft ook heel wat te verduren met zo’n broer….
Afijn, de relaxte sfeer duurde voort totdat Tom thuis kwam van school.
Bij binnenkomst was het al mis, Jelle speelde met een huisje van lego wat ooit in het verleden door Tom gebouwd was en wat gewoon tussen de legospullen in de bak beland was.
Uiteraard vind Tom dan dat het zijn eigendom is en dat Jelle daar niet mee mag spelen.
Jelle deed daarop de concessie en zei dat Tom het huisje mocht hebben als hij maar de attributen uit het huisje mocht hebben die hij er die ochtend ingebouwd had.
Tot drie keer toe stede Jelle dat voor, maar Tom was niet voor rede vatbaar en zei alleen maar: “Jelle houd op, ik word dadelijk heel boos”.
Goed dat Tom dat aangeeft, maar deed Jelle in dit geval in mijn beleving al een grote concessie en hij werd daarin door Tom niet gehoord.
De vierde keer vond Jelle het genoeg en begon te schreeuwen, dit werd Tom te veel en hij sprintte op Jelle af om hem er van langs te geven.
Dit schoot bij mij absoluut in het verkeerde keelgat…
Vervolgens ging het snel, Tom gaf Jelle ervan langs en ik sprong met mijn emotie tussenbeide en pakte Tom stevig vast.
Pedagogisch volkomen onverantwoord, maar ik kon niet aanzien hoe Jelle klappen kreeg.
Afijn , Tom boos, dus die sloot zich op in zijn kamer.
Jelle rende in al zijn verdriet ook zijn kamer, wat overbleef waren twee neefjes die op hun lip beten om niet te huilen van de hele situatie, ook dat nog!!
Hoe verscheurd kun je zijn, als moeder die alle kinderen begrijpt… heel verscheurd dus…
Gelukkig is nu de rust enigszins wedergekeerd en niet in de laatste plaats omdat Tom zijn werkstuk voor school af heeft, wat voor hem de nodige spanningen met zich meebracht (met dank aan de dames van Z-care die hem daarbij hebben geholpen!!) en hij alleen nog maar de spreekbeurt, een logisch vervolg op het werkstuk hoeft voor te bereiden.
Tja, we zijn allemaal mensen met onze eigen emoties en af en toe valt het niet mee..
Toch denk ik dat het goed is dat we weer met risperdal gestart zijn, dat maakt het voor Tom, en dus voor ons, en zeker ook voor Jelle weer wat prettiger om met elkaar om te gaan.
Ik blijf positief, Tom doet nog steeds ontzettend zijn best, en het gaat gelukkig ook weer beter dat zie ik elke dag, maar Jelle mogen we zeker niet vergeten….