Helaas hebben we Tom vandaag op moeten halen van school.
Hij was helemaal vastgelopen. Op school kreeg hij de keuze of zijn huiswerk noteren (wat dus blijkbaar niet lukte) of opgehaald worden door ons.
Het huiswerk noteren lukte niet, dus kregen wij een telefoontje of we Tom op wilden komen halen.
Ja, dat is even een geregel wanneer je allebei aan het werk bent!!
Gelukkig kon Sander even tijd vrij maken om Tom op te halen en de juf te woord te staan.
Daarna kon Tom gelukkig de middag bij mijn ouders doorbrengen, foei, wat moet je in deze situatie toch zonder je familie…
In ieder geval zouden we niet allebei een baan kunnen hebben, dat staat vast!!
Ik realiseer me voor de zoveelste keer dat ik zonder mijn familie niet had kunnen werken, in ieder geval niet in de baan die ik nu heb.
Het is echt sneu voor Tom, hij doet zo zijn best, maar het huiswerk breekt hem echt op.
Thuis merken we dat hij steeds minder aankan, op sommige momenten is hij niet aanspreekbaar en keert hij volledig in zichzelf, alles wat je hem dan vraagt is te veel, en het enige dat hij dan roept is : “nu even niet” ! Zelfs als het over kleine of voor hem interessante of leuke dingen gaat, kan hij het niet opbrengen om te antwoorden.
Dingen als douchen en tandenpoetsen worden weer een groot probleem en lukken hem niet.
Vervelend dus, voor iedereen.
Hij moet de tijd van school wel inhalen, dat dan weer wel, en dat is ook wel goed vind ik, het kan niet zo zijn dat hij elke keer wanneer het hem niet lukt naar huis kan gaan.
Vandaag heb ik telefonisch contact gehad met de externe begeleidster van Herlaarhof, zij gaat contact zoeken met alle “begeleiders” en school rondom Tom en kijken of het nodig is dat we stappen ondernemen.
Dat geeft voor mij weer rust, ik hoef nu zelf nergens achteraan, de “deskundigen” kunnen met elkaar overleggen wat wijsheid is en wij horen wel wat voor advies of overlegdatum daar weer uit voort komt.
Heerlijk om dat los te kunnen laten en onze energie op de positieve dingen met Job en Tom te kunnen richten.
Dat is dan wel weer iets wat ik echt geleerd heb, om het veel meer los te laten en er in te vertrouwen dat het wel in orde komt.
Ook is het leuk dat wanneer ik teruglees op dit weblog, ik de dingen zie die ik heb geleerd, en aan het leren ben!
Een mens is nooit te oud haha!
Uiteraard heeft Job wel problemen met de situatie op dit moment.
In zijn ogen is het volkomen onterecht dat Tom zo maar kan “beslissen” of hij wel of geen huiswerk maakt en of hij wel of niet naar school gaat.
“Tom doet er ook geen moeite voor” aldus Job, “hij zegt gewoon dat hij niet naar school gaat en dan hoeft hij ook niet”.
Mijn verweer dat Job het zelf ook erg vind en er niet altijd iets aan kan doen vind bij Job geen gehoor,
“ik kan ook niet zo maar thuisblijven van school” is zijn antwoord, “hij doet het expres, hij moet het gewoon eens een keer proberen wanneer hij geen zin heeft, en niet dan maar thuis lekker achter de computer gaan zitten en als ik uit school kom vertellen wat voor leuks hij heeft gedaan!”
Daar zit natuurlijk wat in, gelukkig heeft Tom vandaag niet thuis achter de pc gezeten (hij was bij oma) en heeft Tom bij Z-care zijn huiswerk voor morgen en zelfs een stukje voor maandag gedaan.
Maar Job bleef verbolgen over het idee dat Tom “zo maar kan doen wat hem uitkomt”.
Het feit dat Sander wist te melden dat Tom de tijd wel in moet halen op school hielp een beetje maar nam zeker niet alle frustratie weg.
Het valt ook niet mee voor Job, hij moet veel incasseren… en het is een lieve jongen, die zo zijn best doet om zich aan te passen.
Ik zie ook zo’n verschil in ontwikkeling bij Tom en Job, Job wordt steeds zelfstandiger en helpt met veel dingen mee in en rondom het gezin.
Job kan op zijn eigen manier echt dingen toevoegen en ons helpen met allerlei dingen en al wat verantwoordelijkheid nemen.
Dat zie ik echt als een cadeautje.
Tom kan dat niet altijd, en dat is zeker geen onwil, het lukt hem gewoon niet, ik weet dat wanneer hij het kan, hij het zeker ook zal doen, maar het verschil wordt steeds groter.
Dat is ook een van de redenen dat ik alles op wil schrijven op dit log, misschien heeft Job er ooit wat aan wanneer hij ouder is.
In ieder geval hoop ik dat hij ons wat beter zal kunnen begrijpen wanneer hij de dingen leest zoals ik ze beleef en dat hij weet dat we ook echt aan hem denken, ook al lijkt dat voor hem soms niet zo te zijn.