Gisteren zijn we voor het eerst bij Tom op viste geweest. Toen we binnenkwamen was Tom met een andere jongen lekker bezig met de WIJ. Een goed teken dus, geen kind wat bij de deur staat te wachten tot we komen en ook werden we niet overstelpt met dingen die volgens Tom niet leuk zijn of anders moeten op de groep. Dat betekend dus dat hij het naar zijn zin heeft!  Afgelopen week is hij ook vergeten naar ons te bellen op de vaste (woensdagavond) bel avond. Blijkbaar had hij het toen doorgeschoven naar donderdag en was hij het wederom vergeten. Op vrijdagavond belde hij om 22.00 uur nog op. Hij vertelde enthousiast over zijn ‘project” bij ICT. Hij had zelf een programma geschreven om adressen op te slaan. Gisteren hebben we het mogen zien en uitproberen, hij was er erg trots op. Tom wilde tijdens ons bezoek op de groep blijven en zo komt het dat we inmiddels ook de meeste van zijn medebewoners hebben leren kennen. Het is leuk dat we nu weten welke gezichten er bij de namen horen wanneer Tom ons verhalen van de groep verteld. We hebben samen met Tom in de tuin wat gedronken en gekletst. Job was binnen en aan het spelen met de jongen waar Tom mee speelde toen we binnenkwamen. Net voordat we wilden gaan ging Tom er ook even bijzitten. Hij wilde ook graag nog even meedoen. Job gaf aan dat het geen probleem was maar dat hij heel even wat af wilde maken. Tom schoot direct in zijn oude gedrag richting Job en was beledigd dat hij moest wachten. Toen Job klaar was en Tom kon spelen weigerde Tom te spelen en bleef maar herhalen “ik mag niet spelen van Job.” Pff echt sneu voor Job… die was er ook weer snel klaar mee en vroeg de autosleutels om daar op ons te wachten. Het was geen positieve ervaring voor Job dus, terwijl hij niets onaardigs had gedaan. Na zo’n anderhalf daar te zijn geweest uur hebben we weer afscheid genomen van Tom. Sander en ik kregen allebei een knuffel, Sander zelfs twee, en daarna stormde Tom naar de achtertuin. Ik bleef nog even staan wachten in de veronderstelling dat hij nog terug zou komen om ons uit te zwaaien maar niets was minder waar. Een korte blik in de tuin gaf duidelijkheid. Hij stond al te trappelen bij een groepsgenote die eerder verteld had dat ze die dag haar eigen tv (groot scherm) op haar kamer had gekregen. Tom had met haar afgesproken dat hij nadat wij weg waren zou komen kijken, en die afspraak wilde hij natuurlijk maar al te graag nakomen. Nou ja, we zijn zonder zwaaien vertrokken en waren daar in het geheel niet rouwig om. Dit is beter dan een verdrietig kind wat wel mee gaat zwaaien!