na de meivakantie hadden we nog een zeer lastige taak.
We moesten Tom gaan vertellen dat hij niet meer thuis kan komen wonen, dat hij vanuit groep de halve maan door zal stromen naar een woonplek.
Ik zag daar enorm tegen op, gelukkig wilden de mensen van de groep ons helpen bij het gesprek en zouden zij het gesprek ook openen, dat maakte het voor mij een stukje gemakkelijker.
Hoe ga je zo iets vertellen aan je kind? Ik vond het niet zo moeilijk als die keer dat hij naar Herlaarhof moest, wat aangeeft dat je dus ook “went” aan dingen of door ervaring er anders mee om gaat.

Het zal ook geholpen hebben dat we er inmiddels zelf helemaal van overtuigd zijn dat het voor iedereen het beste is wanneer Tom niet meer bij ons woont.
Ik was vooral bezorgd dat Tom ons voor de voeten zou gooien dat we hem niet willen hebben en niet hard genoeg ons best doen en bezorgd dat hij wellicht weer weg zou lopen van de groep.
Gelukkig viel het reuze mee en nam Tom het slechte nieuws wonderbaarlijk goed op.
Hij gaf aan dat hij het al wel had zien aankomen, hij vertelde dat hij natuurlijk ook ziet en hoort hoe het bij groepsgenoten gaat en dat zij er samen ook over praten.
Het blijkt dat geen van Tom’s groepsgenoten nog terug naar huis gaat dus dat is een gezamenlijk gegeven waarin ze elkaar ook kunnen steunen.
Tom gaf verder aan dat hij betrokken wil zijn bij het zoeken naar een woonplek en dat hij met het overstappen een tijdje thuis wilde zijn en daarna elk weekend.
We zijn niet op die verzoeken ingegaan, een tijdje terug naar huis is absoluut geen mogelijkheid en wat betreft de weekenden dat moeten we op termijn maar bekijken.
Enigszins opgelucht reden we daarna terug naar huis, we wisten nog niet hoe Tom het nieuws zou verwerken als er wat tijd overheen gegaan was maar vooralsnog leek het prima te gaan!
’s Avonds belde ik naar de groep om te informeren hoe de rest van de dag was verlopen en kreeg ik van de groepsleiding te horen dat het “helemaal niks” was met hem.
Hij was na het gesprek niet meer van zijn kamer af gekomen en weigerde te communiceren met groepsleiding.
De boze smiley had al die tijd op zijn deur gehangen.(Tom heeft een systeem van 3 smiley’s die hij aan de buitenkant van de deur plakt en waarmee hij aangeeft hoe zijn gemoedstoestand op dat moment is, de boze smiley wil zeggen dat Tom niet gestoord wil worden.)
Terwijl groepsleiding dit vertelde kwam Tom aanlopen en kreeg ik hem aan de telefoon op mij vraag of hij nog moeite had met het gesprek eerder die dag gaf hij aan dat het wel mee viel.
Toen ik vervolgens vroeg waarom hij  dan de hele dag op zijn kamer was gebleven kreeg ik het antwoord: “ oo dat was omdat iemand hier zich niet aan de afspraken heeft gehouden”
Pff zo zie je maar weer dat wanneer wij zelf dingen in gaan vullen we er enorm langs kunnen zitten met onze interpretaties.