Afgelopen week was er weer een halfjaarlijkse client bespreking over Tom. In de veronderstelling dat het op dit moment wat beter gaat met Tom gingen wij positief naar het gesprek. Al direct aan het begin van het gesprek bleek dat de mensen van het leo kanner huis heel wat minder positief waren dan wij. Er werd ons medegedeeld dat Tom zich “onbehandelbaar” opstelt en dat zij twijfelen of zij wel voldoende kunnen bereiken met hem. Bam, de grond werd weer eens onder mijn voeten vandaan gemaaid. Pfff hoe vaak hebben we dit nu gehoord en hoe vaak moeten we dit nog horen? Het is erg frustrerend om WEER te moeten horen dat Tom niet aan het verwachtingspatroon van de hulpverleners voldoet en dat zij niet meer goed weten wat te doen. Er is veel hulpverlening in Nederland maar wel alleen voor diegenen die zich houden aan de spelregels van de hulpverleners en die passen in de “behandelmethodes” die zij hebben uitgedacht. Val je daar buiten, zoals Tom, dan  “weet” men het niet meer en is men niet meer bereid om hulp te verlenen. Dat is dan niet te wijten aan de hulpverlener, die doet tenslotte alles wat hij/zij volgens het boekje geleerd heeft, dat ligt dan aan de client, in dit geval een client die zich “onbehandelbaar” opstelt. Makkelijk voor de hulpverleners, zij kunnen rustig slapen, tenslotte ligt het niet aan hen maar aan de houding van Tom dus is het zijn eigen schuld. Voor het gemak zullen zij waarschijnlijk een aantal dingen vergeten, onder andere dat dit een client is met een ernstige vorm van asperger die niet goed in staat is om zelf zijn situatie in te schatten en waarschijnlijk ook niet zelf aan kan geven wat zijn hulpvraag is laat staan daar op voorhand al positief in mee te denken. Tom is verbaal erg sterk en zal dat ook altijd ( in onze beleving defensief) inzetten. Dat wil zeggen dat de hulpverlener per direct afgerekend wordt op zijn/haar woorden als deze die niet zorgvuldig formuleert. Dit kan erg aanvallend overkomen, maar laat eigenlijk zien hoe veel duidelijkheid hij nodig heeft. Je zou dit als je het niet begrijpt inderdaad kunnen zien als ” tegenwerken” of “niet behandelbaar” opstellen. Doordat Tom vanuit zijn beperking niet in staat is om “mee” te denken zal hij ook als dat  aan hem gevraagd wordt, de bal terug leggen bij de hulpverlener en kan hij bijvoorbeeld letterlijk als antwoord op de vraag :” Wat wil je leren?” zeggen ” daar ben jij toch voor aangenomen”. Als de hulpverlener vervolgens een idee aandraagt wat in zijn/haar( en wellicht ook in onze) beleving iets is wat Tom zou moeten leren zegt Tom waarschijnlijk dat hij daar het nut niet van inziet. Ook dat kan tegendraads en “niet behandelbaar” overkomen. Ik denk echter dat dat niet de kern is. De kern is dat Tom controle en overzicht wil en dat alles (wat nieuw is) per definitie eng is en dus zal hij alles afwijzen. Mocht hij toch iets proberen is de kans zeer groot aanwezig dat hij de lat voor zichzelf erg hoog legt en ook van zichzelf verwacht dat het helemaal goed zal gaan. Wanneer hij niet overtuigd is dat hij het helemaal goed zal doen zal hij er niet aan beginnen. Dat is natuurlijk een vicieuze cirkel die bijna niet te doorbreken is. In ieder geval is er tot op heden nog geen hulpverlener geweest die dat  goed voor elkaar gekregen heeft. Sterker nog ze knappen er stuk voor stuk op af…Verder is het natuurlijk zo dat Tom al vanaf jonge leeftijd te maken heeft met hulpverleners en de meeste van hen konden Tom niet goed helpen, dat in combinatie met het minder goed functioneren van het team van zijn groep het afgelopen jaar heeft zijn vertrouwen in de hulpverleners alleen maar minder gemaakt. Maar dat mocht volgens de mensen van het Leo Kannerhuis niet de rede zijn dat Tom volgens hun maatstaven niet genoeg vooruit was gegaan. Tenslotte zijn volgens hen  de andere clienten wel meer vooruit gegaan het afgelopen jaar. Tja, daar zit je dan als ouders ( en dan heb ik het nog niet eens over hoe het voor Tom moet voelen) wederom enorm teleurgesteld in de hulpverlening in Nederland…. sterker nog we voelden ons zelfs min of meer aangevallen in dit gesprek waarin ons meerdere malen werd gezegd dat onze zoon zich “niet behandelbaar” opstelt en waarin meerdere keren aan ons gevraagd werd wat wij nu als oplossing zagen. Als ik die vraag zou kunnen beantwoorden, dan zat mijn zoon toch helemaal niet op een behandelgroep… Als ik die vraag zou kunnen beantwoorden dan hadden we dit hele traject toch niet hoeven gaan… als ik die vraag zou kunnen beantwoorden dan had ik dit hele blog waarschijnlijk niet gehad…. Het ergste was dat ik dat bij de eerste keer dat de vraag gesteld werd al heb uitgelegd. Desondanks werd de vraag daarna nog een keer of 5 herhaald.

Ik denk niet dat zij goed geluisterd hebben. Ik denk niet dat zij begrijpen hoe pijnlijk( en ronduit dom) het is om die vraag te blijven herhalen. Op enig moment was het zelfs zo dat Sander aangaf dat de vraag nu al 5 keer gesteld was en dat we er geen antwoord op hadden ook niet wanneer ze hem voor de 6e keer zouden stellen….Het hele gesprek nam  een vreemde wending en was niet echt constructief meer. Sinds de tijd dat Tom op regulier basisonderwijs zat heb ik niet meer zo’n vervelend gesprek meegemaakt. De punten die wij hadden aangedragen als leerpunten voor Tom werden van tafel geveegd omdat hij zich ” niet behandelbaar” opstelt. Er werd niet meer gesproken zoals wel op de algemene ouderavond het geval was geweest over het minder goed functioneren van het Team het afgelopen jaar. Nu geloof ik ook wel dat je niet alles daar op af kunt schuiven maar dit was wel het tegenovergestelde. Het voelde voor mij alsof het enkel aan Tom ( en aan ons?) lag dat er niet voldoende vooruitgang is geboekt. Het ergste vind ik dat er nu een  negatief gevoel leeft bij de behandelaars en het is mijn angst dat dat mee gaat spelen in de begeleiding. Gelukkig zit Tom nog een een positieve flow dus dat zal de boel een beetje verzachten. Ik moet wel zeggen dat de persoonlijk begeleidster van Tom die ook bij het gesprek aanwezig was gelukkig nog wel positief was over Tom. Zij gaf ook een aantal voorbeelden van kleine stapjes die Tom gemaakt heeft. Soms moet je tevreden zijn met het kleine…..dat snapt zij dan weer wel. Ik ben heel benieuwd hoe alles verder gaat verlopen….