Vorige week werd ik gebeld door de dame die tijdens de clientbespreking stelde dat Tom zich onbehandelbaar opstelt. Zij gaf aan dat het goed ging met Tom, dat hij in gesprekken  meer openstaat voor de hulp die zij hem willen bieden en dat zij vooruitgang zien. Gelukkig maar, het nieuws van het gesprek (dat zij wellicht Tom niet zouden kunnen helpen en dat er naar een andere oplossing moest worden gezocht) hing als het zwaard van damocles boven mijn hoofd. Goed om te horen dat zij er nu anders over denkt. Uiteraard heb ik haar letterlijk gevraagd hoe zij nu de toekomst ziet, tenslotte sprak zij 16 (!) dagen voor dit gesprek  heel anders over Tom. Op mijn vraag of ik me nog zorgen moet maken dat er over 3 maanden  gesproken gaat worden over een “exit” zoals dat in mooie hulpverleningstermen wordt gezegd gaf zij aan dat zij daar op dit moment geen aanleiding toe zag. Tja een mens kan veranderlijk zijn…… Ik denk niet dat ik jullie uitgebreid hoef te vertellen wat dat doet met mijn vertrouwen. Dat zwaard hangt er nog steeds, als het een keer gezegd is wie garandeert mij dan dat het een volgende keer weer niet zo gaat?? Ik heb al eerder stukjes geschreven over achterover leunen, nou dat ga ik dus de komende tijd zeer zeker niet doen. Mijn angst voert nu de boventoon….. STOP …..even pas op de plaats…….Het is goed om die conclusie te trekken, angst leid namelijk tot niets…Nu ik dat besef kan ik dat aanpakken. Ik ga er van uit dat met de nieuwe aanpak van de groepsbegeleiding het beter zal blijven gaan met Tom. Het laat zich al zien, meer regels en duidelijkheid en hij zit beter in zijn vel. Ik moet me niet van de wijs laten brengen door een dame die wispelturig is en vertrouwen op onze kracht en die van onze zoon. Wat niet wegneemt dat ik meer contact houd met de groep om zo te volgen hoe het gaat. Maar ook dat is uit een positieve gedachte, samen moeten we gaan zorgen dat Tom zich kan ontwikkelen, dat gaat niet wanneer we tegen over elkaar staan en dat mag ook niet zo zijn. Ik realiseer me ook dat Tom hier is met een missie en wat dat moge zijn daar kunnen we over discussiëren ( wat leuk overigens, dus wie heeft daar ideeën over? Ik hoor het graag, reageer alsjeblieft!!) ik denk namelijk dat alle zielen naar aarde komen met een doel. In mijn beleving is Tom hier gekomen om ons een spiegel voor te houden en ons ( zijn omgeving) te confronteren met onszelf. Aspergers zijn namelijk een kei in je te confronteren met de dingen die je doet en die je zegt. Ik roep vaak: “alles wat je zegt kan en zal tegen je worden gebruikt.”  En dat geldt ook voor je daden. Mensen met asperger zullen je direct aanspreken wanneer je je eigen waarden en normen (afspraken) niet nakomt. En dat is verdomde lastig. Wij zijn namelijk gewend om losjes om te gaan met onze regels en waarden en normen maar iemand met asperger begrijp dat niet en zal je direct bevragen als je te los met je eigen regels om gaat. Het effect daarvan is dat wij bij onszelf te rade moeten en dus na moeten denken of datgene wat wij zeggen en doen, ook klopt met wat wij willen zeggen en doen. Daarvan kan je nog eens behoorlijk in een spagaat komen. En wordt je dus gedwongen je eigen acties of uitspraken te herzien. Daar zie ik ook vaak het verschil in mensen ( en zeker ook bij hulpverleners) ,dat is de ultieme test, hoe eerlijk ben je naar jezelf en hoe kun je omgaan met kritiek op jou waarden en normen. Diegenen die de confrontatie met zichzelf ( aangezwengeld door de asperger met zijn kritiek) kunnen overwinnen zullen zeker respect krijgen van de asperger en zullen zeer veel van zichzelf en de asperger kunnen leren, en dat zal wederzijds zijn. De asperger zal ook open staan voor deze mensen,  zeker wanneer die hen begeleiden of rondom hen zijn zoals familie. Diegenen die daar niet toe in staat zijn, zullen stagneren in hun eigen ontwikkeling en hun zelfkennis. Zij zullen zeker geen respect krijgen van mensen met asperger, sterker nog, de asperger mens zal hen als  onbetrouwbaar ervaren en hen niet meer serieus nemen! Inmiddels durf ik wel te stellen dat ik voelsprieten heb ontwikkeld voor mensen die wel in staat zijn zichzelf open stellen voor de kritiek( in dit geval van de asperger) en daar mee aan de slag durven. Dat is mooi, dat vereist lef, en dat brengt je als mens verder. Diegenen die dat aan durven zijn geschikt om mensen met asperger te helpen. Alle anderen kunnen beter iets anders gaan doen. Dat maakt hen niet minder waardevol, zeer zeker niet, wij hebben allen ons ding te doen. Ik hoop alleen dat de mensen rondom de asperger kritisch op zichzelf blijven en (op zielsnivo) proberen te voelen of dit werkelijk is wat zij willen zijn en willen betekenen voor een ander. Mocht dit niet meer het geval zijn, dan hoop ik dat zij dat zelf inzien en een andere weg gaan bewandelen. Als we allemaal ons hart (en ziel) volgen en vertrouwen op ons gevoel zouden we een stuk gelukkiger zijn.