Een paar weken geleden was het kermis hier in het dorp. Omdat Tom dat altijd leuk vind en het tevens een moment is waarop de oma’s en opa’s het leuk vinden de kleinkinderen te zien en hen wat centjes toe te stoppen hebben we Tom extra opgehaald uit Goirle. Het was een succes. Samen met de neefjes hebben de kinderen zich uitgeleefd op de kermis. Voor Job was het als snel klaar, hij ging met jongste neef in een attractie die zowel rond als omhoog en omlaag ging en daarmee was voor hem de kermis klaar… Hij zag groen van misselijkheid en wilde alleen maar naar huis. Gelukkig bood de huissleutel uitkomst en kon hij zelfstandig naar huis. Tom daarentegen heeft een sterkere maag en kon na deze attractie echt nog wel verder de kermis rond. Het schieten was leuk, en ook de muntenschuivers. Daarna vonden wij het wel welletjes en kondigden aan dat we naar huis wilden gaan. Dat kon, alleen had Tom samen met oudste neefje besloten om gebruik te maken van de aanbieding van de botsauto’s. 11 muntjes hadden ze samen gekocht dus we moesten nog 11 rondjes uitzitten haha! Ruim een half uur later konden we dus pas gaan… maar goed de jongens hadden een hele leuke avond gehad en daar gaat het tenslotte om! Bijzonder was het akkefietje wat Tom had bij de botsauto’s had. Er waren een paar opgeschoten jongens die met Tom en neefje in aanvaring waren gekomen. Een paar hippe meisjes hadden daarvoor al naar Tom geroepen of hij wel wist ” wat zij zouden kunnen doen” ( die jongens dus) Tja, dat zijn ongeschreven regels die voor Tom weinig invloed hebben. En eigenlijk vind ik dat soms maar goed ook, dus dat maakte geen indruk en hij en neefje botste vrolijk door. De opgeschoten jongens vonden het tijd om in actie te komen om hun aanzien bij de anderen hoog te houden. Een van hen sloeg Tom met de vuist op zijn hoofd. Waarschijnlijk in zijn beleving om te laten zien dat hij wel “de baas” van de botsauto’s was. Voor anderen zou dit mogelijk erg bedreigend zijn en wellicht een moment om af te haken en elders vertier te zoeken maar niet voor Tom. Die maakt wel meer dingen mee in zijn omgeving. Waarschijnlijk ziet en beleeft hij dit soort dingen heel anders als dat wij dat doen. Hij haalde dan ook letterlijk  zijn schouders op en nam een houding aan van:” Tja is dit nu zo belangrijk?” Waarop de hele issue zijn lading verloor en hij het niet meer belangrijk maakte. Mooi om te zien dat zo’n oprechte houding soms een situatie een hele andere lading kan geven.