zoo!! na lange tijd weer een update, tja soms zijn er andere dingen belangrijk en dat gaat dan ten koste van deze site maar ik kom altijd weer terug!
De feestdagen zijn goed verlopen, we hebben genoten met de kinderen en familie. De vakantie van Tom thuis is ook fijn geweest. Ik kan zo goed merken dat Tom ouder wordt en steeds meer leert om zich niet zo druk te maken om dingen die niet lopen zoals gepland. Dat is echt knap van hem! Nu is het januari en dat is voor Tom altijd een moeilijke maand, hij raakt dan altijd in een dip, wordt een beetje depressief. Dat is nu ook het geval maar wederom zie ik vooruitgang met voorgaande jaren. Het lukt Tom ook nu niet om uit bed te komen en naar school/dagbehandeling te gaan maar hij is wel in staat deel te nemen aan het groepsproces/gezinsleven en hij is niet, zoals soms voorheen, alleen maar negatief. Voor de kerstvakantie had Tom 2 uur les per week en dat ging redelijk. De fout die gemaakt is, is dat er huiswerk was voor hem. Dat was nu precies waar hij van aangaf het niet te kunnen en dat is nu ook een van de dingen die hem op dit moment weerhouden om naar de lessen te gaan. Naast het huiswerk baalt hij ook van het idee dat hij straks naar een nieuwe groep moet en dus ook naar een nieuwe school. Ik heb dat al vaker uitgelegd maar zal het nog een keer doen. Op het moment dat een kind een behandelplaats heeft zit er aan die behandelplaats een schoolplaats gekoppeld. (mits er plaats is in de schoolgroep waar het kind in thuis hoort, anders moet je wachten op een plaats) Op het moment dat het kind “uitbehandeld” is bij de organisatie waar het zit (lees nu: Leo kannerhuis Brabant en voorheen Herlaarhof) en terug naar huis gaat of naar een andere behandelplek dan vervalt de schoolplek per direct en heeft het kind dus op dat moment geen plaats op school en moet het opnieuw of op een andere plak aangemeld worden. Die aanmeldingen verlopen via commissies ( die het kind niet persoonlijk kennen) en hebben tijd nodig. Leo kannerhuis Brabant heeft te kennen gegeven dat Tom daar niet langer dan ongeveer 2 jaar kan blijven en dus is hij aangemeld bij Leo Kannerhuis doorwerth en dat houd dus in een nieuwe behandelplek en een nieuwe schoolplek. Dit gegeven snapt Tom inmiddels ook en dus is hij minder gemotiveerd om nu in Goirle school uit te gaan breiden. Dit is verschrikkelijk jammer omdat hij nu naar wij kunnen inschatten, wel een leraar heeft die een goed klik met hem heeft. Het is ook eigenlijk belachelijk als je het gegeven van de schoolplaatsen zoals ik die dus net heb geschetst gaat bekijken. Het betreft altijd kinderen met forse problemen, in dit geval autisme. Er is niets erger voor iemand met austime dan verandering en toch heeft iemand ooit bedacht dat die plaatsen van school en behandeling gekoppeld moeten zijn en dus aan het einde van de behandeling eindigt ook de schoolplaats. pfff ik hoef jullie niet te vertellen hoeveel scholen Tom al gehad heeft en hoe weinig vertrouwen hij heeft in school. Ik houd dan ook mijn hart vast hoe het verder gaat lopen wat betreft school….Ik probeer er maar vertrouwen in hebben dat hij toch wel op de plek komt waar hij moet zijn. Gelukkig merk ik wel dat hij op andere gebieden dan het schoolse enorm wijs is. Toen laatst een keer ter sprake kwam dat de opa van zijn neefjes ( die al op leeftijd is en niet meer altijd gelukkig met zijn situatie) zijn heup had gebroken en ik opmerkte dat het toch ook niet altijd eerlijk is en dat deze man misschien wel liever over zou willen gaan naar de andere kant merkte Tom op dat het waarschijnlijk niet kan omdat deze man dus nog niet klaar is met zijn missie in dit leven. Volgens Tom heeft hij nog dingen te doen hier op aarde. Wow wat een mooi inzicht! Dat kunnen ze je op school niet leren!
Wat wordt je er toch moedeloos van he, zoals systemen werken. Misschien een kleine opsteker, het is niet alleen in Nederland zo. Hier in Engeland is het diep treurig gesteld met hulp voor kinderen. Na 5 jaar vechten heeft de kinderarts waar Cleo onder controle is (na haar bijna overlijden 5 jaar geleden) eindelijk ook gezien dat ze niet is/zich niet gedraagt zoals andere kinderen. Volgens hem is het post traumatische stress (ze heeft 3 weken in een artificial coma gelegen, 5 weken een voedingssonde, 7 weken ziekenhuis en daarna langzaam opbouwen om weer terug te gaan naar school) heeft ze een hele lage eigendunk, en heel veel faalangst. Hij wil dat ze naar een klinisch psycholoog gaat, maar hij kan haar zelf niet doorsturen. Daarvoor moet ik naar de huisarts, die bij haar zus het verschil niet kon zien tussen waterpokken of misschien beten van 1 of ander ongedierte toen ze een paar weken terug allemaal bultjes had, en dan een verwijzing krijgen naar die klinisch psycholoog. Met andere woorden, mijn kind gaat van kwaad tot erger, en ik kan nergens heen. Fijn is dat!
Knap van Tom hoeveel levenswijsheid hij heeft. Dat kunnen ze inderdaad niet leren op school of uit een boekje/internet. Mijn petje af!
Weer een mooi verhaal Jacqueline. Je mag trots zijn op zo’n wijze speciale knul. xx