Het fenomeen hoogbegaafdheid en asperger loopt als een rode draad door mijn leven heen.Ik ben opgegroeid met hoogbegaafheid en autisme (asperger) in het gezin en in de familie al was dat toen nog helemaal niet  zo bekend als dat het nu is. Met terugwerkende kracht vallen er dan door de jaren heen (lees tijdens de zoektocht rondom Tom) veel dingen op zijn plaats. Ik hoor dat er in de familie veel mensen zijn die met deze “problemen” te maken krijgen. Ik leerde ook de dingen die ik als kind niet begreep, te plaatsen en om er vrede mee te hebben. Ik ondervond dat ik ook binnen mijn vrienden- en kennissenkring veel mensen heb die binnen deze doelgroep(en) horen. Misschien ook logisch omdat je, zoals ik het altijd verwoord, “dezelfde taal” spreekt. Het is wel mooi dat we omdat we er inmiddels zo veel van weten, we dus ook met regelmaat mensen om ons heen kunnen helpen met inzichten ( en zij ons) omdat we elkaar zo goed aanvoelen. Het is voor iemand die er weinig van weet ingewikkelde materie maar voor ons is het een soort 2e natuur geworden. Ik kan ook erg genieten van de contacten met deze mensen omdat zij ontzettend eerlijk zijn en het is ook prettig wanneer je in gesprekken samen snel op kunt schakelen. Omdat Asperger in mijn beleving via mijn kant van de familie komt vraag ik me uiteraard ook met regelmaat af hoe dat het bij mij zit. Ik ben daar nog niet uit, in basis zou ik denken dat ik geen asperger heb maar ik herken wel veel dingen uit literatuur en  (ervarings)verhalen.Tot nu toe ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het niet aangeboren heb maar dat ik altijd in gezinnen heb gefunctioneerd waarin asperger een rol speelt dus ik heb een mechanisme ontwikkeld wat altijd rekening houd met en dat alert is op dingen die voor apergers  mogelijk moeilijk zijn. Dus vooralsnog ga ik er van uit dat ik op een bepaalde manier handel omdat ik voor mijn gezinsleden dingen wil voorkomen en niet omdat het voor mij intrinsiek zo voelt, dus dat ik mijzelf een strategie heb aangeleerd om mijn dierbaren te helpen. En dat dat soms lijkt alsof het van mijzelf is. De scheidslijn is dun en lastig te herkennen. Daarbij komt ook nog dat hoogbegaafdheid en autisme ook veel overlappingen hebben dus zou er al iets op mij van toepassing zijn dan is ook dat weer moeilijk te duiden. En ach, mensen die denken dat hoogbegaafden alleen maar mensen zijn die gestudeerd hebben en daarom bij voorbaat al maatschappelijk geslaagd, zijn die moet ik helaas uit hun droom helpen… maar dat weten de vaste lezers onder jullie al lang. Verder merk ik dat  veel van de mensen om me heen ook (net als ikzelf) spiritueel begaafd zijn en dat is mooi. Ik denk dat hoogbegaafdheid en spiritualiteit met elkaar te maken hebben. Hoogbegaafden zijn ook gevoeliger, en samen proberen we de wereld een beetje mooier te maken!