En dan ben ik in tranen, ineens komt het binnen, Tom is vandaag 15 jaar geworden en hij is niet bij ons. Natuurlijk waren we welkom op de groep maar dat wilde ik niet. Ik wilde niet      ” op bezoek” bij mijn jarige zoon. Ik wilde niet geconfronteerd worden, niet op bezoek op een groep waar mijn zoon woont omdat het thuis niet gaat. Niet op bezoek omdat mijn zoon nog met regelmaat aangeeft dat hij liever thuis is dan daar. Ik wilde daar gewoon even niet mee geconfronteerd worden, dat voelde ik  van te voren al wel aan. Ik dacht heel stoer dat het beter zou zijn om deze dag gewoon het programma te draaien wat we altijd draaien, tenslotte vieren we aankomend weekend uitgebreid de verjaardag van Tom. Natuurlijk heb ik wel gebeld naar Tom en contact gehad met de groep en gehoord dat het een hele leuke dag was. Tom was echt jarig, de boel was versierd, hij heeft getrakteerd en ze zijn met de hele groep naar Mc Donalds geweest omdat Tom dat graag wilde. De groepsleiding heeft echt haar best gedaan om er een leuke dag van te maken en dat is, zoals ik hoor, ook goed gelukt en daar ben ik heel dankbaar voor. Maar toch, vanavond denderde het besef wel even binnen. Tjee, dat had iemand me 15 jaar geleden moeten zeggen dat Tom nu niet bij ons zou zijn dat had ik echt niet geaccepteerd en dat realiseerde ik me vanavond heel goed.  Mijn moedergevoel manifesteerde zich op volle kracht en liet zich niet aan de kant schuiven. De tranen kwamen met het avond eten, daar zaten we, aan een “gewone” maaltijd, met zijn drieën, zonder Tom. Dus Toen Job klaar was met eten en naar boven vertrok om te studeren, heb ik de tranen ook maar laten gaan. Normaal gesproken is het hier thuis de regel dat de jarige mag kiezen wat we op die dag eten maar dat ging nu niet op, omdat Tom er niet was. Ik werd daar erg verdrietig van. Gelukkig voelde Sander het ook zo en konden we ons verdriet samen delen. Ik denk dat het nooit helemaal went als je kind niet bij je kan wonen, ook al weet je dat het zo voor iedereen beter is. Het gevoel is anders dan het verstand. Ik ben over het algemeen wel nuchter, maar vanavond ging dat even niet op en dat mocht ook zo zijn. Het verdriet wat er was heb ik toegelaten en het helpt ook dat ik er nu over schrijf. Een goed leermoment voor mij dus, volgend jaar ga ik het anders doen, dan neem ik vrij en haal hem naar huis of ga met hem op die dag iets leuks doen. Maar ondanks dat zal het ook dan weer even moeilijk zijn.