Het gaat goed ! Tom zit lekker in zijn vel en is afgelopen week vol goede moed begonnen aan zijn nieuwe taak om een weekkrant te bezorgen. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Als eerste is hij een hele tijd bezig geweest om de” wijk” te bestuderen. Dat hield in dat hij een uitdraai heeft gemaakt van alle straten waar hij moest gaan bezorgen en dat met een groene stift heeft gearceerd. Daarna was het vervoeren van de kranten een item op zijn lijst. In eerste instantie had hij bedacht het te voet te doen, dat kan, het is niet zo ver bij ons vandaan echter stuitte hij op het probleem dat hij de krantjes dan zou moeten dragen en er was geen tas voorradig waar hij de krantjes in zou kunnen vervoeren. Dan toch maar op de fiets. Volgend probleem was dat op zijn sportfiets een hele kleine pakkendrager zit en de door de weekkrant geleverde fietstassen dus niet op zijn fiets passen. Ik heb mijn fiets ter beschikking gesteld opdat hij op die manier een degelijke “ouderwetse “ fiets heeft waar hij de fietstassen aan kan hangen.  Dat heeft hij dus vorige week en deze week geprobeerd maar hij is het er niet mee eens. Ik kreeg vanavond de mededeling dat er gezocht moet worden naar betere fietstassen die wel op zijn fiets passen. Desalnietemin is Tom ook vandaag op pad geggaan en heeft hij zijn krantjes bezorgd. Ik was wat eerder uit mijn werk en Tom was nog niet begonnen met zijn krantjes bezorgen. Hij was nog druk bezig met het een en ander in de fietstassen te stoppen. Dat leidde tot frustratie omdat de tassen niet goed op de fiets passen. Tom had al gebrobeerd om mijn eigen fietstassen te gebruiken maar die voldeden niet. Resultaat: het was lastig voor Tom. Ik merkte het al, toen ik thuis kwam was een vraag aan hem al te veel… gelukkig heb ik inmiddels geleerd om even te checken met Tom of ik hem een vraag kan stellen. Dat gaat als volgt: ik zie Tom ( en in dit geval denk ik al te zien aan zijn non verbale communicatie dat hij niet goed in zijn vel zit)ik vraag hem letterlijk: kan ik je een vraag stellen? Het antwoord was nu  “ nee`’. Dat had ik al verwacht naar aanleiding van zijn houding, maar goed ook dat is een aanname maar die wordt dus bevestigd. Even later komt Tom naar mij toe om te vragen wat de vraag nu was, dat is fijn, ik krijg nu van hem de kans de vraag te stellen wanneer het hem uitkomt. Ik merk dat de krantenwijk toch wat vraagt van Tom. Hij loopt diverse malen op en neer van  zijn eigen kamer naar berging waar de fiets staat en gaat daarna op de bank in de huiskamer liggen. Zijn hele houding straalt uit dat hij het moeilijk heeft en dat we hem met rust moeten laten dus dat doen we dan ook. Sterker nog, ik besluit om te gaan sporten om te voorkomen dat ik me ga mengen in zijn proces. ( ik weet uit ervaring dat ik de neiging heb om oplossingen aan te dragen maar dat heeft vaak alleen een averechts effect J) Wanneer ik terug kom van de sportschool is Tom vertrokken naar krantenwijk nog niet terug, de wijk  duurt de eerste keren wat langer omdat hij alles nog wil verkennen. Maar wanneer hij klaar is en weer thuis , is hij opgewekt en vertelt vol overgave hoe hij dit keer naar zijn beleving maar een huis twee keer van een krantje heeft voorzien ( vorige week waren het meer huizen omdat hij twijfelde of hij daar wel wel bezorgd had) en dit was bewust: het huis waar hij 2x heeft bezorgd was voorzien van leuzen en briefjes dat er een dochter jarig was dus vond Tom het wel leuk om nog een krantje in de bus te steken met daarop  een met viltstift geschreven felicitatie voor de jarige. O, wat ben ik dan trots op mijn zoon, ik houd van deze humor!!