Het vervoer naar het CCL is enigszins opgelost.
Elke donderdag bel ik met de taxicentrale of er plaats is voor Tom om mee te rijden.
Op de ochtenden is er vrijwel altijd plaats en soms ook op de middag.
Waarom er geen vaste afspraken over gemaakt kunnen worden is mij niet geheel duidelijk maar goed, als dit de manier is waarop ze het bij het taxibedrijf willen dan bel ik wel braaf elke donderdag……
Vermoedelijk is er een plaats gereserveerd en is er een kind wat daar dan op de vrijdag- ochtenden geen gebruik van maakt en wil de taxi daarom geen vaste toezegging doen.
Nou ja in ieder geval scheelt het mij een hoop tijd en die kan ik dan in Job investeren.
Ik merk wel dat het meer tijd in Job investeren al wat vruchten begint af te werpen, hij is nu wat opener en ik zie hem ook meer lachen en plezier hebben en minder mopperen en huilen.
Gelukkig hoor ik hem op dit moment ook wat minder vaak roepen dat alles de schuld is van Tom en dat die altijd alles verpest.
Naar mijn idee ervaart Job dit dus op het moment wat minder, voor zover ik het kan observeren is het ook stukken minder want Tom zit nu goed in zijn vel en dat merken we met het hele gezin heel goed.
Nog steeds genieten dus!!!
Vorige week was de begeleidster van IE-Quest ziek en dat kon ik thuis goed merken.
Tom was veel onrustiger en zocht weer veel vaker zijn en mijn grenzen op… zo heb je dan meteen weer in de gaten dat het ook echt hard nodig is dat er een intensieve begeleiding ingezet is.
Ja, ik moet eerlijk toegeven dat ik al een beetje verwend was doordat alles tot nog toe zo vlekkeloos verlopen was….je went er zo snel aan ….dan is het wel goed dat je af en toe even teruggefloten wordt.
Maar ik moet zeggen dat het spreekwoordelijke emmertje wat bij mij vaak dreigde over te lopen nu nog maar halfvol zit en dat betekend dat ik wat meer ruimte heb om te incasseren als dat nodig mocht zijn!