Zo ondertussen zijn we al weer twee weken verder…
Na de eerste week mocht Tom alleen de zondag naar huis komen dus dat was maar kort.
We hadden de opa’s en oma’s gevraagd om even langs te komen en dat was een schot in de roos, Tom vond het fijn dat ze kwamen en deed enthousiast de deur open voor het bezoek.
Verder hebben we die dag niet veel gedaan gewoon lekker thuis geweest.
Tegen de tijd dat Tom terug moest zag je dat het moeilijk voor hem werd…. Hij kwam naar me toe en zei: “Ik vind het echt helemaal niet leuk daar.”
Ja, wat zeg je dan… zelf  voel je op dat moment ook met allerlei emoties, je snapt precies wat hij bedoeld maar je wilt het toch een beetje luchtig houden.. pfff
Omdat ik niet snel genoeg reageerde herhaalde hij zijn zin nog eens, ik antwoordde zeer algemeen:” ik heb je gehoord” zo… even tijd gerekt om met een goed antwoord te komen, en uiteindelijk heb ik hem bevestigd dat ik hem begreep en dat het thuis altijd het fijnste is maar dat we nu geen keuze hebben.
Dat antwoord accepteerde hij en ik zag dat hij grote moeite had om zijn tranen te bedwingen.
Het terugbrengen was erg zwaar voor ons allemaal dus we hebben het maar zo kort mogelijk gehouden, een laatste knuffel en snel er van door, zowel wij als Tom hadden moeite niet te gaan huilen.
Van de groepsleiding horen we goede berichten, Tom ligt goed bij de andere kinderen in de groep en doet erg zijn best op de groep om te voldoen aan de eisen die aan hem gesteld worden.
Gelukkig maar da’s nu alvast meegenomen!
Avondeten gaat wat minder maar hij eet blijkbaar wel de verplichte eetlepel van alles.
De tweede keer dat Tom mocht bellen klonk zijn stemmetje ook weer benepen en we konden merken dat hij het moeilijk had..
Gelukkig mocht hij vanwege Koninginnedag donderdag extra naar huis dus dat was fijn.
We hadden een kraampje op de rommelmarkt en Tom en Job hebben zich prima vermaakt.
Job met rondlopen en knuffels kopen voor bij zijn knuffelverzameling in zijn bed.
Dat is wat hoor, je ziet geen
Job meer
in dat bed zo vol ligt het, je kunt je voorstellen dat Job’s bed verschonen niet zo maar even gaat. Hij stopt dan alles in tassen en ’s avonds gaat hij zijn bed weer “inrichten” verder mogen de knuffels gelukkig wel in etappes in de wasmachine.
Tom was serieus bezig met de verkoop van de spullen en maakte goed gebruik van zijn sterke vermogen tot onderhandelen.
Tom had met de leiding overlegd of hij thuis mocht douchen ipv op de groep, dat was goed en het is verbazingwekkend hoe goed het Tom alleen afgaat en hoe keurig hij alles daarna opruimt en achterlaat.
Ik zou spontaan twijfelen aan mijn pedagogisch kunnen!
Navraag bij Tom leverde het volgende antwoord op: “O ja ik kan dat allemaal al lang hoor maar ik had er geen zin in! “
Mm toen lag er wel wat voor op mijn tong maar ik dacht: laat hem zelf maar de conclusie trekken dat het wellicht niet zo ver had hoeven komen als hij meer zijn best had willen doen.
Klinkt misschien hard maar zo voelde het op dat moment wel even voor mij.
Uiteraard zijn er meer dingen zoals school en dat is nu nog niet begonnen daar dus het zal straks best veel zwaarder voor hem gaan worden.
Natuurlijk moet ik ook niet vergeten dat hij  nu enorm zijn best doet en dat niet langdurig vol kan houden maar ik denk wel dat hij  nu (zoals een vriend zei) gaat inzien dat het thuis toch wel fijn is en dat hij harder zijn best moet doen om thuis te kunnen wonen.
Affijn we hebben nog lekker met zijn allen gegeten en daarna Tom terug gebracht naar de groep.
Nu was dat gelukkig minder beladen omdat Tom vrijdag middag weer naar huis mocht.
Ik schrijf snel hoe het weekend is geweest..