Vrijdag kwam Tom thuis en was blij dat hij er was.
Toen ik even naast hem in de bank zat keek hij me aan en zei: “weet je wel dat ik maar 4 nachten per maand thuis slaap?”
Ja, dat weet ik….
Vrijdag hebben we verder niet veel bijzonders gedaan.
Tom kan om 14.00 opgehaald worden en dan is het, denken wij, voor hem het fijnste wanneer we niet meteen van alles gaan doen maar dat hij gewoon even “mag zijn”.
Zaterdag zijn we naar Scheveningen gereden naar waren de ouders van Sander een week in het huis van zijn zus op vakantie.
Job en Tom wilden graag naar Madurodam dus dat stond op het programma.
Madurodam heeft een heerlijk systeem om alles in het park te zien.
Je krijgt een boekje met daarin nummers die corresponderen met nummers in het park en zo kun je lezen welk gebouw het is.
Helaas zijn de nummers erg onduidelijk aangegeven en is de volgorde waarin ze staan in mijn beleving heel opmerkelijk te noemen.
Zoeken dus!
Normaal gesproken is dat niet zo’n probleem, vind je een keer een nummer niet, loop je door en pak je gewoon een volgend nummer en het risico dat je dan wat mist is in mijn ogen geen probleem.
Niet voor Tom dus haha!
De nummers zijn er niet voor niets en men dient te allen tijde het opvolgende nummer te zoeken wat in het boekje staat, ook wanneer je dan 10 rondjes door het park moet.
En dus kwam het voor dat wij minuten lang op Tom moesten wachtten of mee zochten naar een nummer wat niet of moeilijk te vinden was…
Gelukkig waren we met meerdere volwassenen zodat we alsvanzelf een beetje per toerbeurt met Tom aan het zoeken waren terwijl de anderen een beetje stonden te kletsen in afwachting van het vervolg van de toer.
Proberen Tom te overtuigen dat hij een nummer over kon slaan was als praten tegen een betonnen muur en voor mij ook wel begrijpelijk gezien de stoornis zijn Asperger en de behoefte aan structuur en duidelijkheid die daarbij hoort.
Waarschijnlijk is het voor hem zeer moeilijk om zo maar een nummer over te slaan.
Na zo’n uurtje of twee begon ik het een beetje beu te worden (had ik het nog lang volgehouden, Job schreeuwde na 20 minuten al dat Tom’s manier saaaiiii was) en kaartte voorzichtig bij Tom aan dat sommigen van ons de interesse begonnen te verliezen in het park omdat het op deze manier zo lang duurde.
Ik zag aan Tom dat hij op dat moment niets met mijn informatie kon.
Wat hij wel deed was ingaan op het voorstel van Job om even naar de speeltuin te gaan.
Prima, wij konden even lekker wat drinken en de kinderen spelen.
Het was erg gezellig.
Hierna togen we verder door het park, doordat het tempo van Tom door het zoeken laag lag liep iedereen een beetje voor hem uit.
Tom bleef vasthouden aan het zoeken naar de nummers in de juiste volgorde en we lieten het er maar bij.
Op zeker moment was Tom alweer minuten lang naar een bepaald nummer aan het zoeken en zochten wij zelfs mee maar het was hopeloos, het nummer was onvindbaar.
Ik vroeg Tom wederom om het nummer over te slaan en het volgende nummer te nemen wat we al gevonden hadden.
“weet je wat” zei Tom “laat ook maar zitten met dat boekje”en hij draaide zich om.
Oeps dacht ik, hij is boos maar warempel; hij had een manier kunnen vinden om de nummers en het boekje los te laten en liep nu gewoon door het park naar alles te kijken zonder precies te hoeven weten wat de volgorde en het object was!
Ik vond het knap van hem dat hem dat lukte!
De rest van de dag verliep heerlijk en gezellig, we hebben ’s avonds nog lekker gegeten in een eenvoudig restaurant en zijn pas laat naar huis gegaan.
Tom zat lekker in zijn vel en was ontspannen en dat merk je meteen aan iedereen.
Zo kan het dus ook!
De volgende dag hadden we een verjaardagsfeestje bij vrienden.
Voordat we gingen was er tussen de jongens onenigheid over wie het cadeautje mocht geven.
Job had het mee gekocht en daarom mocht Tom het van Sander geven aan de jarige.
Dat was een teleurstelling voor Job( wanneer doe je het als ouders goed? Herkenbaar voor iedereen denk ik haha) die dus bij aankomst erg beledigd in de auto bleef zitten.
Het zal ook eens zijn dat wij als “normaal “gezin ergens naar toe kunnen zeg!
Goed gelukkig trok Job snel bij en kwam hij ook naar binnen.
We waren speciaal een beetje vroeg gegaan omdat het dan nog rustig zou zijn en dat was ook zo.
Toen het wat drukker werd met kinderen gingen zij buiten voetbal spelen.
Niet zo handig voor Tom, veel kinderen, regels, die al dan niet goed nageleefd worden dus erg onoverzichtelijk voor hem.
Nu weet ik niet in hoe verre hij dat zelf al in kan schatten maar hij had na enig denken aan de kinderen gevraagd of hij de scheidsrechter mocht zijn.
Dat werd door de groep goedgekeurd!
Nu maar hopen dat de kids naar een scheidsrechter met een buitengewoon rechtvaardigheidsgevoel en sterke drang in het naleven van regels willen luisteren…
Dat verliep buitengewoon goed!
Voor zover ik kon zien deed Tom ook enorm zijn best om goed voor de dag te komen dus het zal hem wel inspanning hebben gekost
We hebben er wel voor gezorgd dat de situatie niet te lang duurde en zijn toen vanuit een gezellige sfeer naar huis gegaan.
Even rust en daarna moest er nog het een en ander gebeuren.
Dat was moeilijk voor Tom nog enkele uurtjes thuis en zo veel dingen die nog “moesten”.
We hebben dan ook maar wat dingen doorgeschoven naar volgende zondag dat hij thuis is en op die manier weer rust gecreëerd.
Douchen verliep weer voorbeeldig, hij heeft ook zijn eigen nagels geknipt en kwam tot de verassende conclusie dat het veeeel fijner is wanneer hij dat zelf doet, nu heeft hij niet van die scherpe randjes waar hij zich aan stoort en die wij dan telkens weer opnieuw moeten knippen.
Alweer een stukje zelfstandiger dus!
Toen Sander aan het einde van het weekend aan Tom vroeg of het weekend hem veel moeite had gekost zei Tom, dat het eigenlijk bijna vanzelf was gegaan.
’s Avonds hebben we hem weer terug naar de groep gebracht en daar nog even thee gedronken met wat andere ouders en groepsleiding.
Ook nu was het afscheid weer vervelend en hebben we het kort gehouden.
Wat even vervelend was, is dat Tom bij het afscheid ook job een knuffel wil geven en dat job daar helemaal niet van gediend is.
Ik had dan ook met Job afgesproken dat we Tom zouden zeggen het te houden bij een hand geven maar dat lukte Tom niet zo goed die wilde toch knuffelen.
Nou ja, na wat heen en weer gedoe met handen en bijna knuffels was het dan toch afgerond en liep Tom snel naar binnen zodat we zijn vochtige ogen niet zouden zien.
Al met al liep het afscheid al wat beter dan de vorige keren al blijft het moeilijk, zeker wanneer je dan ’s avonds in bed daar weer aan terug denkt, en je weet dat hij misschien ook wel huilt in zijn bed.
We kunnen terugkijken op een fantastisch weekend waarin we met volle teugen van elkaar genoten hebben!!