De berichten blijven vooralsnog positief.
Tom blijft zijn best doen en is in staat de dingen die de groepsleiding hem aangeven redelijk toe te passen.
Ik heb ook het idee dat hij al enigszins gewend is, het afscheid nemen verloopt soepeler, hij draait zich om en gaat met de andere kinderen spelen.
Ook bij mezelf merk ik dat ik er meer vrede mee heb en wat rustiger ben.
Het lijkt alsof Tom het strakke ritme en de duidelijkheid van de groep wel prettig vind.
Vanochtend hadden we gesprek met de behandelcoördinator van de groep en deze gaf aan dat Tom inderdaad een (oneerbiedig gezegd) “echte autist” is, Haha waar hebben we dat eerder gehoord….. en dat het een goede stap is geweest dat we hem tijdelijk daar laten behandelen.
Ik heb hem toen wel direct de vraag gesteld of het binnen hun vermogen ligt om Tom goed te kunnen begeleiden en hij gaf aan dat het nu zeker het geval is.
Nou, dat geeft ook weer een stuk rust, maar helemaal achterover leunen ga ik voorlopig nog niet doen!
Tom belde net en ik merk ook aan de telefoon aan hem dat hij goed in zijn vel zit, hij had genoeg te vertellen en nam gemakkelijk en vrolijk afscheid.
Thuis is het heerlijk genieten van de rust en van Job.
Wat een verschil en wat een ontspannen situatie!
We hebben voor ons gevoel energie voor 10 en zijn lekker aan het opladen nu.
Ik blijf wel voorzichtig met al te blij zijn omdat we natuurlijk al vele malen eerder gedacht hebben dat we eindelijk de juiste stap hadden gemaakt en dat het toch niet zo bleek te zijn.
Waarschijnlijk is dat historisch zo gegroeid bij mij maar goed we hebben nu vertrouwen in de groepsleiding en de school zoals ze met Tom omgaan.
Het blijft natuurlijk spannend hoe het gaat lopen wanneer Tom een terugval zou krijgen (in mijn beleving is dit onvermijdelijk dat het een keer zal gaan gebeuren) en als ze ook dan laten zien dat ze het kunnen dan ben ik geheel overtuigd!
Aankomend weekend is Tom weer een heel weekend thuis dus hij en wij hebben iets om naar uit te kijken!