Ondertussen hebben we gehoord dat de “behandeling” van Tom op de groep min of meer klaar is.
Groepsleiding geeft aan dat hij geleerd heeft wat op dit moment binnen zijn vermogen ligt.
Volgende week hebben we een gesprek over hoe we het naar-huis-gaan zullen laten verlopen.
Daar zit ook iemand van jeugdzorg bij, dat is wel fijn want dan kan dat meteen de insteek zijn voor de aanvraag van een nieuw PGB.
Het blijkt dus dat Tom niet zonder zijn omgeving kan, in het vorige stukje heb ik daar al wat over geschreven.
Wanneer Tom in onbalans is (jaja, dat is weer de nieuwste term, voorheen schreef ik blokkeert maar ik geef toe dit klinkt een stuk vriendelijker) heeft hij hulp nodig, hij kan dan niet zelf uit de situatie komen.
Groepsleiding heeft ons uitgelegd wat die hulp inhoudt: De bedoeling is dat wij (of andere begeleiding) op dat moment de regie van Tom overnemen.
Wij beslissen op zo’n moment wat er gaat gebeuren.
Tom zal dan zeker de discussie aangaan en meestal ook emotioneel reageren.
We mogen de discussie niet aangaan, dit leidt voor Tom alleen maar tot meer onduidelijkheid
(en dus paniek) de instructies moeten kort en helder zijn en na de instructie kunnen we het beste even van hem weglopen zodat we op die manier nog eens onderstrepen dat er geen discussie mogelijk is.
Vervolgens heeft Tom een korte schakeltijd nodig waarna we mogen verwachten dat hij de opdacht uitvoert.
Op deze manier wordt een onoverzichtelijke situatie voor hem overzichtelijker omdat hij maar een keuze heeft.
Nou daar gaan we dus mee aan de slag!!
Het gaat zeker weer wat van het gezin vergen als Tom straks thuis komt en we hopen dus ook dat we dmv PGB goede begeleiding in kunnen gaan zetten zodat we kunnen voorkomen dat we weer in de neerwaartse spiraal komen waar we voor de opname in zaten.
Gelukkig heeft Tom veel geleerd en hebben wij veel geleerd dus we hopen dat het nu beter zal gaan.
Afgelopen vrijdag heb ik een workshop bijgewoond van een 29 jarige vrouw met Asperger en haar moeder.
Dit was en het kader van het 25 jarige bestaan van de zwengel, de school waar Tom nu naar toe gaat.
Het was weer een feest van herkenning, zeker toen de moeder aan het woord was, ik kon zo de naam van haar dochter tijdens haar relaas vervangen door Tom zo bekend klonk het me in de oren.
Tegelijkertijd dringt dan ook wel weer de ernst van de situatie tot me door als ik hoor dat de jonge vrouw met Asperger niet zelfstandig kan functioneren en dus in een groep, op hetzelfde terrein als waar Tom nu verblijft, woont.
Goed ik kan maar voorbereid zijn, wat betreft het toekomstbeeld voor Tom houd ik alle opties open.