Vanavond had ik een etentje met een oud-collega en vriendin.
We hebben elkaar al bijna een jaar niet gezien dus het was tijd om eens bij te kletsen.
De vriendschap is ontstaan omdat we beide zij als leerling, en ik als stagiaire op dezelfde groep kwamen werken in de zorg voor mensen met een verstandelijke en lichamelijke beperking.
Later zijn we op die zelfde groep gaan werken, we kochten ongeveer tegelijkertijd een huis en werden niet zo lang na elkaar van de eerste en daarna van de tweede zwanger, basis genoeg voor een vriendschap dus.
Uiteindelijk heb ik zo’n 9 jaar geleden de zorg verlaten zij is gebleven en het contact werd wel wat minder maar bleef bestaan.
We kwamen tot de conclusie dat we beide inmiddels een leidinggevende functie hebben, die ons nu soms even zwaar valt vanwege ziektes maar dat we te eigenwijs zijn om aan de ziekte toe te geven omdat het werk te leuk is.
Bijzonder is, dat zij een zoon heeft met PDD-NOS waarvoor ze op Herlaarhof in behandeling zijn en een dochter die na de zomervakantie vanwege leerproblemen gaat starten op de Zwengel, de overeenkomsten blijken er dus nog volop te zijn!!
Wat is het dan wederom een feest van herkenning om verhalen uit te wisselen en uiteraard heb je aan een halve zin genoeg om precies te begrijpen wat de ander meemaakt.
We hebben dan ook afgesproken om elkaar eens vaker te bellen of op te zoeken.
Het leven zit soms raar in elkaar, ik geniet ervan!