De vakantie is redelijk verlopen hier.
Gelukkig hadden we bijna elke dag een activiteit gepland voor Tom, dat gaf veel rust.
Verder viel zijn logeerweekend ook midden in de vakantie dus dat was fijn.
In de vakantie zijn we gestopt met Ritalin en dat gaat tot nu toe goed, we zien een vrolijke opgeruimde Tom die goed in staat is om frustraties te reguleren.
Afgelopen zondag hadden we een kinderverjaardag bij vrienden, Jurgen werd 10 jaar.
Als het kan, zorgen wij er voor om bij zulke(drukkere) gelegenheden vroeg te gaan zodat het voor Tom nog rustig is de kans dat alles succesvol verloopt zo groot mogelijk is.
Sander en ik hebben dan altijd de insteek dat we blijven zolang het goed gaat, en wanneer het minder gaat, we zo snel mogelijk naar huis gaan.
Op die manier hopen we dit soort dingen zo positief mogelijk te houden voor Tom.
Dit keer ging het erg goed, alle kinderen waren lekker buiten aan het spelen.
Na zo’n 2,5 uur kwam Jelle melden dat er wat aan de hand was met Tom en een paar andere kinderen.
Het bleek dat er drie kinderen waren, onder wie de jarige, die een clubje vormden en die niet wilde dat anderen meededen met hun spel.
Dat is natuurlijk jammer voor de rest van het gezelschap, maar de meest kinderen kunnen daar wel redelijk mee omgaan.
Voor Tom was dit moeilijk, hij begreep absoluut niet waarom hij niet mee mocht doen en stond erop dat de drie aan hem, een in zijn beleving acceptabele rede, opgaven.
Dat lukte natuurlijk niet dus Tom bleef er op doorgaan en dat leidde tot irritaties over en weer tussen de kinderen.
Omdat we toch al even op het feest waren, ben ik naar Tom gegaan en heb hem gezegd dat we naar huis zouden gaan.
Dit is altijd en beetje een hekel punt, Tom heeft natuurlijk donders goed in de gaten dat we gaan omdat er iets niet helemaal lekker loopt, en zal ook zeker aan mij vragen waarom we dan “nu opeens” moeten gaan.
Ik blijf dan neutraal en zeg dat we al 2,5 uur op het feest zijn en dat het mooi geweest is, dat papa en ik naar huis willen.
Op die manier kunnen we toch, zonder dat Tom al te veel gezichtsverlies heeft, vertrekken voor het mis gaat.
En laten we eerlijk zijn, hij had het al een hele tijd enorm goed gedaan, het blijft voor Tom moeilijk en kost hem waarschijnlijk ook de broodnodige energie om op een dergelijk feest te zijn.
Tom koos er voor om even weg te lopen en alleen bij een hekje te gaan zitten, dit duurde maar een paar minuten, al snel kwam hij terug en konden we gaan.
Dus fietsten we terug naar huis.
Thuis aangekomen moest hij wel even zijn frustratie kwijt en schreef op ons whitebord in de keuken dat hij nooit meer naar de verjaardag van Jurgen wilde.
“nooit uitvegen” stond er demonstratief onder…
Ik heb het maar laten staan, beter je frustratie op een bord schrijven dan je frustratie naar anderen richten vind ik.
Later die avond bleek dat Tom’s favoriete fleecevest was blijven liggen bij de jarige.
Ik heb met hem afgesproken dat we het later die week op zouden halen.
Dinsdagavond was het zover, tijdens het eten stelde ik Tom voor om na het eten het vest te gaan halen.
Tom vond het een goed plan.
“Ik ga mee” zei hij “en dan ga ik het meteen met Jurgens uitspreken”.
Ik kon even mijn oren niet geloven, terwijl hij blijkbaar zondag behoorlijk gefrustreerd was over wat er was voorgevallen en daar ook nog een ernstige mededeling over op het bord had geschreven, was hij nu in staat om te relativeren en wilde hij het “uitpraten”.
WOW! Ik was behoorlijk onder de indruk van zijn idee.
Zoals afgesproken gingen we na het eten op de fiets het vest ophalen.
De fietsen stonden klaar en daar gingen we, ik eerst en Tom wachtte even, hij zou mij wel inhalen!
Ik fietste de straat op.
Drie huizen verder hoorde ik een kreet, ik keek om, en zag nog hoe Tom een vreselijke schuiver maakte over de straatstenen.
Zo, dat was even schrikken zeg!!
Ik stapte meteen van de fiets en liep naar Tom.
Gelukkig (voor mijn gevoel dan Haha) mocht ik hem vastpakken.
Tom moest huilen en gaf heel duidelijk aan wat er was, het eerste wat hij zei was: “geen lucht” waarschijnlijk was hij op zijn borstkast gevallen, of kon hij door de schrik even geen ademhalen.
Daarna keek hij maar zijn flinke afgeschaafde hand die er behoorlijk bebloed uitzag. “Niet naar kijken, niet naar kijken”, zei hij.
Het was mij onduidelijk of hij bedoelde dat ik niet mocht kijken of dat hij zelf niet wilde kijken.
Later vertelde hij me dat hij op dat moment tegen zichzelf sprak.
Ik vond dat Tom zich erg goed hield in deze situatie, ik kan me uit het verleden herinneren dat dit soort dingen tot totale paniek en blokkeren konden leiden.
Dat was niet het geval, Tom gaf de dingen duidelijk aan en bleef bereikbaar/aanspreekbaar.
Naar huis dus, en op de bank om even rustig te worden.
Samen met Sander heeft hij de schaafwonden bekeken en verzorgd.
Weer viel het me op hoe goed bereikbaar hij bleef en hoe goed hij zelf kon relativeren.
Ik blijf dit maar benadrukken omdat ik dit in het verleden zo anders heb ervaren, en het voor mijn gevoel een grote stap voorwaarts is!
Ik vind het moeilijk om te omschrijven maar misschien zijn er lezers die begrijpen(of beter nog “voelen” ) wat ik bedoel.
De volgende dag zou hij ’s middags weer gaan mountainbiken met een goed vriend van ons.
Ik was erg benieuwd hoe Tom hier mee om zou gaan, in het verleden zou hij alle deuren hebben dichtgegooid en zou het hem niet lukken om de volgende dag weer op de fiets te stappen.
Niets was minder waar, hij is de volgende dag lekker gaan mountainbiken en had ook nog eens een hele positieve beleving daarbij!!
Volgens zijn zeggen heeft hij veel overwonnen en een paar moeilijke klimmen en afdalingen gedaan!!
Last but not least is er een meisje uit Vlijmen wat bij hem in de taxi zit, die op de Havo van de zwengel zit en vanaf volgende week 3 weken ter observatie naar Herlaarhof gaat.
Tom heeft gisteren voor haar een dvd gebrand en in de hoes een persoonlijke tekst geschreven om haar een hart onder de riem te steken.
Dat getuigd toch echt wel van inlevingsvermogen!!
Al met al ben ik dus enorm TROTS op mijn “Musperger” zoon !!