tja dacht ik even een rustige avond te hebben, Sander is naar cursus dus ik wilde heerlijk ongestoord aan mijn boek gaan werken. Om half 8 ging de telefoon, dat was Tom, op zich niet bijzonder, hij belt meestal op woensdagavond even naar ons. Maar nu was het anders. Tom gaf aan dat hij weg was gegaan op de groep omdat hij het niet meer “trekt”. “iedereen heeft ruzie met iedereen’ zo vertelde hij.De spanningen op de groep lopen blijkbaar op wat niet gek is in verband met de feestdagen. Uit ervaring weet ik dat deze maand een enorme impact heeft op op mensen die houden van rust en structuur. Blijkbaar zijn er ook 2 jongeren die naar huis zijn gestuurd omdat ze een time-out nodig hadden en andere jongeren te veel last hebben van hun gedrag. Tom gaf aan dat de enige oplossing voor hem zou zijn dat wij hem op zouden komen halen. Ik heb als brugman met hem gepraat en voor elkaar gekregen dat hij terug is gegaan naar de groep om daar te overleggen. zo, dat vond ik al een hele stap, dat ik hem zo ver gekregen heb! ( niet alleen om Tom aan de telefoon zo ver te krijgen maar ook om mijn emoties aan de kant te zetten en te blijven geloven in groepsleiding in plaats vanuit emotie te reageren en hem direct te gaan halen) Ik geloof niet dat ik dit ooit eerder voor elkaar gekregen heb! Zo gezegd zo gedaan, Tom is terug gegaan naar de groep. Ik had met hem afgesproken dat groepsleiding me zou bellen als hij met hen gepraat had. Na een klein uurtje ging de telefoon. Tom was goed in staat geweest om duidelijk te maken wat hem dwars zat. Inderdaad de spanningen op de groep(en waarschijnlijk ook bij hemzelf in verband met sinterklaas, ik hoorde van groepsleiding dat hij toen hij vetrokken was wel zijn rugzakje met daarin het idee voor zijn surprise had meegenomen…) en het feit dat ze bij de dagbehandeling een cito test wilde afnemen. Aan de telefoon gaf Tom al aan dat hij niet wilde meewerken aan het afnemen van een cito test. Hij vertelde dat zo’n test nog gedaan was op de zwengel en dat hij die niet weer wilde doen. Het is natuurlijk ook sneu, Tom is al zo veel en vaak “getest” in zijn leven, ik kan me ook wel voorstellen dat hij daar van baalt. Desalniettemin heb ik hem gezegd dat het toch belangrijk is dat hij zo’n test nog eens doet maar dat nu even niet de juiste tijd daarvoor is. Zeker niet als hij al zo gespannen is in deze maand. Groepsleiding was het daar mee eens en zij zullen kijken of het mogelijk is dat de test wordt uitgesteld. Affijn, ik zat natuurlijk in spanning wat het gesprek van Tom met de groepsleiding zou opleveren. Uit ervaring weet ik dat wanneer Tom aangeeft dat het te veel wordt dat hij ook bijna niet meer om kan buigen naar een andere oplossing dan de oplossing die hij zelf bedacht heeft en dat was in dit geval dat hij door ons opgehaald wilde worden. Sander was weg met de auto dus ik had Tom al gezegd dat het erg lastig zou worden voor mij om hem te komen halen. Buiten dat heb ik hem meegegeven dat hij toch met groepsleiding moest praten om het op te lossen, naar huis gaan lost het probleem uiteindelijk nog niet op. Na wat heen-en- weer bellen tussen de groep en mij en gesprekjes met Tom is er een oplossing bedacht. Het voorstel van groepsleiding naar Tom was dat hij vrijdagochtend in plaats van vrijdagmiddag zou worden gehaald.( dit weekend is Tom’s thuisweekend met verlening van maandag ivm sinterklaas) Dat was voor Tom te ver weg. OP vraag van groepsleiding wat zijn voorstel dan zou zijn kwam hij met het volgende: Omdat hij begrijpt dat het nu al laat is en het voor ons erg lastig is om hem te halen wil hij graag morgenmiddag opgehaald worden. WOW wat een mooi compromis! en wat goed van Tom dat hij begrijpt dat niet alles zo maar even geregeld kan worden! Ondanks dat hij in eerste instantie toen ik hem aan de telefoon had alleen naar huis gaan als oplossing zag is hij toch terug gegaan, in gesprek gegaan en tot een compromis gekomen met groepsleiding. Voor anderen klinkt dit misschien nog steeds als toegeven in de oren maar ik weet uit ervaring dat we een hele grote stap hebben gemaakt! Ik ben erg trots op Tom, de groepsleiding en op mezelf! Samen hebben we bereikt dat hij kan wachten tot morgen om opgehaald te worden. Wederom moet ik complimenten geen aan de groepsleiding die dit toch maar weer voor elkaar heeft gekregen!!