Inmiddels zijn we weer wat weken verder. Het project om zelf in samenwerking met stichting ” de Lokatie” een woonvorm op te richten gaat vooruit. Niet dat er al concrete dingen te benoemen zijn maar we gaan met stukjes vooruit. Het lastigste is om een geschikte lokatie/woonruimte te gaan vinden, we zijn er druk mee bezig en onderzoeken de mogelijkheden hier in de buurt. Met Tom gaat het best goed. Hij lijkt dit jaar nauwelijks last te hebben van de gebruikelijke winterdip. Dat is een fijne vooruitgang. Er komt op dit moment veel op ons gezin af. Schoonmoeder is nog  aan het revalideren  in het revalidatiecentrum en we gaan  daar een paar keer per week heen. 2 weken geleden is mijn vader ernstig ziek in het ziekenhuis opgenomen. Hij heeft ziekte van Kahler (kanker) we willen ook graag  hem bezoeken en mijn moeder ondersteunen. We zijn dus bijna elke dag wel bij de een of de ander,( of soms gesplitst, ieder naar zijn eigen ouder)  en dat doen we graag. Voor de kinderen is dit natuurlijk ook pittig, we hebben wat minder tijd voor hen op dit moment. Gelukkig zijn ze al tieners en dus redelijk zelfstandig . Het nieuws van mijn vader heeft er voor gezorgd dat Tom vorige week niet naar het Ccl is geweest. dat is ook wel begrijpelijk, zoals ik al schreef gaat het verder gelukkig goed met hem. Jammer genoeg is het afgelopen maandag weer niet gelukt om te gaan. Daar baal ik dan van omdat ik bang ben dat hij dan in ” zijn systeem” opneemt dat het hem niet lukt om te gaan. Ik weet uit ervaring dat het soms zo kan werken bij hem. Hij legt het feit dat het hem niet lukte om te gaan neer bij de op dat moment aanwezige groepsleidster. Al vanaf het begin dat deze dame op zijn groep werkt heeft hij problemen met haar. Nu weet ik dat Tom wel vaker geen klik heeft met mensen en dat hij daar behoorlijk rigide in kan zijn. Toch vind ik het opvallend dat hij al een hele tijd op zo’n felle manier op haar reageert. In het begin wilde we niet te veel nadruk leggen op zijn bevindingen en hebben we hem aangespoord begrip op te brengen. ( ja haha ik hoor jullie al lachen, leuke uitdaging voor Tom : begrip opbrengen voor een ander… toch kan hij het soms wel dus we blijven het proberen :-)) ) Maar hij blijft bij zijn standpunt dat deze dame niet functioneert, hij kan wel een uur vertellen over alle fouten die zij volgens hem maakt. Inmiddels is het zo’n ding geworden dat wanneer zij werkt, dat voor hem zo’n probleem is, dat hij niet goed kan functioneren. Ik heb dit al eens voorzichtig aangekaart op de groep( hij is in december ook al eens niet naar CCL gegaan omdat zij werkte) en kreeg te horen dat het probleem voornamelijk bij Tom lag en dat hij waarschijnlijk langer tijd nodig zou hebben om aan haar te wennen. Natuurlijk ligt het probleem bij Tom, pfff anders zou hij niet op een groep wonen dat weten we inmiddels wel. Maar ik denk inmiddels ( en ja, ik ben zijn moeder dus ik kijk door die bekende bevooroordeelde gekleurde bril) dat het ook bij haar ligt. Ik heb nog maar weinig contact gehad met haar dus het is lastig om op mijn eigen gevoel/ervaringen afgaan maar ik vermoed dat ze niet genoeg kan meebuigen en door de spanning tussen hen beiden een domante/defensieve houding komt. In ieder geval gaat er iets niet goed. Ik heb dan maar weer besloten om alles zelf intensiever te gaan volgen en proberen te coachen. Dat houd in, meer bellen naar de groep hoe het gaat, meer terugkoppeling via mail waarom dingen wel/niet lukken en wie er gewerkt heeft en wat dat voor invloed heeft. Niet met het doel om schuld ergens neer te leggen maar wel om mensen bewuster te maken hoe ze dingen doen en wat dat voor gevolgen kan hebben. Ook heb ik een teamlid die erg goed met Tom kan communiceren gevraagd om eens mee na te denken hoe we het beste met dit probleem om kunnen gaan en of zij haar collega eens wil coachen in de interactie met Tom. Het blijft een terugkerend thema, dat ik me wederom weer eens afhankelijk voel van de goodwill/ inlevingsvermogen van anderen ;-((