Onze jaarlijkse twijfel of we Tom toch niet naar huis kunnen halen is weer actueel. Met name het feit dat hij de december- en januarimaand zo goed is doorgekomen ondanks de tegenslagen  met opa en oma ( oma een hersenbloeding en nu nog in revalidatiecentrum en opa ziekte van Kaher (kanker) en gelukkig wel weer thuis uit ziekenhuis en bezig met chemo)  is hij deze maanden heel goed doorgekomen. In het verleden waren deze maanden erg zwaar voor Tom en kon hij vaak moeilijk uit bed en tot activiteiten komen. Dat was dit jaar heel anders. Voor zo ver ik weet is het geen probleem geweest om op te staan en is het zelfs meestal goed gelukt ( met uitzondering van 2 keer dat het even heftig was met opa en oma) om op maandag naar het CCL te gaan. Inmiddels reist Tom zelfstandig met de trein naar Sterksel en terug. Hij heeft het enorm naar zijn zin daar. ” ik kan daar tenminste “normale” gesprekken voeren met mensen” zo geeft hij aan. Hij vind daar dus gelijkgestemden op gebied van hoogbegaafdheid en we zien hem ook opbloeien en ontwikkelen! We gaan kijken of Tom na zijn verjaardag in Maart kan gaan uitbreiden naar 2 dagen per week naar het CCL. Er wordt gekozen voor na zijn verjaardag omdat hij zelf goed aangeeft dat zijn verjaardag stress oplevert. Maar goed na deze uitleg weer terug naar het onderwerp: kan Tom terug naar huis? Voor Tom is dit altijd een vraag geweest naar ons toe en voor ons is  het altijd verschrikkelijk moeilijk geweest om te moeten zeggen dat het niet kon. Eerlijk gezegd hebben we er meestal een beetje omheen gedraaid omdat het zo wrang is om tegen je eigen kind te moeten zeggen dat hij niet naar huis kan komen… Tom heeft dan ook al lang geleden besloten dat het aan ons lag en dat wij incompetent zijn om hem goed te begeleiden. Die conclusie van hem heeft hem ( gelukkig ?) niet weerhouden om ons toch bij tijd en wijle te confronteren met de vraag of hij niet naar huis kan komen. Elke keer dat die vraag gesteld wordt doet het enorm pijn, maar worden wij ook weer gedwongen om na te denken of het nog steeds de juiste keuze is dat hij nu niet bij ons woont. Afgelopen weekend stelde Tom weer de vraag of hij niet naar huis kon komen, hij gaf daarbij wederom aan dat hij zo veel geleerd heeft ( en dat is absoluut waar) en dat hij niet begrijpt dat wij het net willen proberen. Ik ben met hem het gesprek aangegaan hoe hij dat dan voor zich ziet. Het was een prettig gesprek, we zaten in de auto ( de beste plek voor goede gesprekken!!) en hebben er samen uitgebreid over gesproken. De volgende dag toen we aan tafel zaten vertelde Tom dat hij het fijn vond dat we het onderwerp eindelijk eens echt besproken hadden. Hij vertelde dat hij zich lang niet gehoord heeft gevoeld en nu eindelijk wel. Pff wat vond ik dat sneu… en zo prachtig dat hij  uit zichzelf op zo’n vriendelijke manier aangaf dat hij het zo prettig vond om gehoord geworden. Dus het onderwerp is weer bespreekbaar en we willen gaan onderzoeken of het mogelijk is dat Tom weer thuis kan komen wonen. Die zoektocht zal heel spannend en uitdagend worden maar ik zie het als een kans! Ik houd jullie zeker op de hoogte!