Ondanks de titel van deze site heb ik vaak het idee dat mijn beide kinderen bijzonder zijn.
Natuurlijk begrijp ik dat elke ouder zijn of haar kinderen bijzonder vind, en gelukkig maar, dat zijn ze ook allemaal! Omdat wij met de oudste zo veel meemaken wat anderen niet meemaken ben ik deze blog ooit begonnen. Een heerlijke uitlaatklep om al mijn frustraties van me af te schrijven. Zo nu en dan heb ik al eens een blog geschreven over mijn jongste zoon, die nu niet bepaald is opgegroeid in een ” doorsnee” gezin. ( voor zo ver dat al bestaat haha) Hij gaat wel naar school en haalt goede cijfers. Hij heeft geen vrienden op school en heeft daar ook naar eigen zeggen geen behoefte aan. Met enige regelmaat ( Job zit inmiddels in 4 vmbo-T, belt school ons op omdat zij zich zorgen maken. De zorgen die zij hebben zijn dan omtrent het feit dat hij op school weinig contact maakt met anderen. In het eerste jaar zijn we daar actief mee bezig geweest en is er ook een maatschappelijk werker met hem in gesprek gegaan. ( Op mijn verzoek was dat, gezien onze gezinssituatie iemand met expertise op gebied van hoogbegaafdheid en autisme) Dat contact vond Job positief en deze man heeft hem ook kunnen stimuleren om meer energie in schoolwerk te steken. Tegen het einde van afgelopen jaar belde school weer op met de gebruikelijke zorgen. Tja , wat doe je dan, als ouder wil je toch graag dat het goed gaat met je kind maar inmiddels ben ik wel zo levenswijs dat ik heel goed begrijp dat “wat gebruikelijk is” meestal niet opgaat voor mijn zoons. Affijn, ik had afgesproken met school dat zij de man zouden benaderen die Job eerder heeft begeleid om te kijken of hij weer een paar sessies met Job zou kunnen doen. Mijn voorwaarde was wel dat Job dit ook fijn zou vinden. Alles was geregeld maar Job gaf aan totaal geen behoefte te hebben aan gesprekken met deze man. Dan houd het dus op en eerlijk gezegd was ik er ook niet rouwig om. Op de een of andere manier heb ik zelf ook het gevoel dat het niet nodig is. Een telefoongesprek met de betreffende hulpverlener bevestigde mijn gevoel en het standpunt van Job. De man gaf aan dat hij de gesprekken met Job nog goed voor de geest kon halen. Hij vertelde dat hij  destijds de manier waarop Job leert bijzonder vond en dat hij hem daarvoor handvaten heeft gegeven. Hij stelde mij de vraag of ik de bezorgdheid van school deel. Naar alle eerlijkheid heb ik geantwoord dat ik dat niet doe. De man gaf aan dat hij dat gevoel ook niet heeft en samen kwamen we tot de conclusie dat wij niet denken dat Job enorm ongelukkig is of dat er andere redenen zouden kunnen zijn tot bezorgdheid. Dus er komt geen begeleiding, zeker niet omdat Job dat zelf al niet wil. Bovenstaande geeft stof tot nadenken voor mij. Hoe belangrijk is ” sociaal” zijn.  Wie bepaalt waneer je dat wel of niet bent en is het erg dat je wanneer je daar geen behoefte aan hebt, weinig vrienden hebt en/of weinig contact maakt met klasgenoten. Misschien zijn het wel niet de juiste mensen voor Job? Misschien is hij iemand die minder dan gemiddeld behoefte heeft aan contacten met anderen? Of moet ik me toch zorgen maken? Dat laatste zou dan onder maatschappelijke druk zijn, maar goed ik kan als moeder ook een blinde vlek hebben? In een laatste gesprek met Tom en een groepsleider van het Leo Kannerhuis kwam dit thema ook naar voren. De begeleider gaf aan dat naar zijn mening sociaal zijn vaak overgewaardeerd wordt. Ik kan me daar in vinden en ga Job dus ook zeker niet opzadelen met gesprekken met hulpverleners. Job mag Job zijn. Wij weten inmiddels dat bepaalde dingen zoals vakantie voor hem geen pretje zijn. Hij wil niet langer dan 3 dagen van huis zijn. Waar dat aan ligt weten we niet, we komen er niet achter, en hij kan het ons niet uitleggen. Ons weekje Center Parcs hadden we dan om diverse redenen al zo gepland dat het maar een uur rijden van huis was. Het was een leuke week, we waren met mijn zus en haar gezin en de kinderen kunnen altijd goed samen. Job had het enorm naar zijn zin en heeft zich goed vermaakt,toch wilde Job op woensdag avond naar huis. Hij is daar altijd zeer stellig in en daarom hebben we hem dan ook op donderdag naar huis gebracht. Het heeft in mijn ogen weinig zin om een jongere te dwingen te blijven, daar wordt niemand gelukkig van. Maar goed dat maakt wel weer dat het anders gaat dan bij de meeste gezinnen, wij willen  en moeten wat meer meebuigen met onze bijzondere kinderen!