Nu eens een blog met goede tijdingen.Alles gaat zijn gangetje en we lijken net een gewoon gezin. Dat is voor de verandering ook wel eens fijn! Tom heeft zijn twee dagen bij Feniks uitgebreid naar drie en dat gaat goed. Hooguit is hij er nog niet uit of de donderdag wel de goede dag is en wil hij die misschien nog wisselen voor een andere dag maar dat mag de pret niet drukken dat hij genoeg gemotiveerd is om drie dagen te gaan. Thuis gaat het ook goed, de spullen achter de bank  en in de berging zijn inmiddels opgeruimd en vandaag was hij zelfs bezig met de twee oude pc’s die al weken in de vensterbank staan. Ik geloof dat een van de twee niet meer levensvatbaar is verklaard wat mij de hoop geeft dat die wellicht binnenkort het huis mag verlaten. Vandaag was ik in al mijn enthousiasme blijkbaar te veel vragen aan Tom aan het stellen. Tom reageerde dan ook kribbig op mij met de mededeling: “zie je niet dat ik bezig ben.” Ok, ik met de kennis die ik inmiddels heb van autisme ga ik dus terug naar de vraag:” Tom, mag ik je een vraag stellen?” Dat hielp, het mocht niet meteen maar even daarna mocht het wel. Later op de avond ben ik nog steeds in dezelfde modus en dus gebeurd het dat ik wanneer Tom naar beneden komt, hem weer de vraag stel: ” mag ik iets aan je vragen?”  dat komt me te staan op een hele verhandeling over communicatie en het feit dat ik volgens Tom een eenzijdig gesprek met hem begin door hem deze vraag te stellen. Ik zou op zijn minst moeten beginnen met een openingszin als :” Hoi Tom”. Het voelt als de kaart: ga terug naar start en u bent al uw punten kwijt. Dat geeft niets, ik wil leren van mijn zoon en ik ben in een goede bui en Tom ook, dus al lachend starten we opnieuw het gesprek met mijn openingszin ” Hoi Tom.” Mag ik je een vraag stellen?”