Omdat Tom zijn hand verwond had moest hij naar de handfysiotherapeut. Ik neem jullie graag mee in onze beleving van de eerste behandeling.

De afspraak staat op 15:55 uur. Een lastige tijd voor Tom. Afspraken zijn op het hele, halve of kwart uur, meestal niet om 5 minuten voor het hele uur. Iets voor die tijd lopen we binnen en worden we door een vriendelijke dame aan de receptie naar de wachtkamer verwezen. In de wachtkamer staat een wekkerradio en liggen veel tijdschriften op tafel. Er lopen fysiotherapeuten door de gang. Ze gaan het kantoortje binnen waar wij net door de receptioniste zijn doorverwezen. Voor zo ver wij kunnen beoordelen blijven ze daar een tijdje praten over koetjes en kalfjes. De wekkerradio laat ons met grote rode letters zien dat het voorbij onze afgesproken tijd is en laat na het nieuws weer schreeuwerige muziek horen. Gelukkig zit er een knopje op de radio waarmee hij uit kan. Dan worden we geroepen. We lopen achter de fysiotherapeute aan naar een mooie nieuwe kamer. Mijn zoon legt uit hoe de verwonding aan zijn hand is ontstaan en dat het kapselweefsel van de wijsvinger geraakt is. De fysiotherapeute is zeer vriendelijk legt uit dat het kapselweefsel helemaal door was. Ze geeft ons ook uitleg over wat ze gaat doen. Er wordt aan de deur geklopt. De dame van de receptie staat in de deur opening. Ze verteld haar collega dat er problemen zijn met de telefoon. Samen gaan ze hierover uitgebreid in gesprek waarbij de fysiotherapeute ook gaat proberen om naar buiten te bellen. Omdat wij bij haar aan tafel zitten zijn wij nu ook helemaal op de hoogte van het probleem. Mijn zoon biedt aan mee te kijken om het op te lossen omdat hij inmiddels zo veel heeft gehoord dat hij denkt te weten wat het kan zijn. Dat hoeft niet. De receptioniste vertrekt en zegt naar huis te gaan omdat ze nu toch niets kan doen. De aandacht van de dame gaat weer naar ons. Ze gaat het verband van de hand losmaken en legt uit dat mensen daar soms onwel van worden. Dat gebeurd bij mijn zoon ook. Hij trekt wit weg en de dame constateert dat zijn pupillen vergroot zijn. Hij mag op een behandelbed gaan liggen. Ze vraagt hem zijn hand in een bepaalde positie te houden zodat ze het verband goed kan verwijderen. Mijn zoon geeft aan dat het geen prettig gevoel is. Dat beaamt zij maar het is wel even nodig. Haar telefoon gaat. Ze loopt weg bij mijn zoon en neemt de telefoon aan. Hij ligt daar met zijn hand in die voor hem ongemakkelijke positie en voelt zich niet fijn. Het gesprek duurt een paar minuten waarin onze irritatie toeneemt. Eerst wisselen we alleen nog blikken met elkaar. Dan vraagt Tom of hij met zijn hand naar beneden mag. Ik geef die vraag door aan de dame die knikt dat dat niet kan. Tom en ik beginnen een gesprekje over hoe vervelend het is dat hij daar ligt midden in een behandeling en dat de behandelaar de telefoon aan gaat nemen. We schroeven ons volume wat op in de hoop dat de dame ons opmerkt. Dat is niet zo. Tenslotte spreek ik de dame direct aan dat wij het erg vervelend vinden dat zij nu aan het telefoneren is en dat dit zeer veel spanning oplevert bij mijn zoon. Ze merkt ons weer op en sluit het gesprek af. Ze verontschuldigd zich en geeft aan dat ze dit gesprek aan MOET nemen omdat het vanuit het ziekenhuis komt met informatie over nieuwe patiënten, het ziekenhuis belt altijd rond deze tijd. Wat een rare gang van zaken, bedenk ik. Ik zie een aantal andere mogelijkheden. 1. Je zorgt dat op de tijd dat het ziekenhuis belt geen patiënten behandeld. 2. Je laat de dame van de receptie telefoontjes aannemen. Goed, het zal misschien bedrijfsblindheid zijn dat zij zich niet bewust is van het feit dat dit voor cliënten niet prettig is. Wellicht heeft mijn opmerking haar wel aan het denken gezet want gelukkig hebben we in de daar op volgende bezoeken geen van deze dingen meer meegemaakt. Behalve die radio, maar die kon uit!