Opvoeden is een lastig karwei.
Voordat je kinderen hebt weet je precies hoe het allemaal wel en vooral hoe het niet moet.
Dat dat anders uitpakt wanneer de kinderen er eenmaal zijn daar zijn we het eigenlijk allemaal wel over eens.
Toegegeven het is even schrikken als je toch iets doet waarvan je jarenlang hebt geroepen dat zou ik nooit doen maar oke, je mag een keer een foutje maken.
Voor mij werd het pas echt moeilijk toen ik besefte dat het me helemaal niet lukte.
Maandenlang heb ik me afgevraagd waarom ik mijn kinderen zo moeilijk vond terwijl iedereen om me heen alles fluitend leek te doen.
Woest was ik soms omdat ik niet begreep waarom ik die toch enigszins pedagogisch onderlegd ben er niets van bakte.
Waarom was ik zo een slechte moeder met helemaal geen geduld en begrip en waarom deden mijn kinderen dingen die ik helemaal niet begreep.
Hoe kwam het dat mijn kind nooit in zijn wandelwagentje wilde en dat we hem dan met 2en moesten vasthouden om het gordeltje vast te kunnen maken waarnaar hij zich uiteindelijk na veel gekrijs overgaf.
Waarom moest mijn kind zo ontzettend hard met zijn hoofd tegen muren en vloer bonken wanneer hij zijn zin niet kreeg.
En waarom moest ik de hele dag antwoord geven op de meest vreemde vragen en gedachtegangen van mijn zoon?
Ik voelde hoe de omgeving naar ons keek en een oordeel vormde: Ik kon mijn kind niet opvoeden!
Ik begreep er niets van en mijn woede en frustratie werden steeds groter.
Mijn oudste zoon kostte zoveel energie dat we ‘s avonds helemaal kapot waren
Dikwijls heb ik in een wanhopige bui naar mijn man geroepen dat het zo niet langer kon en dat ik rijp was voor een inrichting…..
Op een dag was mijn zoon weer in een compleet hysterische bui en vrat energie.
Die dag was mijn vader bij mij aan het klussen.
Aan het einde van de dag gevraagd: Pap, ik weet dat ik ook een druk kind was, was ik dan ook zo??
Mijn vader dacht even na en zei me dat dit niet het geval was, volgens hem was het gedrag van mijn zoon niet normaal.
Eindelijk had ik bevestiging dat het misschien niet alleen aan mij lag!!
Ik trok de stoute schoenen aan en ging iedereen die ik vertrouwde in mijn omgeving af die veel met mijn zoon in aanraking kwam.
Van iedereen kreeg ik hetzelfde antwoord, mijn zoon was een bijzonder kind en nee het lag in hun ogen niet aan mijn opvoeding, zij merkten allen zelf ook problemen wanneer zij zich met hem bezighielden.
Wat was ik blij dat te horen dat had ik nu net even nodig op dat moment.
Nog een half jaar en dan zou hij 4 worden.
Mijn moeder adviseerde me om hulp te zoeken omdat het volgens haar zo niet langer kon.
Heldhaftig heb ik standgehouden omdat ik per se wilde dat mijn zoon blanco naar school zou kunnen gaan zodat men niet meteen allerlei vooroordelen zou hebben.
Gelukkig kon ik regelmatig bij mijn ouders en mijn zus uithuilen anders had ik het nooit volgehouden.
Ik keek met groot verlangen uit naar de dag dat hij vier werd en naar school zou mogen.
Eindelijk even rust.
Ook dat bracht weer verwarde gevoelens boven want het hoort toch niet zo te zijn dat je zo blij bent dat je kind naar school gaat zodat de zorg en aandacht dan gedeeld gaat worden.
Al snel bleek dat er ook op school problemen waren.
Eigenlijk was ik weer blij en opgelucht want ook zij zagen dus dat er iets aan de hand was en dat het niet aan de opvoeding lag.
Natuurlijk is het niet leuk als school aangeeft dat het niet zo goed gaat maar ik was daar toch al wel een beetje op voorbereid gezien de situatie thuis.
Afijn, om een lang verhaal kort te maken, mijn zoon werd getest en uit de test kwam dat hij hoogbegaafd was.
Het feit dat ik had aangegeven dat ik er ook wel wat autistische trekjes in zag werd vrolijk weggewuifd door de schoolbegeleidingsdienst want alles lag aan het hoogbegaafd zijn.
Mijn zoon zou vervroegd doorstromen naar groep 3 en daarmee zou alles opgelost zijn.
Ik kon maar niet geloven dat de oplossing zo simpel zou zijn maar het was het proberen waard
In groep 3 bleven de problemen in de omgang met de leerkracht en klasgenoten.
Op eigen initiatief zijn we naar een kinderpsychiater gegaan die al snel het label PDD-NOS op mijn zoon plakte en nog een jaartje later werd het definitief Asperger.
Dus mijn gevoelens waren toch juist!
Vanaf dat moment heb ik geleerd om vooral op mijn eigen intuïtie af te gaan voor wat het opvoeden betreft en dat doe ik nu nog steeds.
Natuurlijk ben ik nog steeds zoekende en heb nog steeds dagen dat ik niet weet hoe ik dingen aan moet pakken in de opvoeding, alleen vertrouw ik nu op mijn gevoel en het gaat niet vaak mis als ik mijn gevoel volg!
Ik kan ook uitkijken naar de koffieochtenden van HINT (Stichting voor belangenbehartiging van (hoog-) begaafde kinderen in opvoeding en onderwijs) waarbij ik enorm veel steun en advies heb gekregen en nog steeds krijg van mensen die precies begrijpen waar je het over hebt.
Als ik ergens echt niet uitkom schroom ik me niet om de telefoon te pakken en een hulpverlener, waar ik goede ervaringen mee heb, te bellen voor advies.
Iedere keer weer krijg ik van de hulpverleners te horen dat het niet meevalt om een kind als mijn zoon op te voeden en iedere keer weer geeft me dat toch weer een stukje erkenning.
Het is ook moeilijk en ik mag het moeilijk vinden maar we zijn met ons gezin ondertussen al een heel eind gekomen!
Laat de rest van de wereld dan maar denken dat ik mijn kinderen niet op kan voeden, ik weet wel beter…..