Vandaag ging de oudste voor de vierde keer naar de scouting.
De eerste keer dat hij ging ben ik netjes meegegaan en heb geprobeerd om wat van zijn problematiek uit te leggen.
Waarschijnlijk werd ik weer eens ingeschat als overbezorgde moeder want de jongen waartegen ik mijn verhaaltje hield vond dat we al snel klaar waren en dat hij het helemaal begrepen had, tenslotte hadden ze wel meer kinderen met pdd-nos of autisme en het zou wel goed zou komen.
Met een vaag gevoel ging ik naar huis wetende dat het al zo vaak gebeurd is dat mensen amper de moeite nemen om naar je te luisteren en meteen precies menen te weten waar je het over hebt.
Helaas is het ook mijn ervaring dat later blijkt dat ze het toch wel iets verkeerd hebben ingeschat en dat het toch echt wel moeilijker is dan ze dachten.
Afijn, toen ik twee uur later mijn zoon op ging halen kwam deze jongen dan ook direct naar me toe met de mededeling dat het zo niet kon en dat we moesten praten.
Aha, dacht ik, maar heb het uit beleefdheid niet hardop gezegd.
Het bleek dat mijn zoon niet klakkeloos meedeed met de rest van de groep en ook sommige dingen helemaal geweigerd had te doen.
De jongen was daarop met mijn zoon gaan praten en had hem gevraagd waarom hij niet meedeed.
Mijn zoon had geantwoord dat hij het niet wist en dat de jongen daar ook niets mee te maken had.
Vooral dit laatste kon de jongen niet echt waarderen terwijl je toch mag verwachten dat iemand die zegt ervaring te hebben met autisme op zijn minst begrijpt dat het voor deze mensen erg moeilijk is om over hun gevoelens te praten.
Ze snappen zelf al niets van hun gevoelens laat staan dat je het ook nog eens onder woorden moet gaan brengen en daarbovenop nog eens aan iemand die je voor de eerste keer ontmoet.
Afgesproken werd dat ik na twee weken eens langs zou komen om het een en ander te bespreken omdat de week erna zou de jongen er zelf niet zou zijn.
De week erna was er andere leiding en tot mijn opluchting was daar ineens een man die me precies kon vertellen wat mijn zoon gedaan had en ook waarom het volgens hem zo was.
Die had het dus duidelijk wel in de gaten!
Dolgelukkig was ik dat er eindelijk eens iemand was die mijn zoon al zo snel begreep en ook nog eens dezelfde kijk op de zaak had als ik maar het jammere was dat hij geen vaste leiding was.
Zijn partner was dat wel en hij beloofde me dat hij thuis alles zou doorspreken zodat de partner op de hoogte was.
Tom zou ook gekoppeld worden aan deze vaste partner en die zou hem duidelijke opdrachten geven en het aanspreekpunt zijn.
ik moet zeggen dat het de week daarna op die manier ook redelijk goed verlopen is.
Dus op de vierde zaterdag ging mijn zoon met goede zin naar scouting waar hij het naar zijn eigen zeggen erg leuk vind.
Wat schets mijn verbazing als hij na een half uur op de stoep staat met de jongen die ik de eerste keer gesproken heb.
Voor de tweede keer kreeg ik de mededeling dat we eens moesten praten(hadden we dat vorige week niet gedaan?
Volgens deze jongen vindt mijn zoon het prachtig om hun uit te proberen en maakt hij er een sport van om aandacht te vragen.
Het probleem zit hem niet in zijn autisme vervolgde hij zijn verhaal want daar wist hij genoeg vanaf……………
Vanaf dat moment heb ik hem alleen maar aan staan kijken en bedacht dat het zonde was om hier tijd in te stoppen.
Vol energie weidde hij verder uit over hoe ze met drieën hadden geprobeerd om mijn zoon te overtuigen dat hij mee moest doen
Hoe zat het met de afspraak van de vaste begeleider en waar is die vaste begeleider nu eigenlijk dat soort dingen schoten door mijn hoofd maar ik vond het niet de moeite waard en had ik dat wel gevonden dan had ik er toch niet tussen kunnen komen.
Uiteindelijk heb ik zijn enthousiaste betoog maar onderbroken en hem gezegd dat als hij vind dat mijn zoon deze expres doet hij het stukje asperger toch niet helemaal lijkt te begrijpen en dat ik zo veel negatieve vooroordelen in zijn verhaal hoorde dat ik de conclusie kon trekken dat dit geen basis is waarop zij en mijn zoon verder kunnen gaan.
Dat leek hij niet helemaal te begrijpen want hij herhaalde nog eens dat het probleem hem echt niet zat in het autisme want ook al is Tom volgens deze deskundige jongen erg autistisch daar weten we wel raad mee vertelde hij me.
Ik begon nu toch zo langzamerhand een beetje geïrriteerd te raken van deze knul die er duidelijk niets van snapte en mij bleef vertellen hoe vervelend mijn kind was en hoe hij met opzet tegen de draad inging.
Dus heb ik hem wederom onderbroken en hem medegedeeld dat Tom stopt met scouting omdat op deze manier niemand gelukkig word.
Verder heb ik gezegd dat het geen zin heeft om verder te discuseren over wie er nu wel of geen gelijk heeft er is gewoon een verschil van mening en daar moeten we het op houden en zo uit elkaar gaan.
Tom was duidelijk teleurgesteld dat hij nu niet meer naar scouting kan en ik denk dat niet alleen, hij wordt op deze manier weer eens afgewezen omdat hij is wie hij is en dus niet (kan) voldoen aan de verwachtingen die anderen aan hem stellen.
Ik zou er nu eigenlijk aan gewend moeten raken dat mensen erg lomp kunnen zijn, zoals deze jongen of de juf op school die vrolijk meedeelt dat ze de hele week al hoofdpijn heeft van mijn kind maar het vervelende is dat het me toch elke keer weer weet te raken…. (wat ook een hoop zegt over mij natuurlijk….)