Nagels knippen is altijd een probleem geweest bij Tom.
Als klein kind krijste hij al alles bij elkaar en moest ik hem zo ongeveer in de houtgreep nemen om het voor elkaar te krijgen.
Door de jaren heen nam het krijsen af en hoefde ik gelukkig ook niet meer de hele tijd in ingewikkelde grepen te houden maar het bleef moeilijk.
Waar het hem nu precies in zit ben ik nog niet achter maar het zal te maken hebben met het feit dat er iemand anders intensief met zijn lichaam bezig is en om net zo maar te zeggen dus “te dichtbij”is.
Mogelijk is hij bang dat ik in zijn vingers knip en Het zou ook kunnen dat hij erg gehecht is aan alles wat aan zijn lichaam zit en er geen afstand van wil doen.
Maar als dit zo zou zijn dan zou haren knippen ook een drama moeten zijn maar dat gaat altijd voorbeeldig, Tom heeft een mooie bos krullens haar en zegt steevast tegen de kapster dat hij het rechtgeknipt wil hebben!
Aangezien hij mij verboden heeft om er gel of wat dan ook in te doen lukt hem dat nog aardig ook.
Dat hij vervolgens van veel mensen in zijn omgeving de vraag krijgt waar zijn mooie krullen gebleven zijn geeft hem alleen maar meer volharding.
Maar terug naar het knippen, Misschien ligt het aan de handeling zelf, want ik moet toegeven; wanneer mijn nagels door een ander worden geknipt word ik ook altijd een beetje onrustig.
In ieder geval we waren op een punt aangekomen waarop ik de nagels van Tom mocht knippen maar waarbij ik na elke geknipte nagel een stevige kneep in mijn arm kreeg.
Wat denk ik ook geholpen heeft is de afspraak om de nagels op een vaste dag in de week na het bad te knippen.
Zo ontstond er voor hem in ieder geval structuur en duidelijkheid.
De motivatie om na het bad te knippen ging er bij hem in als koek want hij ondervond zelf dat zijn nagels dan zachter waren en dus gemakkelijker te knippen.
Goed gevonden dacht ik dus, tot er op een dag geen gelegenheid was om in bad te gaan en er toch nageld geknipt moesten worden…..
Nadat zijn handen uitgebreid geweekt waren in meerder grote bakken water mocht ik eindelijk aan de slag!!
Daar ging natuurlijk de nodige commotie aan vooraf dus volgende keer denk ik wel twee keer na voor ik dat weer voor ga stellen.
Dus een keer in de week deel ik Tom al ruim van te voren mee dat na het bad zijn nagels geknipt gaan worden en meestal gaat het dan goed.
Alleen dat geknijp in mijn arm daar werd ik zo langzamerhand behoorlijk geïrriteerd van.
Talloze keren heb ik hem verteld dat ik enorm mijn best doe om het zo zorgvuldig te knippen en dat het voor mij ook niet fijn is wanneer ik zo mijn best doe dat ik elke keer geknepen wordt.
Het kost toch al energie genoeg om gedurende de 10 tot 15 minuten dat ik er mee bezig ben, ja het is lang maar na elke nagel last hij een pauze in, mijn geduld te bewaren want dat is een eerst vereiste als ik weet dat ik het geduld op dat moment niet heb kan ik er net zo goed niet aan beginnen.
Tom heeft namelijk zoals zo veel kinderen een extra zintuig om aan te voelen wanneer ik niet zo goed in mijn vel zit en zal daar ook zeker op reageren.
Maar goed afgelopen week was het weer zo ver en werd ik na de eerste nagel weer flink geknepen.
Voor de zoveelste keer draaide ik mijn verhaaltje weer af dat ik dat niet fijn vond en warempel hij leek het te begrijpen!
Ineens werd ik na de volgende nagel niet meer geknepen maar werd de geknipte nagel uitgebreid gezoend en kreeg ik “alleen” een boze blik.
Dit nieuwe ritueel herhaalde zich na elke nagel en er kwam geen knijpje meer aan te pas.
Met moeite hield ik me in om niet te gaan juichen, in plaats daarvan heb ik hem een compliment gegeven dat hij met een blije lach in ontvangst nam.
Nu nog even afwachten of dit in de toekomst ook zo blijft gaan maar ondertussen ben ik alweer dik tevreden!