Terwijl ik de titel van dit stukje schrijf, bedenk ik me dat ik eigenlijk niet eens goed weet waar ik moet beginnen!
Er is al zo veel gebeurd de afgelopen 4 jaar dat Tom begonnen is op het basisonderwijs dat ik er waarschijnlijk wel meerdere stukjes over kan schrijven.
Als eerste moet mij van het hart dat ik vind dat ik enorm geboft heb met de school die Tom bezoekt!!
Ik lees en hoor zo veel verdrietige verhalen van mensen met dit soort kinderen die absoluut niet begrepen worden door school dat ik mezelf tot nog toe erg gelukkig prijs!
Toen Tom in groep een begon kwam hij als nummer 31 in de kleutergroep, ik kan me nog herinneren dat ik de juf succes heb gewenst omdat ik toen al van mening was dat mijn kind niet het gemakkelijkste kind was om in een groep te hebben en zeker niet als nummer 31…
De juf moest er om lachen en vertelde me dat veel ouders dat gevoel hadden en dat het wel goed zou komen.
In de eerste weken dat Tom op school was is me verschillende keren door de juf gevraagd om Tom de middag thuis te houden omdat toch bleek dat de start niet zo vlekkeloos verliep als bij de meeste kinderen.
Tom kon agressief reageren naar andere kinderen toe en wilde ook niet goed naar de juf luisteren, het samenspel met andere kinderen was op zijn zachtst gezegd vreemd.
Ik kan me nog herinneren dat ik soms met de schrik in de benen Tom op ging halen omdat ik bijna dagelijks door de juf gevraagd werd even mee te komen zodat ze uit kon leggen wat er allemaal mis gegaan was die dag.
Gelukkig was de juf in dit geval een heel goede leerkracht die echt haar best deed om Tom zo goed mogelijk te begeleiden maar ook zij wist het af en toe niet meer.
Tijdens een van onze vele gesprekjes opperde ze het idee dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat Tom hoogbegaafd was.
Ik viel bijna van mijn stoel toen ik dat hoorde!
In mijn beleving kon er van alles zijn, adhd, pdd-nos, noem het maar op maar hoogbegaafdheid? Nee, dat kon ik niet geloven!
Mijn beeld van een hoogbegaafd kind was een soort harry potter-achtig kind wat al ruim voor het op school zat kon lezen en schrijven, en zeker zo belangrijk hoogbegaafde kinderen waren toch netjes en braaf!
Nou van al deze dingen kon ik bij Tom maar weinig ontdekken.
Ik heb uiteraard wel toestemming gegeven dat school een eenvoudige test mocht uitvoeren want dat kon tenslotte geen kwaad.
Deze test was al snel gedaan en de uitkomst hiervan samen met het gedrag van Tom was voor school aanleiding genoeg om de schoolbegeleidingsdienst te vragen bij Tom een uitgebreide test te doen.
Toen de uitslag van de test op de deurmat viel heb ik met trillende vingers de enveloppe opengemaakt en meteen doorgebladerd naar de cijfers die de onderzoekster aan het IQ van mijn kind toegekend had.
Vervolgens ben ik in tranen uitgebarsten want volgens de uitkomst was Tom hoogbegaafd.
Ik had ondertussen natuurlijk al onderzoek gedaan naar hoogbegaafdheid op Internet en was er al achter dat dit echt niet altijd een pretje was, stiekem hoopte ik dus dat de cijfertjes uit zouden wijzen dat hij intelligent was en niet hoogbegaafd.
Maar het stond nu zwart op wit Tom was hartstikke hoogbegaafd!
Afijn, na een tijdje wen je aan het idee en het advies van de schoolbegeleidingsdienst was om Tom te versnellen, dan zou zijn vreemde gedrag ook meteen opgelost zijn.
Ik vond dit een vreemde benadering omdat in mijn beleving het niet zo kon zijn dat wanneer Tom cognitief meer uitdaging kreeg zijn bijzondere gedrag ineens als sneeuw voor de zon zou verdwijnen.
Afijn, Tom heeft groep een en twee in een schooljaar gedaan en mocht toen over naar groep drie…..
Mijn gevoel bleek juist te zijn, Tom’s gedrag veranderde niet in groep 3, het werd zelfs moeilijker voor hemzelf en zijn klasgenoten omdat er nu serieus gewerkt moest gaan worden en Tom duidelijk geen interesse had om zich aan te passen of om werk te doen wat de juf van hem verlangde.
In die tijd ben ik begonnen met het aanvragen van een PGB en kwam toen ook op Internet een site over het rugzakje tegen.
In overleg met school heb ik dat ook maar meteen aangevraagd.
Gelukkig werd het goedgekeurd en school dus meer individuele aandacht aan Tom schenken.
School vond het erg moeilijk om Tom te motiveren om zijn werk te doen, hij weigerde alles en verstoorde de lessen met zijn gedrag.
Weer werd er veel overlegd en uitgeprobeerd maar niemand kon de goede oplossing bedenken.
Ondertussen had de kinderpsychiater bij Tom onderzoek gedaan en hij dacht aan een vorm van
Pdd-nos.
Vanuit die hoek hebben we ook het rugzakje en de daar aan gekoppelde begeleider gekregen.
Met vaste tussenpozen komen we bij elkaar en hebben overleg over hoe het met Tom gaat en hoe we zijn motivatie kunnen verbeteren.
Dit vraagt nogal het een en ander van een leerkracht, ten eerste moet deze bereid zijn om veel vaste beelden over het onderwijs los te laten/ wat in de praktijk moeilijk blijkt te zijn voor leerkrachten/ en verder moet deze persoon ook tijd investeren om Tom te leren begrijpen.
Gelukkig hebben we tot nog toe geluk gehad met de leerkrachten en hebben zij zich allen naar hun beste vermogen ingezet om Tom te helpen.
We hebben de werkhouding van Tom vooruit zien gaan van totaal niets willen en enorm storen in de klas tot een aantal werkjes per dag af hebben en zich redelijk aan kunnen passen.
Tom heeft een eigen werkplekje voor in de klas wat afgeschermd wordt door een prikbord zodat hij zich letterlijk helemaal terug kan trekken om de rust te vinden om zijn werk te doen.
Dit jaar in groep 5 is hij echt met sprongen vooruit gegaan en dat is voor het grootste gedeelte te danken aan de juf die hij nu heeft die zich zo enorm in heeft gezet om hem te motiveren.
Dat maakt het extra wrang dat het nu even mis loopt want dat heeft ze zeker niet verdiend!
Het is de afgelopen drie weken door nog onbekende redenen op school wat minder goed gegaan, Tom heeft een terugval gehad in zijn gedrag en dat heeft er blijkbaar behoorlijk ingehakt bij de juf…