Het gaat niet goed met Job. Hij komt met regelmaat “ ziek” thuis uit school. Hij zegt zelf depressief te zijn. Toen ik hem vroeg waar hij dat aan merkte gaf hij aan dat alles “saai” is en dat hij het liefst van een flatgebouw zou willen springen. Hij vind zichzelf te dik en wil niet van ons aannemen dat dat echt niet zo is.  Hij gaat inmiddels 3 keer per week met ons sporten en heeft nog een keer per week karate training.Gelukkig praat hij (nog) wel met ons en zo zijn we er achter gekomen dat afgelopen maandag de vader van zijn vriend na de karateles in de kleedkamer tegen hem heeft gezegd dat hij “mannentieten” heeft. What ever that might be!! pffff wat een gezegde van een volwassene tegen een tiener. Complimenten voor de intelligentie van deze man! ik heb er geen woorden voor… Zeg dat tegen een kind wat al onzeker is over zijn lijf en zijn eigenheid en je hebt de poppen aan het dansen. Job heeft de hele nacht enorm verdriet gehad, dikke tranen, het kwam echt uit zijn tenen… heel sneu om te zien. Dinsdag hebben we hem dan ook thuis gehouden van school, hij zat er echt doorheen.. We zijn lekker met 3en naar de stad geweest en hebben leuke dingen gedaan. Maar goed een dagje leuke dingen doen helpt natuurlijk ook niet op lange termijn. Dus afgelopen week belde school dat Job met gymles een huilbui had en dat hij naar huis kwam. Op school hebben ze geprobeerd met hem te praten maar hij liet niets meer los dan “ik haat mezelf” . Foei,dat moet een 12 jarige toch niet over zichzelf denken, het doet me erg verdriet.. Vandaag hebben we Job van karateles gehaald, de leraar belde een half uur na aanvang van de les dat Job in de kleedkamer zat te huilen. We zijn hem dan ook direct op gaan halen. Met horten en stoten kwam het verhaal er uit. Job heeft het gevoel er niet bij te horen op school en zegt dat zijn vrienden geen aandacht meer voor hem hebben maar alleen voor elkaar. Hij voelt zich dus buitengesloten. Blijkbaar gaan de anderen naast elkaar zitten in de klas en is er geen plekje voor Job naast hen. Ook zou hij vanmiddag met een van de vrienden afspreken, daar heeft hij het hele weekend al over gesproken alleen kon de jongen in kwestie zichzelf vandaag niets meer van de afspraak herinneren… En dat voor Job  die al niet zo’n positief zelfbeeld heeft, jullie snappen dat het hem geen goed doet. Hij belde dan ook om 1200 uur dat hij ziek naar huis kwam, gelukkig was Sander thuis dus die kon hem opvangen.  Nu zal het ook voor Job niet in de koude kleren gaan zitten wat er de afgelopen jaren gebeurd is hier thuis. Ik realiseer me maar al te goed dat de egocentrische houding  van Tom ( die daar natuurlijk ook niets aan kan doen) ook in heeft meegespeeld in het weinige zelfvertrouwen dat Tom in zichzelf heeft… Nou hier hebben we de komende tijd onze handen wel weer aan vol…