Het broertje van

Tja, daar ben je dan een flinke jongen die niet zonder slag of stoot ter wereld kwam, in tegenstelling tot je oudere broer Tom waarbij de bevalling voorbeeldig verliep, was jou komst op aarde wel even andere koek. Na een dag met weeën  waarop ik als moeder dacht dat je snel zou komen, viel het me tegen dat de weeën s’ avonds stopte. Pas de volgende dag begon het weer. Ik vraag me nog steeds af of jij je twijfels had of je wel in dit leven wilde stappen. Dat wordt versterkt door het feit dat er een “ware” knoop in je navelstreng zat. Dit had er gedurende de zwangerschap gemakkelijk voor kunnen zorgen dat jij het niet gehaald had. Wanneer deze knoop te strak zou zijn geworden had je geen voeding meer gehad en had je het niet gered… Tijdens de bevalling bleef je met je schouder haken achter mijn schaambeen. Dit was ook het geval met je broer maar die was een stuk kleiner, 6 pond en jij met je 9 pond zorgde voor meer problemen. Omdat je zo groot was kon de verloskundige je niet een twee drie helpen om ter wereld te komen. Je bleef echt hangen. Gelukkig was de verloskundige een ervaren vrouw, maar zelfs zij dreigde even in paniek te raken. Aan mij als moeder ging dat op dat moment een beetje voorbij, ik had het niet echt in de gaten. Pas toen mijn zus, jou tante, me aankeek en me er van overtuigde dat ik echt meer moeite moest doen ging de knop om bij mij om en heb ik precies gedaan wat ze van mij verlangden. Daar was je dan, een grote baby van bijna 9 pond, een kanjer!! Jammer genoeg had jij door de moeilijke bevalling heel wat ingeleverd en was de uitslag van de apgar score niet geweldig. Precies weet ik het niet meer maar het waren allemaal enen en tweeën, niet goed dus. Ik herinner me nog dat ik dacht of zei toen je net uit mijn buik kwam dat je het niet “ deed’ ik bedoelde daarmee dat je niet huilde, je was totaal stil. Dat tezamen met de paniek die ik in inmiddels wel voelde bij de verloskundige, mijn zus en je vader maakte het dat ik het idee had dat ik had gefaald en dat het me niet was gelukt om dit kind goed ter wereld te brengen. Gelukkig begon je snel daarop te huilen. Vanwege de apgar score werd de ambulance gebeld en die was er snel om jou mee te nemen. Je vader is met je meegegaan en heeft me later verteld dat hij het idee had dat hij jou zieltje op aarde heeft “gepraat”. De band die je had met je vader was ook onvoorstelbaar. Wanneer je als kleine baby verdrietig was werd je eerder stil als je bij je vader was dan dat je bij mij was. Dat zegt wel iets over die tijd aan het begin van je leventje toen je met je vader in de ambulance naar het ziekenhuis ging. Het was wonderlijk om de band tussen jullie te zien. Ik heb er echt van genoten. De volgende dag ging ik je opzoeken in het ziekenhuis. Daar lag je dan, met je 9 pond, in de couveuse het was bijna hilarisch. Naast je lagen alleen maar hele kleine baby’s die ruimte genoeg hadden in de couveuse en dan lag jij daar, zo’n perfecte baby met zo een lange armen en benen, je puilde bijna uit de couveuse! Ik weet nog goed dat mijn vader naar je kwam kijken en ook enorm onder de indruk was van je lange ledematen, “ wat een lange armen en benen” zei hij. Het was ook werkelijk waar een raar gezicht. Gelukkig mocht je al snel mee naar huis omdat je liet zien dat je op eigen kracht verder kon. Dat gaf al aan wat een sterke ziel je bent! Dus kwam je thuis en werd een welkom onderdeel van ons gezin. Met je negen pond was je al sterk en mocht ik al snel de voeding om de 4 uur geven in plaats van de 3 uur die staat voor kleinere kinderen. Je was, in tegenstelling tot je broer, wat rustiger en kon met je grote blauwe kijkers goed de omgeving in de gaten houden. Voor mijn gevoel hield je wel alles in de gaten, als er wat voorviel in huis bekeek je het, nam het op en trok je naar mijn gevoel je eigen conclusies. bijna niets ontging je, je was er graag bij en ook jij zat al vroeg met een riem in een kinderstoeltje mee aan tafel wanneer we gingen eten. Voor alles wilde je er ook vooral bij zijn wanneer er wat gebeurde. De nachten waren voor jou moeilijk, je huilde veel, ik denk dat ik wel mag zeggen dat je ( zeker s ‘nachts) een huil baby was. Ontelbare keren heb ik aan je bedje gestaan en wist ik niet wat ik moest doen om je stil te krijgen. Uren heb ik met je in een schommelstoel gezeten die op je kamer stond. Je kon niet stoppen met huilen het was sneu om te zien. Het brak me op, om elke nacht meerder keren bij je te komen en het huilen niet te kunnen stoppen, er moest wat aan de hand zijn, dus na ongeveer een jaar ben ik met je naar een homeopaat gegaan. Die constateerde dat je niet goed reageerde op het wei bestanddeel uit melk en op tarwe. Dus volgde we een dieet en gebruikten we homeopathische druppels met binnen een week resultaat! Je sliep door, je huilde niet meer ’s nachts. Wat een cadeau, voor jou en voor ons! Eindelijk wat meer rust, dachten we. Maar tegelijkertijd merkte je vader en ik dat er met je broer wat aan de hand was. We konden er nog niet de vinger op leggen maar wisten al dat er iets niet klopte. Dat werd het begin van vele jaren zoeken en praten met hulpverleners. Ondertussen werd jij  ook ouder en had je aan je broer geen goed voorbeeld van “ hoe het moest” . “ Spiegelen”  is heel normaal voor kinderen van jou leeftijd, alleen kreeg jij jammer genoeg wel het verkeerde voorbeeld. De manier waarop jou oudere broer de dingen aanpakte was niet altijd het goede voorbeeld. Verder ben ik er van overtuigd dat de handicap van je broer, Asperger, wat er voor zorgt dat Tom alleen maar egocentrisch( vanuit zijn eigen subjectieve beleving) kan denken er voor gezorgd heeft dat jij geen goed zelfbeeld hebt kunnen ontwikkelen. Ik denk dat je alleen maar van Tom hebt gehoord wat je “ niet goed” deed. Vermenigvuldig dat met 12( het aantal jaren dat je op deze wereld bent) en ja, dan kan ik geloven dat er een jongen voor me staat die ontzettend onzeker is over zijn uiterlijk en zijn persoonlijkheid. Het trieste is dat je broer Tom niet in staat is om zich in te leven in jou.  Wanneer er iets voorvalt tussen jullie twee, zal Tom ook zeker alleen maar in staat zijn om zijn kant van het verhaal te zien. Dat ligt niet aan jou, dat is hoe Tom in elkaar zit, hij is werkelijk waar niet in staat om het anders te kunnen zien…Hij kan echt alleen maar denken vanuit zijn beleving en zich niet inleven in jou gevoelens en gedachten. Dat neemt niet weg dat jij er je hele leven mee geconfronteerd wordt dat hij niet anders kan denken. Wij als ouders of volwassenen kunnen onszelf daar een voorstelling bij maken maar hoe anders moet dat zijn voor een jongen als jij, 12 jaar, onzeker en aan het begin van de pubertijd. Het moet verschrikkelijk zijn om alleen maar te horen wat je niet goed doet of zegt. Ik realiseer mezelf dat wanneer Tom thuis is en jij iets wil vertellen, dat Tom meestal al bij de eerste of in het gunstigste geval, bij tweede zin begint te discussiëren over een feit dat er iets “ technisch” niet klopt aan je verhaal. De gehele essentie van jou verhaal gaat daardoor verloren en ik hoor je zo vaak zeggen: “ laat maar” wanneer we daarna proberen terug te komen op jou verhaal en wat jij nu eigenlijk probeerde te zeggen. De lust tot het vertellen wat jou bezighoud wordt overschaduwd door het “ feiten achterhalen” van je broer. Ik heb met lede ogen aangezien dat je je steeds meer terug hebt getrokken en steeds minder van jezelf hebt laten zien. Steeds vaker hield je je mond omdat je telkens door je broer  verbeterd en veroordeeld werd. De laatste 2 jaar hebben we gezien dat jij je letterlijk steeds meer terug getrokken hebt. In je eigen kamer, niet gehinderd door je broer en aan tafel steeds minder vertellen over wat jij  mee maakt om zo  escalaties te voorkomen. Wat moet dat moeilijk zijn geweest voor jou… en wat heb jij jezelf opzij gezet, je hele eigen ik…. Om de vrede in huis te bewaren.. wat voel ik het als falen als moeder…dat ik wellicht meer tijd en energie heb gestopt in je broer omdat die het zo moeilijk had en daarbij jou zo ben vergeten. De tranen lopen over mijn wangen als ik dit aan het schrijven ben. Nu we ons eindelijk bewust zijn van jou verdriet en pijn hoop ik alleen maar dat ik niet te laat ben om jou nog te helpen…