Even een kort bericht. De PCL heeft vergaderd en Tom kan maandag beginnen op de nieuwe school, Goed nieuws dus! Zij hebben hun onderzoek nog niet helemaal afgerond en we krijgen nog oficieel bericht. Ze hadden ook nog niet de resultaten van het onderzoek bij de psycholoog omdat ik dat pas gisteren binnen had. Daarin staat dt speciaal basisonderwijs een goede keuze is gezien de (leer-)problematiek bij Tom.

Spannend dus, voor Tom, een hele nieuwe school!

Na zo’n twee weken Ritalin kunnen we voorzichtig de conclusie trekken dat het voor Tom een middel is wat goed werkt.
Hij zit stukken beter in zijn vel, gaat niet meer overal tegen in en bovenal is hij weer vrolijk!!
We horen hem weer zingen en neuriën terwijl hij aan het spelen is, hij maakt weer zoals vanouds regelmatig grapjes en speelt weer regelmatig gezellig met zijn broer zonder dat ze elkaar na 2 minuten in de haren vliegen.
Ook het naar bed gaan verloopt een stuk soepeler, hij gaat sommige dagen nog steeds later slapen dan dat wij doen maar houd ons dan niet meer wakker, hij speelt met lego of leest een boek.
We genieten dan ook weer met volle teugen van elk moment.
Voor Job is het ook heerlijk, even wat rust in huis.
Job grijpt wel zijn kans om nu van zich te laten horen en af en toe even flink de bom te laten barsten, lekker even een potje stevig krijsend op zijn kamer door te brengen, en dingen doen die niet door de beugel kunnen(sommige verjaardagsgasten weten wel wat ik bedoel) ook daar is nu ruimte voor haha.
Het kan op dit moment onze pret niet drukken en we hebben(even) genoeg energie om dat op te vangen.
Het bezoek aan de kinderpsychiater is goed verlopen, het is een aardige man en zowel wij als de kinderen hadden er een goed gevoel bij.
Ik weet alleen (nog) niet of hij affiniteit heeft met HB maar dat nemen we maar voor lief.
Ik heb nu de instelling;” het gaat zoals het moet gaan” en kan alles op dit moment redelijk loslaten.
Hopelijk kan ik dat volhouden want dan ben ik weer een stukje verder gegroeid in mijn ontwikkeling!
Is de ellende van de afgelopen weken niet voor niets geweest.(maar ik zal niet te vroeg juichen…)
Om op de kinderpsychiater terug te komen, hij gaat met beide kinderen sessies doen.
Ik ben daar erg blij mee, vooral dat hij als eerste met Job aan de gang gaat, dat is toch degene die het meeste ingeleverd heeft in de moeilijke periode.
Job is weer begonnen met school, hij is er vrolijk onder dus dat zal wel goed zitten.
Tom is nog thuis, morgenavond komt de commissie bij elkaar die de beschikking af moet geven voor de nieuwe school.
Ik dacht begrepen te hebben dat we de uitslag dan een paar dagen later zouden krijgen maar helaas…haha dat had ik dus verkeerd gedacht.
Deze commissie moet eerst nog allerlei mensen horen onder wie mensen van de oude en nieuwe school en ons als ouders.
Nou ja vul zelf maar in, dat zal niet lukken binnen een paar dagen…
Ik heb wel alles in het werk gesteld om deze commissie te overtuigen van de noodzaak dat Tom snel naar school moet maar ja, het is dus even afwachten.
Als we Tom nu op de nieuwe school zouden brengen  riskeert de school een boete omdat er dus geen beschikking is….
Hij mag niet volgens de wet dus….maar…..er is toch ook een leerplichtwet????
Ja, krijg ik dan als antwoord: hij mag toch naar de oude school!
Nou dat lijkt me ook niet zo’n handige oplossing in dit geval, Tom weet dat hij naar een andere school gaat….ik heb geen idee of hij dan de oude school nog serieus neemt.
Maar goed komt tijd komt raad, we wachten maar even af.
Ondertussen zit ik goed in mijn energie en met een grote lach achter de computer, we kunnen wat scholen en regels betreft wel weer wat hebben!

Even een korte update. De ritalin lijkt erg goed aan te slaan!!! We zien dat Tom veel vrolijker is als de afgelopen tijd. Hij reageert ook rustiger wanneer er iets van hem gevraagd wordt. Vandaag vertelde hij dat het door de ritalin rustiger is in zijn hoofd waardoor er meer plaats is om vrolijk te zijn. Goed zo ! daar is het tenslotte om begonnen. Hopelijk zet dit zo door dan komt er weer even rust. Op dit moment genieten we allemaal van de ontspannen situatie in huis.

Zo weer bijna een week verder.
Het is nog steeds brengen en halen hier.
Ik ben met Tom vrijdag naar de huisarts geweest en we hebben samen uitgelegd hoe het er voor staat.
We hebben Ritalin gekregen.
Ik twijfelde over dit medicijn, of het wel het juiste is op dit moment en met mij meer mensen zoals jullie hebben kunnen lezen in de reacties.
We hebben dus contact gezocht met een kinderpsychiater en de situatie uitgelegd.
De psychiater gaf aan dat we met Ritalin konden beginnen, volgens hem was dat verantwoord.
Ook kunnen we volgende week donderdag met het hele gezin op het spreekuur komen.
De medicatie kan dan worden geëvalueerd en hij gaat kijken wat hij verder voor ons kan betekenen.
Gelukkig er is weer iets dat we kunnen ondernemen…waar vanuit we misschien weer positief verder kunnen..
Het weekend is Tom met opa en oma naar de camping gegaan, dat is goed gegaan.
Maar weer thuis blijft hij op van alles blokkeren.
Hij is boos omdat Job (wiens computer al een tijd stuk was) onze oude laptop heeft gekregen.
Tom heeft zelf een paar maanden geleden de oude pc van beneden gehad maar volgens hem is die lang niet zo goed als de laptop die Job nu heeft.
Gisteravond mochten we niet gaan slapen omdat tom nog wakker was, en hij had besloten dat hij niet kon slapen als wij al in bed lagen…een heel drama dus…maar ja het gaat wel ver wanneer Tom gaat bepalen wanneer wij wel of niet kunnen gaan slapen!
Uiteindelijk escaleerde de boel en heeft Tom zijn computer door zijn kamer gegooid.
Tja, zo wordt het wel ernstig.
Voordat wij eens konden gaan slapen was het dus half 12..
Het uitstapje met de oppas was ook hectisch verlopen.
De kinderen hadden veel ruzie gemaakt en als Tom niet blokkeerde dat schreeuwde Job wel weer om aandacht of liep Job boos weg.
In overleg met de oppas besloten dat ze even niet beide kinderen mee neemt.
Tom wilde niet meer mee dus gisteren is Job met haar en een vriendje naar de Efteling geweest en dat was heel gezellig geweest gelukkig!
Ik ben blij voor Job dat hij een dergelijk gezellige dag heeft gehad want we zien job nu wel heel erg inleveren door het gedrag van Tom en dat is zorgwekkend.
Door de hele situatie staan ze nu regelmatig tegenover elkaar en dat is niet gezond.
De psychiater wil ook met Job spreken en dat vind ik ook erg fijn, het manneke kan het goed gebruiken nu.
We hebben ondertussen, denken we, een beetje in de gaten waarom Tom onder andere boos is.
Hij vindt dat wij hem te veel wegsturen, naar boerderij en met oppas mee.
Hij heeft het gevoel dat hij overal buiten gesloten wordt en dat wij Job voortrekken.
Hij wil meer thuis zijn…. Ja, dat kan alleen jammer dat de rest van het gezin nu minder aan de rust toekomt.
Vandaag moest ik werken en zijn de jongens bij mijn ouders geweest.
Gelukkig is dat goed verlopen, dus hebben ze allebei weer een leuke dag gehad!
Dat geeft iedereen weer energie voor vanavond en het is nu ik zit te typen ook gezellig in huis.
Morgen wil ik starten met de Ritalin, ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen.
Ik hou jullie op de hoogte!

In mijn vorige log heb ik beloofd een situatie met Tom te schetsen die heel vermoeiend kan zijn. Hier komt ie:
Ik weet niet of ik het al eens eerder beschreven heb maar het leek me aardig om eens een weergave neer te zetten van een ochtend waarop het niet zo goed verloopt binnen ons gezin.
De ochtend die ik beschrijf vind plaats ongeveer halverwege onze vakantie in Frankrijk.
Het is 10 uur in de ochtend iedereen is net pas wakker omdat we gisterenavond laat naar bed zijn gegaan.
Tom’s stem klinkt al dwingend uit de slaapkamer van de jongens, blijkbaar is er wat gaande.
Sander wil brood gaan halen en nodigt Tom uit mee te gaan.
De ervaring leert ons dat we op zulke momenten de kinderen het beste even uit elkaar kunnen halen, tot zo ver denk ik niet dat het bij andere gezinnen anders zal zijn.
Tom heeft geen zin, jammer want soms kun je door even met hem alleen te zijn humeur nog wat beïnvloeden..
Gelukkig wil Job wel mee zodat ze in ieder geval even uit elkaar zijn.
Wanneer Tom hoort dat Job meegaat en zijn eigen gameboy meeneemt wordt Tom boos. Blijkbaar was er afgesproken dat Tom, na Job, op diens gameboy een spelletje mocht doen en nu Job de gameboy meeneemt is Tom boos want stel dat Job onderweg klaar is met het spel en hij niet meteen kan beginnen omdat de gameboy dan van huis is.
In onze ogen geen onoverkomelijk probleem maar in die van Tom helaas wel en het levert de nodige spanningen bij hem op.
Job zegt dat hij niet zo lang meer hoeft voor hij klaar is waarop Sander Tom toezegt dat hij wel wacht met naar de bakker gaan tot Job klaar is.
Tom blijft sputteren en Sander wordt het beu en er volgt een aanvaring tussen die twee.
Tom trekt zicht terug in zijn slaapkamer waar hij na enkele minuten al de gameboy krijgt omdat Job klaar is.
In zijn slaapzak gewikkeld sleept Tom zijn kussen en de gameboy mee in de minibadkamer van onze sta caravan en roept dat hij er voorlopig niet uitkomt,” tot morgen” zegt hij uitdagend.
Niemand reageert dus het is niet leuk.
Afijn, Sander en Job kunnen richting bakker.
De rust is even wedergekeerd en ik laat Tom mooi mokken in de badkamer.
Het duurt vrij lang voordat Sander en Job terugkomen en na een tijd komt Tom naar binnen en vraagt met een boos gezicht of papa en Job ook nog een keer terugkomen.
Ik antwoord dat ik het niet weet, Tom vertrekt weer naar de slaapkamer en wil verder niet communiceren.
Dan komen Sander en Job met vers brood en een hoop gezelligheid binnen.
We kunnen ontbijten, Sander vraagt Tom een paar keer om aan tafel te komen maar Tom blijft op zijn kamer.
Ik gebaar naar Sander dat hij het maar zo moet laten en dus eten we met zijn drieën.
Na 10 minuten nodig ik Tom nog een keer uit om aan tafel te komen en daar komt hij aan, kruipend over de vloer en in zijn slaapzak gewikkeld legt hij het kleine stukje af tussen slaapkamer en de plek waar we zitten.
Door de manier waarop hij voortbeweegt is het onontkoombaar dat hij over de voeten van Job en Sander kruipt deze besluiten het te negeren, dus daar volgt geen reactie.
Met slaapzak en al zit Tom op de bank, zijn hoofd is niet te zien ook dat zit verpakt in de slaapzak.
Vanuit de slaapzak klinkt de vraag of er eieren zijn, die zijn er niet, dus ik zeg hem dat en vertel er meteen bij dat ik wel boursin heb voor op zijn brood(dat vind hij erg lekker) en voorkom daarmee voor mijn gevoel de confrontatie.
Met een korte knik geeft Tom aan dat hij dat wel lust.
Wie maakt mijn croissantje warm?” vraagt Tom en ik besluit voor de lieve vrede dat wij dat maar doen, terwijl hij het best zelf kan.
Ik probeer een confrontatie te voorkomen…. eigenlijk zinloos want het moet er toch uit…Tom zal blijven stagneren op elk onderwerp waar hij dat op kan of op datgene wat voor hem niet duidelijk is.
Het croissantje gaat er goed in en de sfeer is warempel even ontspannen aan tafel.
Mag ik stokbrood”, vraagt Tom daarna op monotone stem, ik pak het stokbrood waarover ik net met Sander en Job gesproken heb, we zijn met drieen tot de conclusie gekomen dat het wat groter is dan de stokbroden die we eerder hadden, maar het smaakt wel lekkerder.
“Da’s geen stokbrood!!” roept Tom met schrille stem, ik leg hem uit dat dit van een andere bakker is en dat het een groter stokbrood is waardoor het er anders uitziet.
“geen stokbrood” herhaalt Tom “ik wil stokbrood”.
Ik zeg hem nog een keer dat dit is wat we hebben en voeg er aan toe dat hij het ook “brood”
kan noemen wanneer hij vind dat het geen stokbrood is.
Tom draait zijn hoofd weg en lijkt te doen of hij me niet hoort.
Ondertussen zijn wij allemaal al klaar met eten en is Job weer bezig met zijn gameboy.
Tom kruipt naar hem toe en begint zich met het spel te bemoeien waarbij hij met zijn lichaam tegen dat van job duwt.
“laat me met rust!”roept Job, Tom lijkt het niet te horen, ook niet wanneer ik zucht en zeg: “Tom, hou eens op, ga verder met eten”.
“blijf van me af!” Job schreeuwt nu.
Tom trekt zich een stukje terug, ligt nu, nog steeds in de slaapzak op de grond half onder de tafel terwijl hij met zijn vingers telkens hetzelfde wijsje roffelt op de bank.
“Stop daarmee”zegt Job.
Tom gaat door.
“Tom stop met dat geluid daar hebben we last van” zeg ik “en eet je brood op”.
Tom gaat onverstoorbaar verder met trommelen op de bank.
Dan is mijn geduld op, ik zeg Tom te vertrekken naar zijn slaapkamer.
Tom kijkt me aan en zegt “nee.”
Ik vertel hem dat hij zelf kan gaan en dat ik hem anders ga helpen, het lijkt totaal geen indruk te maken en Tom blijft me aankijken en is ondertussen ook nog steeds op de bank aan het roffelen.
Het wordt me te gortig, ik schuif de tafel opzij en sleep Tom met slaapzak en al de slaapkamer in en gooi de deur dicht.
Achter de gesloten deur begint Tom heftig te snikken.
Ik baal van mijn woede en onmacht tenslotte behoor ik een goede en geduldige moeder te zijn en niet een die haar autistische kind in de slaapkamer zet waar hij heftig snikkend zit.
Wie weet heeft hij het wel niet zo bedoeld en zit het asperger hem in de weg..maar hij was ook zo aan het uitdagen in mijn ogen…innerlijke tweestrijd en boosheid op mezelf verscheurd me van binnen.
Om het gebeurde te rechtvaardigen verkondig ik luidkeels aan Sander dat het Tom’s verdiende loon is en dat hij maar had moeten stoppen.
Ik voeg er aan toe dat het geweldig is dat hij het zo weet te verpesten voor iedereen.
Sander maant me tot kalmte en dat is precies wat ik niet wil, nu voel ik me nog schuldiger… ik verplaats mijn woede dan ook maar naar Sander.
Nadat we even gekissebist hebben trek ik me terug in de slaapkamer.
Ik ben moe en leeg.. altijd dat enorme schuldgevoel… ik doe het toch nooit goed…
Ik doe maar wat ik dan het liefste doe, slapen… dan is het net of er niets aan de hand is….