In de vakantie hadden we een gesprek bij Bureau Jeugdzorg voor voortzetting van het PGB.
Bureau Ie-Quest had voor ons een stuk opgesteld met daarin ook een onderbouwing om het PGB te verhogen.
Ik zie altijd op tegen deze gesprekken omdat je weer eens je hele verhaal moet gaan vertellen en moet verdedigen waarom je geld nodig hebt voor je kind, ik had Sander dan ook gevraagd om mee te gaan zodat we samen het verhaal konden doen.
De casemanager die ik vorig jaar had was met zwangerschapsverlof en daarom zouden we nu een gesprek hebben met een andere casemanager.
Wat een verademing was deze nieuwe casemanager!!!
We hoefden helemaal niet te verdedigen waarom we geld nodig hebben, ze begreep het helemaal!!
Ze haalde zelf voorbeelden aan om een beter beeld te krijgen van Tom en uit die voorbeelden bleek dat ze echt wist waar ze het over had!!
Heerlijk om eens mee te maken dat mensen het begrijpen en nog beter is dat ze ons wat meer budget heeft toegekend zodat Tom op school begeleid kan worden door IE-Quest.
Complimenten voor deze dame dus…ik heb wel eens minder leuke gesprekken gehad bij Bureau Jeugdzorg.
Dat was dus al een grote zorg minder en we konden de vakantie rustig ingaan.
We zijn niet weggeweest, buiten wat uitstapjes maar daarover in een latere column meer en dat is ons prima bevallen.
De kinderen zaten goed in hun vel en ik kwam even tot rust omdat er nu eens een aantal weken geen telefoontjes en gesprekken waren, heerlijk!
Ik heb niet eens deze pagina bijgehouden……….
Ik moet ook toegeven dat ik een paar dagen voor de school begon echt een beetje een dipje had omdat ik zo opzag dat de mallemolen weer zou gaan draaien…..
Het is zo lekker om af en toe je kop eens lekker in het zand te kunnen steken!
Maar goed school is weer begonnen en IE-Quest komt 4 keer per week drie kwartier met Tom
in de klas werken en daarnaast is er een keer per week overleg met de juf zodat die ook tips
krijgt.
Op vrijdag gaat Tom naar het CCL dus op die dag is er geen begeleiding nodig op school.
Wat ik van de eerste week op school kan zeggen is dat Tom heel anders uit school komt.
Hij verteld wat er gebeurd is en is enthousiast over wat Anke van IE-Quest allemaal met hem doet!
Ik hoop dat dit zo blijft en durf nog niet helemaal hardop te juichen maar ben stiekem toch wel in jubelstemming!!

Nou hier dan het vervolg op de eerste column…
Op de eerste kreeg ik al een reactie van iemand die op een heel andere manier problemen ervaart met haar kinderen.
Het is ook moeilijk te volgen als je kinderen bijvoorbeeld de dupe worden van een ongeluk of ernstige ziekte dat ook dat iets is wat voorbestemd is.
Toch denk ik persoonlijk dat deze dingen nodig zijn voor de kinderen en hun omgeving om er van te kunnen leren.
Ik denk dat een ziel op aarde komt met een doel en als dat doel volbracht is zit de tijd op aarde er op en soms kan dat dan betekenen dat een leven maar heel kort is.
Ook is het soms zo dat een persoon wel heel veel verdriet en tegenslag heeft in zijn leven maar blijkbaar is dat dan toch de manier waarop deze ziel kan groeien.
Er is leven na de “dood”hier op aarde daarvan ben ik overtuigd en ik geloof ook dat zielen meerdere keren op aarde kunnen terugkeren in nieuwe levens om op die manier verder te leren tot ze uiteindelijk een sfeer bereiken waarin ze zo ver ontwikkeld zijn dat ze niets meer hoeven te leren en zich kunnen richten op het helpen van andere zielen die (nog) niet zo ver zijn.
Zo zie ik ook contacten met andere mensen in mijn leven, ik kan van iedereen iets leren, soms positief soms negatief maar ik ga er van uit dat ieder mens uiteindelijk handelt naar zijn of haar beste inzichten en geweten, en soms om te overleven.
Ik merk dat ik ook steeds meer op mijn intuïtie afga in het contact met anderen.
Wanneer je op je gevoel afgaat, weet je al snel of mensen je iets positiefs te bieden hebben of juist dat jij hun iets te bieden hebt.
Ik heb ook geleerd om mensen waar ik niets mee kan gewoon te laten zijn, soms kom ik later tot de ontdekking dat er alsnog iets is waar we samen iets aan hebben en soms niet dan is dat ook goed.
En…what goes around comes around…dat leer ik mijn kinderen ook… wat je uitstraalt krijg je een keer terug !

Slapen is altijd moeilijk als het warm is en als het ook nog eens vakantie is, kunnen mijn kinderen in de wetenschap dat ze de volgende ochtend toch niet vroeg uit bed hoeven al helemaal niet slapen.
Er moet geknutseld, gespeeld, en bij elkaar gelogeerd worden.
Soms kom ik boven en vind een waar oorlogsgebied in de badkamer aan compleet met opgestelde legers en vloten.
Of de hele overloop en de slaapkamers liggen vol met A0 en A1 vellen papier waarbij verwoedde pogingen zijn gedaan om er een vliegtuig van te vouwen.
Pas hadden ze weer een logeerpartij bij Job op de kamer en toen ik later de visite de deur uit liet vonden die lego poppetjes op de stoep voor ons huis…..nadere inspectie leverde op dat er wel een pond lege het raam uit was gegaan!
Het meeste lag op het dak naast de kamer van Job maar op de een of andere manier hadden ze het ook voor elkaar gekregen om voorbij dat dak te gooien zodat het dus letterlijk op straat lag en in de tuin van de buurman.
Maar goed dat ik zo’n oplettende visite had anders waren we weer voor een klein kapitaal aan lego kwijt geweest!
Op zich heb ik niet zo’n moeite met deze we-kunnen-niet- slapen activiteiten het is alleen zo jammer dat het meestal eindigt in onenigheid en ja, onenigheid kunnen ze niet zelf oplossen dus wordt er met een flink volume naar beneden geschreeuwd en wordt er verwacht dat wij als een speer naar boven komen vliegen.
Wanneer dat laatste niet snel genoeg naar de wens van de heren gebeurd wordt het volume nog even opgeschroefd.
Van diegene die op dat moment naar boven gaat (Sander en ik proberen uiteraard altijd de ander te laten gaan haha0 wordt dan verwacht dat hij de scheidsrechter is en zaakjes even snel oplost.
Dat wij beneden ook onze eigen activiteiten hebben daar hebben ze totaal geen notitie van.
We proberen de kinderen dan ook een beetje op te voeden door te vermelden dat wij beneden ook ergens mee bezig zijn en dat het niet leuk is om telkens naar boven te moeten.
Een film kijken kan zo resulteren in een miniserie van vier keer 25 minuten…..
Maar gelukkig blijven de problemen bij het inslapen en niet bij het doorslapen dus de nachten verlopen bij ons rustig.
Nog niet zo lang geleden wast ook heel wat anders, Job was soms wel 8 keer per nacht wakker als baby en dat heeft zo ongeveer een jaar geduurd tot ik druppels kreeg van de homeopaat en Job als bij toverslag binnen een week doorsliep!
Ik weet dus nog heel goed hoe brak je kunt zijn als je niet goed aan je nachtrust toekomt…als ik dan moet kiezen, dan kies ik toch voor de film in de vorm van een miniserie!!

De eerste maandag van de zomervakantie is aangebroken.
Omdat we het weekend eigenlijk niet veel hebben ondernomen vind ik het nodig dat de kinderen even het huis uit zijn en gelucht worden.
Ik stel voor dat we naar het Engelen meer gaan om daar te zwemmen en spelen.
Niet dat ik het zelf zo geweldig vind om aan een openbare plas te liggen waar je fijn met zijn allen dicht op elkaar ligt in de hete zon en probeert het zand uit je koeltas houden maar ik vind dat ik toch ook wat pedagogisch verantwoorde dingen moet doen in plaats van thuis rond te hangen.
Afijn, nadat de boel is gemobiliseerd dat wil zeggen: koeltas ingepakt, iedereen ingesmeerd met zonnebrand, speelgoed is uitgezocht en ingepakt (alleen meenemen wat je zelf kunt dragen…0 de computer eindelijk is afgesloten, kunnen we gaan.
Aha, daar doet zich een probleem voor, het luchtbed moet mee en de grote opblaashaai ook.
We hebben de beschikking over het autootje van mijn moeder maar dat is niet zo groot dat alles daar zo maar inpast dus de halve bank plat en na wat duwen en trekken zit het luchtbed achterin en zit Tom voorin bedolven onder de opblaashaai.
Mam, zegt job, ik ben mijn duikbril vergeten en die MOET ik hebben!
Vooruit dan maar Job uit de auto huisdeur weer open en bril zoeken…….
Na een paar minuten is de bril gelukkig gevonden en stappen we weer in.
We kunnen gaan….Mam, ik moet eigenlijk plassen….. zegt Tom.
Verdorie, denk ik en volgens mij heb ik het ook gezegd en waarschijnlijk niet met een dergelijk net woord als ik net opgeschreven heb…. Dus haai er uit, Tom er uit deur weer open en plassen maar!
Nu gaan we echt… mijn enthousiasme is ondertussen al wat minder geworden als toen ik het plan bedacht had vanochtend.
Aangekomen bij het engelen meer is het gelukkig nog niet zo druk omdat het redelijk vroeg is.
We vinden een plaatsje op het zand waar ik de kinderen goed in de gaten kan houden en instaleren ons.
De kinderen rennen meteen het water in en gaan lekker spelen.
Mooi, denk ik, lekker even een boek erbij en lezen.
Dat gaat een half uur goed, de kinderen rennen op en neer van water naar mij, over mijn boek, handdoek en drinken heen met veel zand aan hun voeten maar niet getreurd, ze maken tenminste geen ruzie en zijn lekker bezig.
Na het halve uur komen ze op de handdoek zitten en verklaren plechtig dat ze nu genoeg gespeeld hebben en dat ze naar huis willen.
Met veel pijn en moeite kan ik ze nog overhalen wat te drinken en een koekje te nemen, ik heb die koeltas toch zeker niet voor niets meegesleept…
Ondertussen probeer ik het zand van en uit alle spullen te kloppen en alles weer in de tassen te krijgen.
Ik word tijdens deze bezigheid luidruchtig aangespoord om toch vooral op te schieten en niet zo langzaam te zijn.
Tja, dat valt nog niet mee want je hebt altijd veel meer rommel als je gaat, dan toen je van huis ging lijkt het wel, dan is het ook nog zo dat de kinderen natuurlijk geen schoenen en kleren aanwillen op de terugweg dus dat moet ook in de tas.
Alles is ingepakt we kunnen gaan!
Onder luid gemopper dat ze altijd alles zelf moeten dragen(ja je draagt het luchtbed en de haai en je speelgoed maar mooi zelf ik heb al twee tassen in mijn handen…0en dat ze geen ijs, friet en/of frikandel krijgen vertrekt de karavaan terug naar de parkeerplaats.
Hetzelfde geduw en getrek om alles weer in de auto te krijgen en Tom die nu de haai niet bij zich wil hebben en die ook nog HELEMAAL verbrand omdat het zo heet is in de auto maar afijn we kunnen naar huis.
Thuis aangekomen kijk ik op de klok en zie dat we net iets langer dan een uur weg zijn geweest!
Ik doe de tuindeuren open en de kinderen springen meteen in het zwembad in de tuin……
Na een kwartier ben ik klaar met alles opruimen en van overtollig zand te ontdoen.
Ik kan lekker in de tuin gaan zitten met alles bij de hand ….
Volgende keer bedenk ik me nog wel een keer voor ik weer zo’n pedagogische actie ga ondernemen!

Ik heb aan iemand die sinds kort meeleest op deze web-log beloofd dat ik meer zou schrijven over hoe ik ervaar dat mijn kinderen en ik zelf in het leven staan.
Ik heb daar namelijk ideeën over die niet iedereen meteen zal begrijpen (gelukkig de meeste mensen in mijn directe omgeving wel haha ) en die ik toch hier ook eens kwijt wil…
Ik ben er van overtuigd dat kinderen hun ouders kiezen omdat zij de meest geschikte personen zijn waar de kinderen kunnen leren wat ze in dit leven willen/moeten leren.
Kinderen (en dus uiteindelijk wij allemaal) hebben voor we op deze wereld kwamen besloten wat we willen leren en wat we anderen willen leren en kiezen op basis daarvan een omgeving uit om in op te groeien.
Ik geloof ook dat alles wat je meemaakt in het leven een rede heeft en dat je door alle mooie, vervelende en verdrietige ervaringen in het leven als mens rijker wordt.
Zo kan ik ook wat wij meemaken met onze kinderen met regelmaat zien als een verrijking van ons leven en van het leven van de mensen die met ons in aanraking komen op wat voor manier dan ook.
Het is bijvoorbeeld bijna bizar wat Tom bij sommige mensen teweeg kan brengen.
Omdat hij is wie hij is worden mensen in zijn omgeving of ze nu willen of niet met zichzelf geconfronteerd.
Voor veel mensen is dit beangstigend en daardoor willen/kunnen ze liever niet met hem geconfronteerd worden.
Dit laatste is soms ook bij leerkrachten het geval……
Gelukkig zijn er ook mensen die het als een uitdaging zien (of die er op de een of andere manier niet onderuit kunnen haha) en het contact wel aangaan.
Bij deze laatste groep mensen zie ik vaak een bepaald proces op gang komen wat hen op de een of andere manier verrijkt of meer zelfinzicht geeft.
Het is lastig uit te leggen en ik wil om privacy redenen ook geen voorbeelden noemen maar het is mooi om te zien.
Uiteraard zijn ook Sander en ik hiermee geconfronteerd en ik vind dat we er veel door gegroeid zijn!
Het heeft ervoor gezorgd dat we mensen anders zijn gaan zien, iedereen in zijn waarde laten en mensen accepteren zoals ze zijn.
Kinderen als Tom voelen denk ik ook andere trillingen bij mensen als andere kinderen.
Ik zal proberen een voorbeeld te geven:
Als iemand tegen hem heel vrolijk doet kan hij toch opmerken dat er achter het vrolijke masker boosheid schuilgaat.
Vervolgens zal hij gaan zoeken waar die boosheid vandaan komt en als diegene tegenover hem dat niet toe zal/kan geven raakt hij in verwarring en zal vreemd gedrag gaan vertonen.
Ik denk dat hij dan de “schuld”van de boosheid bij zichzelf zoekt en daardoor onzeker wordt en recalcitrant gedrag gaat vertonen.
Zelf heb ik ook dat ik soms dingen aanvoel bij mensen die ik niet kan plaatsen en dat is vreemd dus ik kan me voorstellen dat het voor een kind nog veel vreemder zal zijn!
Ik denk dat in ons gezinnetje iedereen spiritueel is aangelegd en we allemaal gevoelig zijn voor dingen waar niet alle mensen gevoelig voor zijn.
Ik spreek wel eens ouders van andere hoogbegaafde kinderen en vaak kunnen zij dit verhaal beamen, het lijkt dan ook wel of deze(nieuwetijds-) kinderen ook begaafd zijn op spiritueel gebied.
Eigenlijk heb ik hier zo veel over te vertellen dat het niet in een stukje gaat passen!
Er komt dus nog een vervolg………