Het gaat niet goed met Job. Hij komt met regelmaat “ ziek” thuis uit school. Hij zegt zelf depressief te zijn. Toen ik hem vroeg waar hij dat aan merkte gaf hij aan dat alles “saai” is en dat hij het liefst van een flatgebouw zou willen springen. Hij vind zichzelf te dik en wil niet van ons aannemen dat dat echt niet zo is.  Hij gaat inmiddels 3 keer per week met ons sporten en heeft nog een keer per week karate training.Gelukkig praat hij (nog) wel met ons en zo zijn we er achter gekomen dat afgelopen maandag de vader van zijn vriend na de karateles in de kleedkamer tegen hem heeft gezegd dat hij “mannentieten” heeft. What ever that might be!! pffff wat een gezegde van een volwassene tegen een tiener. Complimenten voor de intelligentie van deze man! ik heb er geen woorden voor… Zeg dat tegen een kind wat al onzeker is over zijn lijf en zijn eigenheid en je hebt de poppen aan het dansen. Job heeft de hele nacht enorm verdriet gehad, dikke tranen, het kwam echt uit zijn tenen… heel sneu om te zien. Dinsdag hebben we hem dan ook thuis gehouden van school, hij zat er echt doorheen.. We zijn lekker met 3en naar de stad geweest en hebben leuke dingen gedaan. Maar goed een dagje leuke dingen doen helpt natuurlijk ook niet op lange termijn. Dus afgelopen week belde school dat Job met gymles een huilbui had en dat hij naar huis kwam. Op school hebben ze geprobeerd met hem te praten maar hij liet niets meer los dan “ik haat mezelf” . Foei,dat moet een 12 jarige toch niet over zichzelf denken, het doet me erg verdriet.. Vandaag hebben we Job van karateles gehaald, de leraar belde een half uur na aanvang van de les dat Job in de kleedkamer zat te huilen. We zijn hem dan ook direct op gaan halen. Met horten en stoten kwam het verhaal er uit. Job heeft het gevoel er niet bij te horen op school en zegt dat zijn vrienden geen aandacht meer voor hem hebben maar alleen voor elkaar. Hij voelt zich dus buitengesloten. Blijkbaar gaan de anderen naast elkaar zitten in de klas en is er geen plekje voor Job naast hen. Ook zou hij vanmiddag met een van de vrienden afspreken, daar heeft hij het hele weekend al over gesproken alleen kon de jongen in kwestie zichzelf vandaag niets meer van de afspraak herinneren… En dat voor Job  die al niet zo’n positief zelfbeeld heeft, jullie snappen dat het hem geen goed doet. Hij belde dan ook om 1200 uur dat hij ziek naar huis kwam, gelukkig was Sander thuis dus die kon hem opvangen.  Nu zal het ook voor Job niet in de koude kleren gaan zitten wat er de afgelopen jaren gebeurd is hier thuis. Ik realiseer me maar al te goed dat de egocentrische houding  van Tom ( die daar natuurlijk ook niets aan kan doen) ook in heeft meegespeeld in het weinige zelfvertrouwen dat Tom in zichzelf heeft… Nou hier hebben we de komende tijd onze handen wel weer aan vol…

We zijn alweer een paar weekje verder. Inmiddels zijn wij er een beetje aan gewend geraakt dat Tom niet meer thuis is. Wij zijn aan het wennen aan de nieuwe situatie. dat heeft zowel voor ons als voor Job de nodige voeten in aarde. Ik merk dat Sander en ik vooral genieten van de rust en ik kan alleen voor mezelf spreken maar ik merk dat ik die rust ook hard nodig heb. Ik heb absoluut geen zin in verplichtingen, en merk dat ik zelfs dit blog een beetje laat verslonzen… maar goed dat accepteer ik en neem ook de rust en doe veelal even niets en dat voelt heerlijk!! Bij Job komen de afgelopen dagen flinke emoties bovendrijven en dat uit zich in flinke huilbuien, arm manneke… hij kan zelf niet goed onder woorden brengen wat er speelt maar feit is dat het hem erg veel verdriet doet. Gelukkig laat hij ons (nog) toe en is er ruimte voor ons om aandacht aan hem te besteden. Ondertussen is het voor Tom even wat moeilijker op dit moment. Hij heeft het goed naar zijn zin op de woongroep maar ook daar is het,net als thuis voor hem moeilijk om aan alle verplichtingen en verwachtingen te voldoen. Op dit moment lukt het hem niet altijd even goed om uit bed te komen en naar de dagopvang te gaan. Gelukkig gaat de begeleiding er heel respectvol mee om en blijven ze hem positief benaderen. Dat is echt een cadeautje!! Wij  hebben dan ook het volste vertrouwen in hen, al blijft het lastig om weer te moeten horen dat Tom een ( in mijn eigen woorden samengevat) soms lastig geval is waar ook zij soms geen raad mee weten. Afgelopen week is Tom een avond weggelopen ( de twittervolgers zijn al op de hoogte) van de groep. Om 23.45 werden we gebeld door de groep met de mededeling dat Tom al vanaf ongeveer 20.00 weg was. De begeleiders hadden al de gehele avond gezocht en Tom niet kunnen vinden. Een van zijn mede groepsgenoten voelde zich verantwoordelijk en was mee gaan zoeken. Uiteindelijk heeft juist hij Tom gevonden. Wat is dat dan een cadeau, zo lief dat zo’n jongen Tom dan vind. Tom wilde niet met hem mee terug en gaf aan dat hij “ vandaag” niet terug zou gaan naar de groep. De jongen is dus onverrichter zaken teruggekeerd naar de groep. De groepsleiding stond op het punt de politie in te schakelen. Om 24.02 uur heeft Tom aan een voorbijganger de weg terug gevraagd naar de groep. Zo vertelde hij het ook aan ons, “ik wilde die dag niet terug.” Het feit dat hij dus om 24.02 uur wel terug wil gaan geeft maar weer eens te meer aan hoe letterlijk je soms de boodschappen in taal moet nemen bij dit soort mensen…. gelukkig is alles goed afgelopen en is hij rond 24.30 weer heelhuids op de groep aangekomen.. Op vrijdag Is Tom weer een weekend naar huis gekomen. Wij hebben hem zaterdagmiddag weggebracht naar Rotterdam waar hij een verjaardagsfeest had van een vriendin die hij nog kent van Herlaarhof. Hij mocht daar bijven logeren tot zondagmiddag en alles is goed verlopen, dus Tom heeft een leuk weekend gehad! Aan komende vrijdag hebben we gesprek met de maatschappelijk werkster van het Tom’s groep en hebben we aansluitend gepland om te gaan lunchen met Tom. Hopelijk wordt dat gezellig, ik kijk er naar uit en Tom ook, tenminste dat begreep ik vanavond aan de telefoon van hem!!

Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder. Tom is 2 weekenden geleden thuis geweest. Dat ging erg goed. Op zaterdag hadden we een dagje Efteling staan, dit was op uitnodiging van oma die wilde vieren dat ze 10 jaar kankervrij is. Een mooi moment om bij stil te staan!! Het werd een gezellige dag. Tom heeft zich prima vermaakt en lekker opgetrokken met ons en vooral met zijn 2 neven. Gelukkig verloopt het contact tussen hem en zijn neven erg goed, het is mooi om te zien hoe die jongens zich aan Tom aan kunnen passen zonder zichzelf daarin te vergeten. Op zondag hebben we een rustdag gehouden en lekker thuis doorgebracht. Al met al een prima weekend, stukken beter dan de eerste keer dat Tom een weekend naar huis kwam. Vorig weekend had Tom een verjaardagspartijtje van een vriendje en mocht hij op zaterdag naar huis komen. Er is op de groep een mogelijkheid om op aanvraag extra vrije dagen in te zetten en daar hadden we gebruik van gemaakt. Die zondag zijn we dan niet op visite gegaan omdat hij zaterdag al thuis was geweest. Ook lekker, even een zondag helemaal niets… De berichten uit Goirle zijn verder over het algemeen positief! Gisteren kregen we een belletje van Tom en hij klonk ook erg opgewekt en zat vol verhalen dus ook dat is een goed teken. Job is echt aan het opbloeien, ik geniet van hem zoals hij nu uit de verf komt, wat een leuk kind is het,  en eindelijk heeft hij de ruimte om dat aan ons te laten zien!! Zelf ben ik nog aan het dokteren met mijn bijschildklieren. Uit bloedonderzoek naar aanleiding van de nierstenen blijkt dat mijn bijschildklier(-en) te snel werken en daar zal ik waarschijnlijk aan geopereerd moeten worden. Buiten dat geniet ik van de rust en de vrije tijd die ik heb, voor het eerst in jaren voel ik me rustig en kan ik echt de tijd nemen om eens “niets” te doen, heerlijk!! Daar ga ik voorlopig van genieten!!

Gisteren zijn we voor het eerst bij Tom op viste geweest. Toen we binnenkwamen was Tom met een andere jongen lekker bezig met de WIJ. Een goed teken dus, geen kind wat bij de deur staat te wachten tot we komen en ook werden we niet overstelpt met dingen die volgens Tom niet leuk zijn of anders moeten op de groep. Dat betekend dus dat hij het naar zijn zin heeft!  Afgelopen week is hij ook vergeten naar ons te bellen op de vaste (woensdagavond) bel avond. Blijkbaar had hij het toen doorgeschoven naar donderdag en was hij het wederom vergeten. Op vrijdagavond belde hij om 22.00 uur nog op. Hij vertelde enthousiast over zijn ‘project” bij ICT. Hij had zelf een programma geschreven om adressen op te slaan. Gisteren hebben we het mogen zien en uitproberen, hij was er erg trots op. Tom wilde tijdens ons bezoek op de groep blijven en zo komt het dat we inmiddels ook de meeste van zijn medebewoners hebben leren kennen. Het is leuk dat we nu weten welke gezichten er bij de namen horen wanneer Tom ons verhalen van de groep verteld. We hebben samen met Tom in de tuin wat gedronken en gekletst. Job was binnen en aan het spelen met de jongen waar Tom mee speelde toen we binnenkwamen. Net voordat we wilden gaan ging Tom er ook even bijzitten. Hij wilde ook graag nog even meedoen. Job gaf aan dat het geen probleem was maar dat hij heel even wat af wilde maken. Tom schoot direct in zijn oude gedrag richting Job en was beledigd dat hij moest wachten. Toen Job klaar was en Tom kon spelen weigerde Tom te spelen en bleef maar herhalen “ik mag niet spelen van Job.” Pff echt sneu voor Job… die was er ook weer snel klaar mee en vroeg de autosleutels om daar op ons te wachten. Het was geen positieve ervaring voor Job dus, terwijl hij niets onaardigs had gedaan. Na zo’n anderhalf daar te zijn geweest uur hebben we weer afscheid genomen van Tom. Sander en ik kregen allebei een knuffel, Sander zelfs twee, en daarna stormde Tom naar de achtertuin. Ik bleef nog even staan wachten in de veronderstelling dat hij nog terug zou komen om ons uit te zwaaien maar niets was minder waar. Een korte blik in de tuin gaf duidelijkheid. Hij stond al te trappelen bij een groepsgenote die eerder verteld had dat ze die dag haar eigen tv (groot scherm) op haar kamer had gekregen. Tom had met haar afgesproken dat hij nadat wij weg waren zou komen kijken, en die afspraak wilde hij natuurlijk maar al te graag nakomen. Nou ja, we zijn zonder zwaaien vertrokken en waren daar in het geheel niet rouwig om. Dit is beter dan een verdrietig kind wat wel mee gaat zwaaien!

Na 5 dagen op de halve maan is Tom dit weekend thuis. De weekenden thuis zijn om de 2 weken. In het andere weekend kunnen we Tom op zondag bezoeken. Job is met een vriendje mee logeren en komt pas zondagavond weer thuis dus Tom heeft het rijk alleen.

Het werd een intensief weekend voor Sander en mij, ik was blij dat Job niet thuis was en dat dit hem bespaard is gebleven. Tom was erg tegendraads en brutaal. Alles wat we deden of zeiden werd in het negatieve getrokken en Tom was om de haverklap boos. Dat kost dus een enorme bak energie en zaterdagavond was ik dan ook weer terug in mijn bekende onmacht gevoel en huilde tranen met tuiten. Pfff wat 2 “slechte” dagen met Tom met je kunnen doen! Natuurlijk begrijp ik dat het voor Tom heel moeilijk is op dit moment. Jammer dat hij niet kan begrijpen dat het voor ons net zo moeilijk is…. In ieder geval werd me weer even heel erg duidelijk waarom het nodig is dat Tom uit huis is. Een vermoeiend weekend dus. Hopelijk gaan de volgende weekenden beter! Nadat we Tom teruggebracht hadden kwam Job thuis. Hij had een fijn weekend gehad en genoten van het logeren en de dingen die ze gedaan hadden bij de opa en oma van zijn vriend. Er was ook een hond daar en dat leverde weer de vraag op van Job of hij een hond krijgt. Tja, dat weer. De vraag is al vaker gesteld en telkens zeggen we nee. Een hond past niet bij mij en Sander, we willen het niet. We hebben wel eens een logeerhond van familie en daar gaat Job ook niet mee lopen, dat moeten wij doen, dus dat zegt al genoeg. Job is uiteraard hevig teleurgesteld en voert telkens argumenten aan waarom het wel zou kunnen. Het antwoord blijft nee dus jullie kunnen je voorstellen dat er een gezellige sfeer hangt in huis!