Deze week zijn we met drieën geveld door een flinke buikgriep.
Alleen Jelle is tot nu toe de dans ontsprongen, en ik hoop voor hem dat het zo blijft.
Bij mij begon de maandagnacht, Sander volgde woensdag en Tom donderdag.
Geen carnaval op school en geen logeerweekend op Herlaarhof voor Tom dus!
Hij hangt met rode konen op de bank maar sinds gisteren lijken zijn maag en darmen wat stabieler.
Morgen zal het wel beter gaan, dan kunnen we toch naar de optocht gaan kijken.
Na de optocht staat er een carnavalsuitstapje gepland naar een locatie waar we niet eerder geweest zijn, ik hoorde dat het daar een stuk minder druk is dan de plek waar we voorgaande jaren heen zijn gegaan dus dat willen we eens gaan bekijken.
Ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen!
Buiten het ziek zijn kabbelt het hier lekker voort, we zitten al helemaal in de regelmaat die we ons hadden voorgenomen en ik moet zeggen dat ik het zelf ook als prettig ervaar om hele duidelijke en vaste punten te hebben in het programma.
In het weekend is het nog even wennen maar het brengt wel gezelligheid om met zijn allen om 9.00 aan tafel te zitten.
Het is fijn om als gezin weer compleet te zijn.
Wat voor Tom lastig blijft is het samenspel met meerdere kinderen, Tom wil o zo graag samen spelen en meedoen maar de “regels” van het samenspelen, kan hij maar moeilijk volgen.
Wanneer je het observeert ziet het er uit of hij telkens de irritatiegrens van de ander opzoekt, en zo ervaart de ander dat ook, het is dan belangrijk dat wij enigszins in de buurt zijn om daar waar nodig Tom even aan te sturen.
Het is echt sneu voor hem, wanneer het dan mis gaat is hij ook enorm teleurgesteld en verdrietig.
Desalniettemin, gaat het sinds Herlaarhof echt wel stukken beter en dat is al erg knap!
Verder hebben we gezien hoeveel hij kan leren dus wellicht lukt dit hem op termijn ook steeds een beetje beter.
Ik ga weer naar de zieke, ik houd jullie op de hoogte!

De titel van dit blog komt uit de sms die Tom de allereerste maandag dat hij thuis was direct na school, vanuit de taxibus naar mij verstuurde.
De boodschap luidde: mijn eerste dag als externe verliep tot nu toe erg goed x x x Tom
Heerlijk toch om zo’n bericht te krijgen!
Hij heeft heel wat dingen beleefd deze week: met de taxi van en naar school, 3 dagen na school(zelfstandig, er is niemand thuis om 16.00 uur) naar Z-care fietsen en terug naar huis, CITO toets op school, zelf met een vriendje naar het zwembad (waar ze overigens al snel van terug waren, het was gezins- zwemmen en ze mochten niet binnen, woehaa leve de gemeentelijke instellingen) en uiteraard in het bezit zijn van een eigen telefoon.
Verder kwam deze week de kapper en hadden Sander en ik een ouderavond(dus oppas in huis) waar we te laat kwamen omdat we ons aan de eettijd hebben gehouden haha!
Wij hebben ons strak aan alle afspraken gehouden zoals de eettijden, de douchedagen en hebben Tom zelf zijn dingen laten doen zonder ongevraagd hulp aan te bieden.
Tot nu toe is het een groot succes, en men zegt een goed begin is het halve werk dus…..
De sfeer in huis is relaxed en ongedwongen en ik ben, zoals het een goede moeder betaamd, tijdens de maaltijden en klussen in huis aan het genieten van mijn kinderen, zoooo, dat is wel eens anders geweest…
Oma die kwam oppassen tijdens de ouderavond vond Tom zelfs “gedisciplineerd”en dat vind ik eigenlijk wel een goede omschrijving van hoe hij de dingen nu doet.
Dat is waarschijnlijk ook voor hem de juiste manier om dingen aan te pakken.
Hij heeft alles zonder mokken of morren gedaan, alleen het naar huis fietsen van Z-care om 18.00 uur vond hij eng omdat het dan donker is.
We hebben nu afgesproken dat papa hem op de fiets ophaalt zo lang het donker is.
Niet met de auto omdat Tom zelf ook moet fietsen en anders lopen we het gevaar dat Tom straks gaat onderhandelen of we hem met de auto willen komen halen.
Als het om 18.00 licht is komt Tom wel zelfstandig naar huis, dat is nu de afspraak.
Verder hebben we geluk, de dame van het taxibedrijf is een aardige vrouw, heel anders dan de “knorrepot”zoals Tom zelf zei die hij had toen hij naar zijn vorige school ging.
Terwijl ik dit schrijf zijn Tom en Jelle al een uur boven aan het spelen zonder dat er een onvertogen woord is gevallen en dat is niet de eerste keer deze week.
Wat hebben we allemaal een hoop geleerd het afgelopen jaar.
WOW wat voel ik me een gelukkig mens als ik dit allemaal schrijf!
Al dat succes ervaringen zorgen er voor dat Tom straalt en zelfvertrouwen heeft, genieten dus!

Tijdens een verwoede typsessie van mij voor dit weblog vroeg een van de jongens wat ik aan het doen was. Ik legde uit dat ik een stukje aan het schrijven was voor de weblog. Ze zijn op de hoogte van het feit dat ik af en toe over ons gezin schrijf maar hebben nooit gevraagd of ze het mochten lezen. Ik vertelde dat ik wel netjes andere namen gebruikte voor de jongens. O, dat was interessant, “welke namen zijn dat dan?’ vroeg de jongste. “Voor de oudste Tom en voor de jongste Job” vertelde ik. Tom moest er even over denken, Job niet, die schreeuwde direct door de kamer: “Wat een stomme naam, Job, noem mij maar Jelle, dat is veel beter!” Tom kwam tot de conclusie dat Tom best een leuke naam is en dat het zo mag blijven. Hij voegde er aan toe dat hij het niet fijn vind wanneer iedereen zijn naam weet. “wat schrijf je dan ook al weer daarop?” vroeg Teun en legde uit over wat voor soort onderwerpen ik schrijf en dat het vaak over Asperger gaat. Teun vond het geen probleem. “jij hebt toch ook boeken over Asperger?” vroeg hij me en ik gaf aan dat het inderdaad zo was. “Mag ik die eens lezen?” “Ja natuurlijk, dat is een van de redenen waarom ik sommige heb aangeschaft” was mijn antwoord.”Het laatste boek wat ik heb gekocht is van een mama die ook stukjes schrijft over haar dochter met Asperger en dat is grappig omdat ik ook al lang met het idee loop om een boek te schrijven”. Dat vond Tom wel interessant en wilde meteen het boek zien. “Mag ik ook eens op de weblog schrijven?” “Lijkt me een super idee!”riep ik enthousiast  “Dan kunnen mensen ook jou kant van het verhaal lezen.”  “Ja, hoor” zei Teun en zijn aandacht was alweer bij het spel wat zijn broer op de Xbox aan het spelen was hij was overduidelijk klaar met het onderwerp.

Een aanrader voor alle aspergermoeders en vaders, enorm herkenbaar, het boek: IJskastmoeder
van   Janneke van Bockel
ISBN 9789020986051

Omdat Tom bij de vorige tandartscontrole 2 gaatjes bleek te hebben mochten we begin januari terug komen bij de tandarts.
Tom zag er tegenop wat begrijpelijk is want je weet nooit helemaal precies wat er dan gaat gebeuren en dat soort dingen leveren voor Tom vaak stress op.
Sander knoopte met hem een gesprek aan en daarin gaf Tom aan dat hij het prikje om te verdoven erg vervelend vind, dat was gelukkig gemakkelijk op te lossen, hij kwam zelf tot de conclusie dat hij helemaal geen verdoving zou nemen.
Ik had van te voren nog geïnformeerd bij welke tandarts we zouden komen, we zitten namelijk in een praktijk met meerdere tandartsen en dat kan dus wel een wisselen, het was onze eigen tandarts.
Op de bewuste ochtend ging ik hem op de groep ophalen, Tom was opgewekt en ontspannen.
Onderweg kletste we wat over koetjes en kalfjes en al snel waren we bij de tandarts aangekomen.
Nu werd het toch wat moeilijker voor Tom.
Terwijl we even in de wachtkamer moesten wachten bedacht hij dat het misschien wel niet meer nodig was om de gaatjes te laten vullen en dat hij toch liever weer meteen naar huis wilde.
Als argument bracht hij naar voren dat het mogelijk is dat je een gaatje door goed poetsen weer dicht kunt krijgen.
Tja, ooit in een ver verleden heeft een tandarts dat inderdaad tegen hem gezegd, ik heb geen idee of het waar is en waarschijnlijk ging het indertijd ook om een klein gaatje in een melktand.
Ik heb me niet tot de discussie verleiden en kort gezegd dat de gaatjes er nog zaten en dat ze echt gevuld moesten worden en dat het nu ging gebeuren, zo heb ik het geleerd tijdens Tom’s verblijf op Herlaarhof en dat wilde ik nu dus meteen testen.
Ik zat er heel stoer en uiterlijk onaangedaan bij toen ik hem dat zei, maar vanbinnen was ik voorbereid op elke situatie die zou kunnen gaan ontstaan Haha!
Gelukkig nam Tom het aan en werd ik bevestigd dat het inderdaad de juiste manier is om Tom aan te spreken(weer een positieve ervaring voor mij, waardoor het vertrouwen in mezelf en Tom groeit!) We werden naar binnen geroepen.
Terwijl Tom plaatsnam op de stoel vertelde hij de tandarts dat hij enorm zenuwachtig was voor wat er zou gebeuren en dat hij geen verdoving wilde.
De tandarts nam het goed op en vertelde dat ze alles heel goed aan Tom zou gaan uitleggen, mocht hij te veel pijn krijgen kon hij altijd nog een verdoving krijgen.
Verder het bekende verhaal dat hij zijn hand op mocht steken al er wat was tijdens de behandeling.
Eerst maar eens even naar de gaatjes kijken gaf ze aan.
Zo gezegd zo gedaan de tandarts keek naar de gaatjes en haalde het spiegeltje weer uit zijn mond dat was voor Tom het teken om een regelrecht vragenvuur op haar af te schieten.
Zijn de gaatjes diep, welke is het diepst, duurt het lang om ze te vullen, duurt het bij de ene langer dan bij de andere, welke spullen ga je gebruiken, wat gaat die andere mevrouw doen(de assistente) mag ik wel slikken, en zo meer.
De tandarts nam alle tijd om uit te leggen en ging (goedzo!) niet al te veel en te diep op de vragen in en Tom was een beetje gerustgesteld.
Het ging beginnen, en het ging perfect!!
Kort en helder legde ze telkens uit wat ze ging doen, deed alles 5 tellen lang waarbij ze hardop meetelde en stopte dan consequent even zoals afgesproken, die tijd gebruikte Tom uiteraard om telkens weer een aantal nieuwe vragen te stellen en voordat ik kon zien dat Tom een keer bewoog en zijn hand omhoog stak (waarschijnlijk wilde hij het even controleren) gaf ze hem aan dat ze zag dat zijn hand een beetje omhoog kwam, WOW wat een duidelijkheid en veiligheid kon ze hem bieden!
Ik weet niet of deze tandartsdame een speciale cursus voor angstige mensen heeft gedaan of dat ze het uit ervaring zo goed deed maar het was onvoorstelbaar.
Waarschijnlijk weet ze wel dat Tom autisme heeft omdat ik een keer zijn autipas heb meegenomen en de assistente heb gevraagd daarvan een aantekening te maken in zijn dossier.
Zelfs Tom was onder de indruk en constateerde tijdens een korte pauze de tandarts precies wist hoe het voor hem het fijnste was.
Ik heb werkelijk waar drie kwartier (ja zo lang heeft ze de tijd genomen voor hem en zijn kleine 2 gaatjes) zitten genieten.
Wat een mooie positieve ervaring voor Tom die altijd erg opziet tegen dit soort dingen, Hulde voor onze tandarts!!

Deze wil ik jullie zeker niet onthouden….
http://mooiweerdeleeuw.vara.nl/pagina.php?pid=49&id=394