SOVA training 2

De ouderavond van de sova- training bracht gelukkig de oplossing voor het probleem van de cursus.
Alle ouders mochten vertellen hoe ze het vonden gaan.
Het ene nog enthousiastere verhaal na het anderen passeerde de revue.
Kinderen die mondiger, assertiever, spraakzamer en zelfs onder de tafel uitkwamen waar ze meestal zaten, wanneer ze iets moesten vertellen!
Tja daar zat ik dan.. inmiddels al wel door de wol geverfd dat het bij ons toch altijd anders gaat en dat we daardoor altijd opvallen, heb ik dus droog verteld dat Job het helemaal niet leuk vond en dat ik zelf ook andere verwachtingen had van de cursus en de cursusleidster.
Oei, dat was niet de bedoeling, dat ik dat hier even openlijk in de groep uitsprak, dat moest ik maar na de ouderavond nader toelichten.
Affijn ik had goed geluisterd naar de verhalen van de andere ouders en voor mezelf al bedacht dat deze problemen totaal niet overeenkwamen met wat er bij Job speelt.
Toen een van de cursusleidsters ook nog het woord “weerbaarheidstraining” in de mond nam was voor mij alles duidelijk!
De leerkracht van Job zat naast me en we hebben elkaar aangekeken en gelukkig dacht zij er precies het zelfde over en na kort overleg was het voor haar en mij duidelijk, Job gaat deze cursus niet verder doen!
Tja, mensen van de koffie-ochtend van HINT ik weet het, geen sova-training voor HB-kinderen, ik heb jullie verhalen wel gehoord maar ben er toch weer ingetuind haha!!

SOVA training

Volgens mij heb ik jullie nog niet gemeld dat Job mee mocht doen met sova-training.
Voor diegenen die het turbo-woord niet kennen het is sociale vaardigheidstraining.
Ik heb dit idee uiteraard niet zelf verzonnen, het was een idee van school.
Ik weet nog dat ik zelf bijna beledigd was toen we de brief kregen dat Job was uitgekozen (jawel het is een voorrecht) om mee te doen aan de sova-training.
Naar mijn idee was er weinig mis met het opkomen voor zichzelf van Job, het tegengestelde is eerder waar het mag wel eens een beetje minder.
Navraag bij de IB-er van school wiens naam onder de brief stond leverde me geen concrete voorbeelden op waarom Job zou moeten deelnemen.
Zij wist me te melden dat ze Job het jaar daarvoor(toen ze hem een dag per week les gaf) al in aanmerking vond komen voor een training omdat hij in haar ogen sociaal niet altijd even goed uit de hoek komt op school.
Op mijn vraag of er meerdere kinderen deel zouden gaan nemen met vergelijkbare problematiek wist ze me te vertellen dat het een diverse groep was maar dat er niet alleen kinderen meededen die niet mondig genoeg waren.
Verder verwees ze naar de juf die blijkbaar ook Job op de lijst had gezet.
Ik had er geen goed voorgevoel bij, moederinstinct?? Haha!
En vroeg de IB-er of ik contact op mocht nemen met maatschappelijk werk die de training zou gaan verzorgen op school.
Dat mocht.
Ik heb gebeld met hen, en uitgelegd dat het ging om een Hb-kind met een negatief zelfbeeld, en overheersend gedrag en hen gevraagd of dit paste binnen de training die zij geven.
Ik kreeg een positief antwoord.
Sander had ondertussen op mijn verzoek nog met de juf en de cursusleidsters gesproken en was overtuigd van de noodzaak voor Job om mee te doen aan de cursus.
Job wilde zelf ook enorm graag meedoen aan de cursus en had er helemaal zin in, waarschijnlijk hebben alle kinderen zin in een cursus als het maar onder schooltijd is en ze uit de les mogen…..haha!
Mijn gevoel was nog steeds niet goed maar alle informatie leek er toch op te duiden dat deze cursus Job goed zou doen, plus het feit dat hij enorm graag mee wilde doen gaf bij mij de doorslag om akkoord te gaan.
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik sceptisch was…
Goed Job begint aan de cursus en al snel blijkt dat Job zelf helemaal niet weet waarom hij moet deelnemen aan de cursus, hij moet een opdracht invullen, daarin moet hij aangeven aan welke punten hij wil gaan werken, ze geven wel 20 voorbeelden maar Job komt tot de conclusie dat hij alles al kent en weet dus dat hij hooguit wil leren hoe hij meer vrienden maakt.
Ik vul het samen met hem maar in zoals hij het zegt maar vind het op zijn minst raar dat hij zelf niet goed weet waarom hij aan de cursus mee doet.
Ik kan het hem zelf ook niet goed uitleggen omdat ik het zelf ook niet helemaal begrijp, school heeft mij geen eenduidig antwoord kunnen geven hierop.
Afijn, elke week maak ik braaf de opdrachten, jaja ook voor de ouders zijn er opdrachten het is niet zo dat het kind een cursus doet , nee het hele gezin mag zo wat mee op cursus….
Gaande weg merk ik aan Job dat hij al wat minder enthousiast wordt en bij les 4 heeft hij er helemaal geen zin meer in en weigert zelfs om de opdrachten te doen.
De cursus is volgens hem saai en de opdrachten simpel….
Ik ben het grondig met hem eens maar ja dat wil ik natuurlijk niet tegen hem vertellen…..
Na les 4 volgt een telefoontje van een van de cursusleidsters dat Job zich niet aan de groep conformeert en dat hij het gezag van de cursusleidsters niet accepteert.
Ze vraagt mij wat ze hier mee aan moet.
“Story of my life” denk ik, hulpverleners die mij vragen wat ze met mijn kinderen aan moeten…..
Pfff wie is hier nu de maatschappelijk werker en trainer van de cursus… zodra een kind dus niet precies doet wat de cursusleidster voor ogen heeft wordt het ineens een probleem!
De juffrouw deed uitgebreid verhaal en het was me duidelijk dat ze even moest spuien.
Ik heb haar maar gelaten, het langs me heen laten gaan en me ondertussen weer eens bedacht dat ik toch eigenlijk met mezelf had afgesproken dat er niemand meer met mijn kinderen mocht werken die niet zelf hoogbegaafd is of tenminste affiniteit heeft met hoogbegaafdheid.
De cursusleidster stelde voor om na de ouderavond die een paar dagen later zou zijn even verder te praten.
Dat leek me een goed idee tenslotte kun je je afvragen bij wie het probleem nu ligt, past het kind niet bij de cursus of past de cursus niet bij het kind?
Ook wat betreft het niet accepteren van gezag vraag ik me af wiens probleem het in dit geval is, maar ja dat heb ik maar even voor mezelf gehouden haha.

Boek

Ik heb een boek gelezen over Asperger.
(een asperger relatie door gisela en Christopher slater- walker. Isbn 9057121891)
Ik kan dit boek aan iedereen die op een of andere manier met Asperger te maken heeft aanraden!
Het gaat weliswaar over een getrouwd stel dat beschrijft hoe de Asperger hun relatie beiinvloed maar ik vond er toch heel veel herkenning in en heb er weer van geleerd.
Een paar dingen heb ik hieronder overgenomen uit het boek omdat ik denk dat het jullie zal helpen Tom beter te begrijpen.
Wat me het meest geraakt heeft is hoe de partner van de man met asperger sommige dingen zo goed verwoord.
Ze schrijft bijvoorbeeld ik citeer: voor mij is het moeilijkste aan het Asperger-syndroom dat mensen zo snel geneigd zijn autistisch gedrag van een intelligent persoon als opzettelijk acosiaal en manipulatief te zien, terwijl het dat bijna nooit is…bij Aspergers is, voor iemand die niet bekend is met autisme, meestal geen duidelijk kenmerk aan te wijzen dat ondubbelzinnig duid op een handicap.
WBT communicatie:
Aspergers hebben moeite met het lezen van non-verbale communicatie waardoor ze een groot deel van de communicatie niet (goed) oppikken De vrouw schrijft:. Zelfs na 12 jaar met een Asperger te hebben samengeleefd, overkomt het me nog regelmatig dat ik zijn eenlettergrepige antwoorden ten onrechte als onaardig interpeteer. Ik praat met hem anders dan ik met anderen praat, en het is ook een hele inspanning, die misschien te vergelijken is met speken in een vreemde taal…. verder nemen Aspergers veel dingen letterlijk. Dus een vraag als “wil je koffie of thee?”zal een Asperger beantwoorden met “ja”. Iemand die niet autistisch is zal uit de context waarin de vraag wordt gesteld begrijpen dat de echte betekenis van de vraag was: “Wat wil je liever, koffie of thee?’ Men denkt bij dit soort situaties al gauw dat het opzet is, zo’n nutteloos, vaag antwoord, terwijl dat helemaal niet het geval is. .De mans schrijft:.Op doorsnee feestjes heb ik dezelfde problemen als alle Aspergers:onvermogen om deel te nemen aan “beleefde”gesprekjes( , ogenschijnlijk gebrek aan belangstelling voor anderen, onwil om mee te werken enz. Dit soort gelegenheden zijn voor Aspergers vaak ook slopend.Door het moeilijk in kunnen schatten van wanneer je aan de beurt ben om wat te zeggen in een gesprek, en het niet zien van non-verbale communicatie gaat er nog al eens wat mis. De vrouw: ..Verder is het voor iemand met Asperger moeilijk om deel te nemen aan alle daagse gesprekjes omdat die voor hen weinig betekenis hebben. Veel van dit soort gedachtenwisselingen tussen mensen die elkaar kennen gaan dus niet zo zeer om de woorden die worden uitgesproken, maar zijn eigenlijk een manier om te zeggen: “ik ben in je geïnteresseerd.” Op dat punt heeft een Asperger moeite met een gezellig gesprek, omdat hij zich niet bewust is van de werkelijke betekenis ervan. Daar komt nog bij dat alle woorden betekenis hebben voor hem. Aspergers gebruiken weinig woorden maar de woorden die ze gebruiken zijn belangrijk. Doorgaans spreken ze in hele zinnen ook al zijn die maar een woord lang, terwijl de meeste mensen maar een eind weg praten: hun gesprekspartner pikt de essentie wel op. Iemand met Asperger mist het vermogen om te deduceren, dus als je niet exact zegt wat je bedoeld, bestaat de kans dat het verkeerd wordt uitgelegd, en kunnen deze mensen de je tekst woordelijk herhalen om te bewijzen dat je gezegd hebt wat je niet bedoelde! Dus hoewel ze een uitstekend gevoel hebben voor ironie in een literaire context, waar je die kunt verwachten, kunnen ze een ironische opmerking in een alledaags gesprek letterlijk opvatten.
Een voorbeeld uit het boek: Iemand vraagt de man met Asperger of hij een fijne dag heeft gehad. Hij antwoord met “ja.” Dit geeft de uitwisseling iets definitiefs: dat de spreker het bij dat ene woordje laat, lijkt te beduiden dat hij het gesprek niet wil voortzetten, in plaats van dat hij niet weet hoe het verder moet. Later probeerd zijn vrouw hem duidelijk te maken dat de vraag een blijk van interesse was en dat hij die moest belonen met iets meer dan een “ja”of “nee”. De man vraagt om een voorbeeld van een wat langer antwoord en zijn vrouw oppert dat hij iets zou kunnen zeggen als”Het was vandaag nogal druk op de snelweg.”. De man kijkt haar verbijsterd aan en antwoord: Maar dat is het toch elke dag.” Dat geeft aan hoe ingewikkeld het sociale verkeer tussen mensen is, vooral de “gezellige”gesprekjes waarin de woorden die we zeggen iets anders betekenen dan we bedoelen.
WBT  emoties:
De Asperger man schrijft:Laat duidelijk zijn dat ik gezegend ben met het volledige scala aan emoties……Er zijn echter emoties die ergens halverwege evocatie en expressie geblokkeerd raken….Ik heb enorme problemen met het verbaal uiten van affectie. Dat is niet louter een kwestie van gene of verlegenheid. Ik snap dat het voor anderen moeilijk te begrijpen is maar het kost  me een enorme wilskracht om mijn vrouw te vertellen wat ik voor haar voel…schrijven is een methode die wellicht vruchtbaarder zou zijn.
De vrouw schrijft: Men denkt wel dat Aspergers nors en onverschillig zijn omdat zij moeite hebben met empathie. Volgens mij klopt daar niets van. Waar het vaak om gaat, is de perceptie van iemands lijden. Als een Asperger het lijden herkent, leeft hij mee en zie je wel degelijk tranen en boosheid. Wanneer iemand ziek is staat de Asperger klaar om te helpen en heeft hij een praktische oplossing bij de hand. Hij is echter niet is staat de sussende meelevende geluiden te laten horen die vaak net zo doeltreffend zijn als de praktische oplossing….Ik ben er ook aan gewend geraakt er niet op te rekenen dat er iets gebeurt als ik er niet om vraag. Ik heb geleerd duidelijk te zijn over wat ik wil: een knuffel, een kopje thee of wat voor troostends dan ook. Wanneer je iets van iemand met Asperger verlangt zul je dat die persoon expliciet duidelijk moeten maken door het te verwoorden.
WBT werken:
Het volgende viel me op omdat wij daar ook met Tom op school tegen aan lopen:
Het manco bij iemand met Asperger is dat hij zelf geen initiatief toont en niet vooruit kan denken…een verantwoordelijke baan is dus meestal niet geschikt.
Mensen met Asperger hebben behoefte aan sturing en duidelijkheid.
Nou was een opsomming van de dingen die voor mij er uit sprongen en zeker heel herkenbaar zijn.
Hopelijk hebben jullie er wat aan!

Carnaval

Tom had dit jaar het plan opgevat om samen met een jongen uit zijn klas waar hij de laatste tijd regelmatig mee afspreekt mee te gaan doen aan de jeugdoptocht met carnaval.
Nu was dit voor ons geen grote verassing omdat Tom (en trouwens Job ook) voorgaande jaren ook al regelmatig heeft meegedaan.
Toen ze kleiner waren leek het ons wel leuk om ze mee te laten doen om zo ook het carnaval mee te geven in de opvoeding.
Niet dat wij zulke verwoede carnavallers zijn maar toch.. we wonen nu eenmaal in Brabant!
Tom heeft dus vorige week een aantal keren met zijn vriendje afgesproken om te gaan bouwen.
Vriendje had een skelter en daar zouden ze mee aan de slag gaan.
Aldus werden er dozen verzameld en werd er de eerste keer vlijtig gewerkt aan de grootste doos om deze passend te maken over de skelter.
Toen ik Tom op kwam halen zat er een gat in de door waar iemand met zijn hoofd doorkon en was er flink met tape gewerkt.
De keren daarna bleef het resultaat hetzelfde want in bomen klimmen, naar het zwembad gaan en gamen zijn natuurlijk dingen die je niet even aan de kant zet om een carnavalswagentje te bouwen!!
Zaterdag had ik dus al in de gaten dat ik zou moeten inspringen om er nog wat leuks voor te maken…
Het thema voor carnaval van knotwilgendam was dit jaar  “dr zit ginne steek aon los.”
Na wat brainstormen had ik wat bedacht, we zouden spelden ophalen bij oma en deze op een briefje steken met de tekst: “zit dr mee carnaval un steekse los bij jouw, mee dees speld repareerde um gauw”.
De doos zou Sander zondag mee op de skelter maken en we hadden nog wat A4tjes met teksten als: “KWD(Knotwilgendam) militair transport ter voorkoming van losse steken” en “Burgers houwt moed mee ons spelde komt ut goed.”
Het militair sloeg op het verkleedkostuum van Tom die wilde dit jaar als militair piloot verkleed.
Zo gezegd zo gedaan, het zou toch nog best leuk worden, in ieder geval hadden we wat met het thema gedaan.
Jammer genoeg belde de eigenaar van de skelter drie uur voor de optocht op dat hij het niet zo zag zitten om mee te doen aan de optocht met alleen een doos op een skelter.
Ik heb hem en zijn moeder nog uitgelegd dat we nog wat leuke dingen erbij hadden verzonnen en dat het echt wel de moeite was om mee te doen maar hij wilde echt niet.
Gelukkig konden we wel de skelter en de doos lenen.
Niet getreurd belden we neef Bas om te vragen of hij mee wilde doen en de briefjes met spelden mee uit wilde delen aan het publiek.
Bart vond het een leuk idee en laat het nu net zo zijn dat hij ook dit jaar als militair verkleed ging, helemaal goed dus!!
Job wilde niet meedoen en alleen maar kijken naar de optocht.
Om half twee zou de optocht beginnen en stonden we klaar.
De animo voor de jeugdoptocht was minimaal, er waren maar 6 deelnemers in totaal dit jaar!
Nou ja zo beurde ik Tom en Bas op, dan hebben jullie waarschijnlijk wel een prijs!!
Voor het eerst was het zo dat de jeugdoptocht voor de grote optocht uitliep, en niet op een andere dag was, zodat we toch een leuk publiek hadden.
Zelf maar even een jas met legeropdruk en een helm van Job opgezet zodat ik niet al te veel uit de toon zou vallen waneer ik mee zou lopen.(tja om ze nu helemaal alleen te laten gaan vond ik ook zo wat..)
De optocht verliep goed en kwistig deelde Bart, en soms ik, ook de briefjes met de spelden uit.
De volgende dag was de prijsuitreiking en togen we allen naar Hotel Prinsen om te gaan horen of we hadden gewonnen.
Algauw werden de winnaars bekend gemaakt en bleek dat Tom en Bas de eerste prijs voor de individuele loopgroepen gewonnen hadden!
Een mooie beker en 20 eurowas de buit!
Dat was nog eens leuk!
Minder leuk was het voor de jongen waar de skelter van was…. Die kwam ook even kijken wat of Tom en Bas gewonnen hadden….
Het viel hem natuurlijk vreselijk tegen dat hij nu geen geld gewonnen had!
Eigenlijk, zo vond hij, had hij recht op een gedeelte van het geld en was hierover flink aan het onderhandelen gegaan met Tom.
Gelukkig is Tom wat dat betreft niet zo beïnvloedbaar en bleef hij volhouden dat de jongen zelf had gekozen om niet mee te doen.
Na even met de jongen (en later ook met zijn moeder die het er helemaal mee eens was dat de jongen geen recht had op het geld) gesproken het hebben en hem te hebben uitgelegd dat wij hem alle kans hadden gegeven om mee te doen was de boze bui gelukkig weer over.
Carnaval was dus weer geslaagd dit jaar!!

Februari 2008

Zo, ik was benieuwd of het iemand op zou vallen wanneer ik niet schrijf, aangezien er maar zo weinig reacties komen op mijn stukjes.
Dat is dus inderdaad zo, haha!
Rond de feestdagen kregen we van iemand een lieve kerstwens met de vraag hoe het bij ons ging en afgelopen week informeerde een oude vriendin hoe het ging omdat ik al zo’n tijd niets had geschreven.
Dus…….
Nou ja voor diegenen die dan toch weer eens hier zijn zal ik jullie bijpraten.
December is eigenlijk zonder al te veel horten en stoten verlopen.
De vakantie bleek toch wel weer lang te zijn om de kids goed bezig te houden maar we hebben ons er doorheengeslagen haha!
In Januari kwamen de gebruikelijke paniekaanvallen op school wat voor diegenen die deze site al wat langer bezoeken bekend in de oren moet klinken.
Wederom was de leerkracht bezorgd omdat Tom niet zo veel deed in de klas en wederom kwam de vraag hoe het nu verder moet op school (en of dit dan wel de juiste vorm van onderwijs is..)
Tom stond weer geregeld op de gang omdat hij zijn werk niet maakte en werd door de leraar vrolijk naar huis gestuurd met de mededeling dat wanneer hij niet wilde werken hij de middag niet terug hoefde te komen naar school.
Heerlijk wanneer ze dat soort dingen zeggen tegen een kind met een stoornis in het autistisch spectrum…ik heb meerde keren als een minister moeten praten om hem die middag naar school te krijgen.
Wanneer hij die dag bij een oma was konden we het vergeten en ging hij dus niet meer naar school want dat was tenslotte wat de leraar had gezegd.
Verder hadden ze ook zonder hem van te voren in te lichten zijn plaats in de klas veranderd omdat er een ander kind kwam en dat was op zijn oude plaats gezet..ook een slimme zet!!
Nou ja jullie kennen het verhaal… ik ga niet verder in detail treden!!
Na een goed gesprek waarin ik ook heb aangegeven dat dit een jaarlijks terugkerend iets is (de directeur was er verbaasd over dat ik dit zei maar nu weet hij het meteen ook voor volgend jaar..) zijn we denk ik allemaal weer vol goede moed en tevreden uit elkaar gegaan.
Tom is duidelijk weer erg aan het groeien wat betreft het uiten van zijn emoties naar Sander en mij toe en daar ben ik heel erg blij om!!
Hij kan steeds beter onder worden brengen wat er gebeurd bv. Wanneer hij vastloopt op school en kan dan aan mij vaak feilloos aangeven waar het hem aan ligt.
Ook zie ik steeds vaker emotie tijdens deze (zeer waardevolle en ook hele intieme) gesprekken.
Doordat ik dus meer informatie verkrijg van Tom kan ik beter als spreekbuis fungeren en kunnen we hem beter helpen!
Dat als spreekbuis fungeren zal nog wel even nodig zijn, voorlopig eerst dit maar eens uitbereiden en daarna werken om Tom zelfstandiger te krijgen wbt het voeren van gesprekken.