Nagels knippen is altijd een probleem geweest bij Tom.
Als klein kind krijste hij al alles bij elkaar en moest ik hem zo ongeveer in de houtgreep nemen om het voor elkaar te krijgen.
Door de jaren heen nam het krijsen af en hoefde ik gelukkig ook niet meer de hele tijd in ingewikkelde grepen te houden maar het bleef moeilijk.
Waar het hem nu precies in zit ben ik nog niet achter maar het zal te maken hebben met het feit dat er iemand anders intensief met zijn lichaam bezig is en om net zo maar te zeggen dus “te dichtbij”is.
Mogelijk is hij bang dat ik in zijn vingers knip en Het zou ook kunnen dat hij erg gehecht is aan alles wat aan zijn lichaam zit en er geen afstand van wil doen.
Maar als dit zo zou zijn dan zou haren knippen ook een drama moeten zijn maar dat gaat altijd voorbeeldig, Tom heeft een mooie bos krullens haar en zegt steevast tegen de kapster dat hij het rechtgeknipt wil hebben!
Aangezien hij mij verboden heeft om er gel of wat dan ook in te doen lukt hem dat nog aardig ook.
Dat hij vervolgens van veel mensen in zijn omgeving de vraag krijgt waar zijn mooie krullen gebleven zijn geeft hem alleen maar meer volharding.
Maar terug naar het knippen, Misschien ligt het aan de handeling zelf, want ik moet toegeven; wanneer mijn nagels door een ander worden geknipt word ik ook altijd een beetje onrustig.
In ieder geval we waren op een punt aangekomen waarop ik de nagels van Tom mocht knippen maar waarbij ik na elke geknipte nagel een stevige kneep in mijn arm kreeg.
Wat denk ik ook geholpen heeft is de afspraak om de nagels op een vaste dag in de week na het bad te knippen.
Zo ontstond er voor hem in ieder geval structuur en duidelijkheid.
De motivatie om na het bad te knippen ging er bij hem in als koek want hij ondervond zelf dat zijn nagels dan zachter waren en dus gemakkelijker te knippen.
Goed gevonden dacht ik dus, tot er op een dag geen gelegenheid was om in bad te gaan en er toch nageld geknipt moesten worden…..
Nadat zijn handen uitgebreid geweekt waren in meerder grote bakken water mocht ik eindelijk aan de slag!!
Daar ging natuurlijk de nodige commotie aan vooraf dus volgende keer denk ik wel twee keer na voor ik dat weer voor ga stellen.
Dus een keer in de week deel ik Tom al ruim van te voren mee dat na het bad zijn nagels geknipt gaan worden en meestal gaat het dan goed.
Alleen dat geknijp in mijn arm daar werd ik zo langzamerhand behoorlijk geïrriteerd van.
Talloze keren heb ik hem verteld dat ik enorm mijn best doe om het zo zorgvuldig te knippen en dat het voor mij ook niet fijn is wanneer ik zo mijn best doe dat ik elke keer geknepen wordt.
Het kost toch al energie genoeg om gedurende de 10 tot 15 minuten dat ik er mee bezig ben, ja het is lang maar na elke nagel last hij een pauze in, mijn geduld te bewaren want dat is een eerst vereiste als ik weet dat ik het geduld op dat moment niet heb kan ik er net zo goed niet aan beginnen.
Tom heeft namelijk zoals zo veel kinderen een extra zintuig om aan te voelen wanneer ik niet zo goed in mijn vel zit en zal daar ook zeker op reageren.
Maar goed afgelopen week was het weer zo ver en werd ik na de eerste nagel weer flink geknepen.
Voor de zoveelste keer draaide ik mijn verhaaltje weer af dat ik dat niet fijn vond en warempel hij leek het te begrijpen!
Ineens werd ik na de volgende nagel niet meer geknepen maar werd de geknipte nagel uitgebreid gezoend en kreeg ik “alleen” een boze blik.
Dit nieuwe ritueel herhaalde zich na elke nagel en er kwam geen knijpje meer aan te pas.
Met moeite hield ik me in om niet te gaan juichen, in plaats daarvan heb ik hem een compliment gegeven dat hij met een blije lach in ontvangst nam.
Nu nog even afwachten of dit in de toekomst ook zo blijft gaan maar ondertussen ben ik alweer dik tevreden!

Vandaag ging de oudste voor de vierde keer naar de scouting.
De eerste keer dat hij ging ben ik netjes meegegaan en heb geprobeerd om wat van zijn problematiek uit te leggen.
Waarschijnlijk werd ik weer eens ingeschat als overbezorgde moeder want de jongen waartegen ik mijn verhaaltje hield vond dat we al snel klaar waren en dat hij het helemaal begrepen had, tenslotte hadden ze wel meer kinderen met pdd-nos of autisme en het zou wel goed zou komen.
Met een vaag gevoel ging ik naar huis wetende dat het al zo vaak gebeurd is dat mensen amper de moeite nemen om naar je te luisteren en meteen precies menen te weten waar je het over hebt.
Helaas is het ook mijn ervaring dat later blijkt dat ze het toch wel iets verkeerd hebben ingeschat en dat het toch echt wel moeilijker is dan ze dachten.
Afijn, toen ik twee uur later mijn zoon op ging halen kwam deze jongen dan ook direct naar me toe met de mededeling dat het zo niet kon en dat we moesten praten.
Aha, dacht ik, maar heb het uit beleefdheid niet hardop gezegd.
Het bleek dat mijn zoon niet klakkeloos meedeed met de rest van de groep en ook sommige dingen helemaal geweigerd had te doen.
De jongen was daarop met mijn zoon gaan praten en had hem gevraagd waarom hij niet meedeed.
Mijn zoon had geantwoord dat hij het niet wist en dat de jongen daar ook niets mee te maken had.
Vooral dit laatste kon de jongen niet echt waarderen terwijl je toch mag verwachten dat iemand die zegt ervaring te hebben met autisme op zijn minst begrijpt dat het voor deze mensen erg moeilijk is om over hun gevoelens te praten.
Ze snappen zelf al niets van hun gevoelens laat staan dat je het ook nog eens onder woorden moet gaan brengen en daarbovenop nog eens aan iemand die je voor de eerste keer ontmoet.
Afgesproken werd dat ik na twee weken eens langs zou komen om het een en ander te bespreken omdat de week erna zou de jongen er zelf niet zou zijn.
De week erna was er andere leiding en tot mijn opluchting was daar ineens een man die me precies kon vertellen wat mijn zoon gedaan had en ook waarom het volgens hem zo was.
Die had het dus duidelijk wel in de gaten!
Dolgelukkig was ik dat er eindelijk eens iemand was die mijn zoon al zo snel begreep en ook nog eens dezelfde kijk op de zaak had als ik maar het jammere was dat hij geen vaste leiding was.
Zijn partner was dat wel en hij beloofde me dat hij thuis alles zou doorspreken zodat de partner op de hoogte was.
Tom zou ook gekoppeld worden aan deze vaste partner en die zou hem duidelijke opdrachten geven en het aanspreekpunt zijn.
ik moet zeggen dat het de week daarna op die manier ook redelijk goed verlopen is.
Dus op de vierde zaterdag ging mijn zoon met goede zin naar scouting waar hij het naar zijn eigen zeggen erg leuk vind.
Wat schets mijn verbazing als hij na een half uur op de stoep staat met de jongen die ik de eerste keer gesproken heb.
Voor de tweede keer kreeg ik de mededeling dat we eens moesten praten(hadden we dat vorige week niet gedaan?
Volgens deze jongen vindt mijn zoon het prachtig om hun uit te proberen en maakt hij er een sport van om aandacht te vragen.
Het probleem zit hem niet in zijn autisme vervolgde hij zijn verhaal want daar wist hij genoeg vanaf……………
Vanaf dat moment heb ik hem alleen maar aan staan kijken en bedacht dat het zonde was om hier tijd in te stoppen.
Vol energie weidde hij verder uit over hoe ze met drieën hadden geprobeerd om mijn zoon te overtuigen dat hij mee moest doen
Hoe zat het met de afspraak van de vaste begeleider en waar is die vaste begeleider nu eigenlijk dat soort dingen schoten door mijn hoofd maar ik vond het niet de moeite waard en had ik dat wel gevonden dan had ik er toch niet tussen kunnen komen.
Uiteindelijk heb ik zijn enthousiaste betoog maar onderbroken en hem gezegd dat als hij vind dat mijn zoon deze expres doet hij het stukje asperger toch niet helemaal lijkt te begrijpen en dat ik zo veel negatieve vooroordelen in zijn verhaal hoorde dat ik de conclusie kon trekken dat dit geen basis is waarop zij en mijn zoon verder kunnen gaan.
Dat leek hij niet helemaal te begrijpen want hij herhaalde nog eens dat het probleem hem echt niet zat in het autisme want ook al is Tom volgens deze deskundige jongen erg autistisch daar weten we wel raad mee vertelde hij me.
Ik begon nu toch zo langzamerhand een beetje geïrriteerd te raken van deze knul die er duidelijk niets van snapte en mij bleef vertellen hoe vervelend mijn kind was en hoe hij met opzet tegen de draad inging.
Dus heb ik hem wederom onderbroken en hem medegedeeld dat Tom stopt met scouting omdat op deze manier niemand gelukkig word.
Verder heb ik gezegd dat het geen zin heeft om verder te discuseren over wie er nu wel of geen gelijk heeft er is gewoon een verschil van mening en daar moeten we het op houden en zo uit elkaar gaan.
Tom was duidelijk teleurgesteld dat hij nu niet meer naar scouting kan en ik denk dat niet alleen, hij wordt op deze manier weer eens afgewezen omdat hij is wie hij is en dus niet (kan) voldoen aan de verwachtingen die anderen aan hem stellen.
Ik zou er nu eigenlijk aan gewend moeten raken dat mensen erg lomp kunnen zijn, zoals deze jongen of de juf op school die vrolijk meedeelt dat ze de hele week al hoofdpijn heeft van mijn kind maar het vervelende is dat het me toch elke keer weer weet te raken…. (wat ook een hoop zegt over mij natuurlijk….)

Opvoeden is een lastig karwei.
Voordat je kinderen hebt weet je precies hoe het allemaal wel en vooral hoe het niet moet.
Dat dat anders uitpakt wanneer de kinderen er eenmaal zijn daar zijn we het eigenlijk allemaal wel over eens.
Toegegeven het is even schrikken als je toch iets doet waarvan je jarenlang hebt geroepen dat zou ik nooit doen maar oke, je mag een keer een foutje maken.
Voor mij werd het pas echt moeilijk toen ik besefte dat het me helemaal niet lukte.
Maandenlang heb ik me afgevraagd waarom ik mijn kinderen zo moeilijk vond terwijl iedereen om me heen alles fluitend leek te doen.
Woest was ik soms omdat ik niet begreep waarom ik die toch enigszins pedagogisch onderlegd ben er niets van bakte.
Waarom was ik zo een slechte moeder met helemaal geen geduld en begrip en waarom deden mijn kinderen dingen die ik helemaal niet begreep.
Hoe kwam het dat mijn kind nooit in zijn wandelwagentje wilde en dat we hem dan met 2en moesten vasthouden om het gordeltje vast te kunnen maken waarnaar hij zich uiteindelijk na veel gekrijs overgaf.
Waarom moest mijn kind zo ontzettend hard met zijn hoofd tegen muren en vloer bonken wanneer hij zijn zin niet kreeg.
En waarom moest ik de hele dag antwoord geven op de meest vreemde vragen en gedachtegangen van mijn zoon?
Ik voelde hoe de omgeving naar ons keek en een oordeel vormde: Ik kon mijn kind niet opvoeden!
Ik begreep er niets van en mijn woede en frustratie werden steeds groter.
Mijn oudste zoon kostte zoveel energie dat we ‘s avonds helemaal kapot waren
Dikwijls heb ik in een wanhopige bui naar mijn man geroepen dat het zo niet langer kon en dat ik rijp was voor een inrichting…..
Op een dag was mijn zoon weer in een compleet hysterische bui en vrat energie.
Die dag was mijn vader bij mij aan het klussen.
Aan het einde van de dag gevraagd: Pap, ik weet dat ik ook een druk kind was, was ik dan ook zo??
Mijn vader dacht even na en zei me dat dit niet het geval was, volgens hem was het gedrag van mijn zoon niet normaal.
Eindelijk had ik bevestiging dat het misschien niet alleen aan mij lag!!
Ik trok de stoute schoenen aan en ging iedereen die ik vertrouwde in mijn omgeving af die veel met mijn zoon in aanraking kwam.
Van iedereen kreeg ik hetzelfde antwoord, mijn zoon was een bijzonder kind en nee het lag in hun ogen niet aan mijn opvoeding, zij merkten allen zelf ook problemen wanneer zij zich met hem bezighielden.
Wat was ik blij dat te horen dat had ik nu net even nodig op dat moment.
Nog een half jaar en dan zou hij 4 worden.
Mijn moeder adviseerde me om hulp te zoeken omdat het volgens haar zo niet langer kon.
Heldhaftig heb ik standgehouden omdat ik per se wilde dat mijn zoon blanco naar school zou kunnen gaan zodat men niet meteen allerlei vooroordelen zou hebben.
Gelukkig kon ik regelmatig bij mijn ouders en mijn zus uithuilen anders had ik het nooit volgehouden.
Ik keek met groot verlangen uit naar de dag dat hij vier werd en naar school zou mogen.
Eindelijk even rust.
Ook dat bracht weer verwarde gevoelens boven want het hoort toch niet zo te zijn dat je zo blij bent dat je kind naar school gaat zodat de zorg en aandacht dan gedeeld gaat worden.
Al snel bleek dat er ook op school problemen waren.
Eigenlijk was ik weer blij en opgelucht want ook zij zagen dus dat er iets aan de hand was en dat het niet aan de opvoeding lag.
Natuurlijk is het niet leuk als school aangeeft dat het niet zo goed gaat maar ik was daar toch al wel een beetje op voorbereid gezien de situatie thuis.
Afijn, om een lang verhaal kort te maken, mijn zoon werd getest en uit de test kwam dat hij hoogbegaafd was.
Het feit dat ik had aangegeven dat ik er ook wel wat autistische trekjes in zag werd vrolijk weggewuifd door de schoolbegeleidingsdienst want alles lag aan het hoogbegaafd zijn.
Mijn zoon zou vervroegd doorstromen naar groep 3 en daarmee zou alles opgelost zijn.
Ik kon maar niet geloven dat de oplossing zo simpel zou zijn maar het was het proberen waard
In groep 3 bleven de problemen in de omgang met de leerkracht en klasgenoten.
Op eigen initiatief zijn we naar een kinderpsychiater gegaan die al snel het label PDD-NOS op mijn zoon plakte en nog een jaartje later werd het definitief Asperger.
Dus mijn gevoelens waren toch juist!
Vanaf dat moment heb ik geleerd om vooral op mijn eigen intuïtie af te gaan voor wat het opvoeden betreft en dat doe ik nu nog steeds.
Natuurlijk ben ik nog steeds zoekende en heb nog steeds dagen dat ik niet weet hoe ik dingen aan moet pakken in de opvoeding, alleen vertrouw ik nu op mijn gevoel en het gaat niet vaak mis als ik mijn gevoel volg!
Ik kan ook uitkijken naar de koffieochtenden van HINT (Stichting voor belangenbehartiging van (hoog-) begaafde kinderen in opvoeding en onderwijs) waarbij ik enorm veel steun en advies heb gekregen en nog steeds krijg van mensen die precies begrijpen waar je het over hebt.
Als ik ergens echt niet uitkom schroom ik me niet om de telefoon te pakken en een hulpverlener, waar ik goede ervaringen mee heb, te bellen voor advies.
Iedere keer weer krijg ik van de hulpverleners te horen dat het niet meevalt om een kind als mijn zoon op te voeden en iedere keer weer geeft me dat toch weer een stukje erkenning.
Het is ook moeilijk en ik mag het moeilijk vinden maar we zijn met ons gezin ondertussen al een heel eind gekomen!
Laat de rest van de wereld dan maar denken dat ik mijn kinderen niet op kan voeden, ik weet wel beter…..

Zoals ik al eens eerder heb geschreven hebben velen in mijn omgeving besloten dat ik mijn kinderen niet op kan voeden.
Omdat mijn kinderen zich nu eenmaal niet gedragen zoals men van kinderen van die leeftijd verwacht.
Tja, af en toe twijfel ik er ook wel eens aan….
Bijvoorbeeld vorige week toen ik werd uitgenodigd door de juf van mijn jongste zoon.
Er waren wat kleine probleempjes in de klas en deze hadden vooral betrekking op het gedrag van mijn zoon.
Nadere uitleg verschafte mij de informatie dat hij het gedrag van zijn oudere broer kopieerde.
Nu is bij mijn oudste zoon inmiddels vastgesteld dat hij Asperger heeft dus ik kon me enigszins voorstellen dat het gedrag van mij jongste niet altijd even prettig is als hij zijn broer nadoet.
Omdat ik voorzichtig wil zijn om het gedrag van mijn jongste meteen als kopiegedrag te omschrijven vroeg ik de juf naar een voorbeeld.
Mijn zoon had samengewerkt met een ander kind en had daarbij slechts halve aanwijzingen gegeven aan de ander, dat de ander aan het eind van de opdracht er dus niets van begrepen had ging er bij mijn zoon niet in en het jongetje werd met een welgemeend “duh, dat snap je toch zeker wel” beloond.
De juf trok dus de conclusie dat mijn zoon weinig sociaal inzicht heeft.
Nu kan dat heel goed zo zijn maar ik hoorde toch ook nog wat anders in het verhaal, namelijk dat het moeilijk is als je sneller denkt dan anderen.
Zie dan maar eens begrip op te brengen voor die ander!
Voorzichtig heb ik juf gevraagd of het zou kunnen zijn dat mijn jongste zoon net als mijn oudste ook wat sneller denkt dan de meeste kinderen in de klas.
Ja, dat beaamde juf meteen hij is volgens haar erg intelligent en kan zeer snel verbanden leggen.
Gelukkig heb ik dus geen problemen met een juf die het fenomeen hoogbegaafdheid mocht dit bij hem ook van toepassing zijn, niet accepteert.
Nu nog maar hopen dat ze ook begrip heeft voor de andere manier van denken die deze kinderen vaak hebben en dat ze zich niet alleen toelegt op het verrijken en verdiepen in de klas.
Ik zat er toch wel een beetje mee in mijn maag en besloot dit voorval aan te kaarten bij een hulpverlener die mij bijstaat als ik met mijn oudste zoon ergens niet uit kom.
Al snel kwamen we tot de conclusie dat het niet zo zeer kopiegedrag hoeft te zijn maar dat het evengoed zo kan zijn dat mijn jongste gewoon het verkeerde “oefenmateriaal” heeft thuis.
Normaal leren kinderen sociaal gedrag door dit te oefenen bij broers en zussen en bij vriendjes, maar de nadruk ligt op oefenen in de veilige gezinssituatie.
Tja, daar gaat het dus bij ons waarschijnlijk mis omdat het “oefenmateriaal” wat de jongste aangeboden krijgt toch net even wat anders is dan wat het gemiddelde kind aangeboden krijgt!
Maar niet getreurd mijn jongste zoon zit bij voetbal en scouting en heeft ook nog eens bergen vriendjes dus met het “oefenmateriaal” buiten ons gezin zit het wel snor.

Vandaag bleef er een klasgenootje van mijn zoon eten.
Ik had beloofd aan mijn kinderen om frietjes te bakken en dat klonk haar ook goed in de oren.
Aldus werd met haar moeder overlegd en al snel was alles in kannen en kruiken.
Onder het eten begon mijn zoon geluiden te maken, voor ons is dit bijna zo gewoon dat het niet eens meer opvalt maar voor haar was dit bijzonder.
Tom doet dit ook altijd in de klas, was haar commentaar.
Ik besloot te reageren met een neutraal o.
Maar daar nam ze geen genoegen mee, uitgebreid werd door haar uitgelegd dat Tom vaak harde geluiden maakt in de klas en ook tijdens toetsen en dat zij daar last van had, vooral tijdens de eerdergenoemde toetsen.
Tja hoe reageer je dan als moeder.
Natuurlijk heeft ze volkomen gelijk en zeker mag het gezegd worden.
Ik vond het zelfs goed dat Tom hoorde dat zij er last van had want wie weet, denkt hij volgende keer aan haar als hij weer eens een geluid wil maken.
Tom maakt ook helemaal geen werk vervolgde ze haar verhaal, soms doet hij helemaal niets op een dag!
Zij gaat er waarschijnlijk vanuit gaat dat ik helemaal niet weet hoe Tom zich gedraagt in de klas.
Helaas is het tegendeel waar.
Ik weet wel degelijk hoe mijn zoon zich gedraagt in de klas en als ik er op een zonnige dag eens een keertje niet aan denk, of wat ook wel eens gebeurt niet aan wil denken dan wordt ik meteen teruggefloten omdat de juf me dan voor of na school wel even influistert wat er zoal wel en vooral wat er niet gebeurd is.
Ik begrijp natuurlijk dat juf mij op de hoogte wil houden van het wel en wee van mijn kind en stel dat meestal ook erg op prijs, alleen vind ik het wel eens fijn om me een paar dagen van de domme te houden.
Even net doen alsof er niets aan de hand is.
Even gewoon moeder zijn……………
Af en toe heb ik het idee dat ik naast moeder ook pedagoog, psycholoog en persoonlijk adviseur van school ben.
Natuurlijk realiseer ik me dat ik hier zelf ook aan meehelp door me het liefst overal mee te bemoeien, vooral wat betreft schoolse aangelegenheden!
Het is dan ook volkomen terecht dat de juf me op de hoogte houdt van de gang van zaken omtrent mijn zoon en ik kan niet van haar verwachten dat zij aan mijn buitenkant ziet dat ik daar toevallig die dag eens even geen zin in heb.
Het is dus aan mij om hier een goede weg in te vinden.
Mijn eerste stap in die richting is dat ik heb besloten om volgend schooljaar eens geen klassenmoeder te zijn.
Voor diegene die niet bekend zijn met het fenomeen klassemoeder: je bent het eerste aanspreekpunt van de leerkracht naar ouders als er hulp gewenst is met aktiviteiten op en rond school, meestal komt het er op neer dat je dus zelf ook meehelpt bij alle aktiviteiten en tevens dagen aan het leuren bent om andere ouders te vinden.
Je bent dus vaak op school en spreekt dus ook vaker leerkrachten.
Dit heeft in mijn ogen enorm veel voordelen vooral omdat je ook ziet wat school allemaal doet voor de kinderen en je op een leuke manier met de kinderen zelf bezig bent maar in mijn situatie lijkt het me wel eens verfrissend om er eens een jaartje tussenuit te zijn.
Nou dat is dan het eerste voornemen eens kijken of ik er door de tijd heen nog een paar meer kan verzinnen!